Moeilijk met de wereld om haar heen.
Ik zie, hoor en voel haar.....
Maar mijn zien, horen en voelen is anders dan het hare...
Vanuit haar onmacht schrijft ze het op, zoals zij het ziet, zoals zij het hoort, en zoals zij het voelt...
En ik, haar mama, krijg dit gedicht op mijn telefoon, gewoon via What's App, en ze hoopt dat ik het mooi vind....
Vanuit haar onmacht? Of juist vanuit haar kracht?
Of ik het mooi vind?
Dat is zwak uitgedrukt....
Het raakt, het ontroert, het doet pijn, de pijn van mijn meisje...
Maar het geeft ook houvast, inzicht, hoop en moed..
En trots, trots hoe zij haar beleving zo kan verwoorden..
Ik mag het van haar delen op mijn blog.....
En dat die ik met heel veel liefde..
"
Witte muren, witte deuren, witte plafonds, alles wit.
Ik kijk om me heen.
Geen kleur, niets fleurt, niets wat me opbeurt.
Witte papieren met zwarte letters, er staat geschreven wie ik ben.
Nee roep ik, ik scheur het papier in stukken.
Ik ren door de gang, hij lijkt wel kilometers lang.
Vlucht, maar waar heen?
Alles is hetzelfde.
Waar ben ik, en wie ben ik! is wat ik roep in de grote lege gang.
Weer een papier wat mij wordt aangereikt, dit ben jij, klinkt ergens in mijn oren.
Nee! roep ik, dat ben ik niet, ik ben een mens.
Ik ben een meisje en geen papier.
Mensen vinden me een lastig boek, ik vind mensen een raadsel.
Opnieuw papieren die de stapel steeds hoger maken.
Ik kijk naar de mensen om me heen, mijn papier waait om hun oren.
Zullen ze me wel zien, zullen ze me horen?
Zullen ze de moeite nemen, om van deze papieren een boek te maken?
Want dat zou toch mooi zijn.
Dan kunnen ze me lezen."
Dan kunnen ze me lezen."
(Martje Wolters, 4 september 2014)
