Bijna voorbij die zeven..

Waar het vandaan komt weet ik niet maar ik heb iets met het getal zeven. Het is wat ik noem mijn geluksgetal en gek genoeg kan ik daar niets aan verbinden. Toch zit ik nu in dat tijdsbestek van zeven jaren. Zeven jaren waarin het de laatste geboortedag was van mijn grote liefde waarbij hij er nog wel was. Vandaag zeven jaar geleden dat hij er niet meer is. De laatste Kerst samen, vorig jaar zeven jaar geleden, dit jaar Kerst zonder hem, voor de zevende keer, ik ben me er zo van bewust.

Misschien vindt het z’n oorsprong wel in mijn jeugd, opgevoed met de bijbel, iets met zeven vette en magere jaren, ik heb werkelijk geen idee maar het is er overduidelijk. En zo ga ik straks naar die zevende Kerst en Oud en Nieuw zonder jou lieve Sjef, met daarna die laatste datum van zeven jaar sinds jij ging.

Vandaag is het 29 oktober 2023, jouw verjaardag. Geen statafels, geen volle kamer vol familie en vrienden, geen voetbaltafel, geen feest in groot gezelschap. Wel een hoofd en hart bomvol herinneringen én een fles Nobel, meegenomen vandaag vanaf Ameland. Straks gaat die open en dan proost ik op jou, op ons en op alles wat er was en blijft, in liefde, tijdloos en voor altijd.

Bijna voorbij die zeven..

Ik voel weer ruimte..

“Ruimte creëren in de steen is ruimte creëren in jezelf”

Beeldhouwen, ik ontdekte het zo’n 15 jaar geleden en het werd mijn grote passie. Een passie die echter de laatste jaren op een waakvlammetje stond. Er lag een steen op de bok in mijn tuin maar die bleef onaangeroerd. Ik had geen ruimte, geen energie voor dat wat mij ooit zoveel rust en ruimte gaf, tot kort geleden. Op Facebook zag ik een foto voorbijkomen met een tekst die me raakte, zowel de foto van een prachtig opengewerkte steen als de tekst eronder. “Ruimte creëren in de steen is ruimte creëren in jezelf”, met de toevoeging dat er nog één plekje beschikbaar was voor een weekend in Swalmen, Limburg. Ik klikte door en las verder en voelde hoe graag ik dit zou willen. Mijn “ja, maar” verdween sneller dan snel en ik boekte die laatste plek, om er vervolgens enorm naar uit te kijken.

Dit afgelopen weekend was het zover en na een lange reis met plensregens en enorme files kwam ik eindelijk aan in Swalmen op een plek die al direct voelde als een andere wereld. In de bossen, aan het riviertje de Swalm, bij pension Groenewoud, waarvan ik door de boeking wist dat het vegetarisch was. Het pension was warm ingericht met veel hout, het voelde als gekoesterd en geborgen en dat bleek ook zo te zijn. Dat eerste welkom, die eerste ontmoeting met Marjolein Berger van Intotuition en de andere deelneemsters was vrolijk, gezellig en warm. Die eerste warme maaltijd met een goddelijk soepje en daarna bloemkool-aardappeltaart met nog veel meer was puur genieten. En toen mocht het weekend nog beginnen.

Zaterdagochtend om 8 uur starten met een stiltewandeling, ik had er geen beeld bij maar oh wat was het mooi. Met elkaar door het bos in de ochtendzon langs het kabbelende riviertje en de ochtendnevel over de velden. Zo helemaal een moment voor en met jezelf. Ik wist niet dat het bestond. Dan samen aan een uitgebreid ontbijt en daarna gezamenlijk opstarten van het weekend onder de bezielende leiding van Marjolein. Met de zelf uitgekozen steen beginnen aan een voor mij totaal andere manier van beeldhouwen. Ruimte maken in de steen betekent boren, en laat ik daar nu altijd (d)wars van zijn geweest. Voor mij geen machines, alleen handgereedschap, maar ik wist dat dit een andere manier zou worden en dus ging ik daar vol voor. Na uitleg en advies ging ik los met de boormachine. Marjolein noemde het in de loop van die dag “kippendrift”, een term die ik van lang geleden kende van mijn vader waardoor ik voelde dat hij tevreden en glimlachend toekeek op mijn doldrieste interactie met de steen. De kippendrift werd rust na het boren van de gaten en het wegwerken van de bruggetjes daartussen. Langzaam maar zeker ontstond er ruimte die snakte naar nog meer ruimte waarin ik mij kon verliezen, zoeken en hervinden. 

Twee dagen die voelen als een hele week of meer in het gezelschap van zes andere prachtige vrouwen, elk met hun eigen geschiedenis en verhaal, elk op haar eigen manier zoekend naar licht en ruimte. Wat een mooie gezamenlijke reis was dat! Het was hard werken om die ruimte te zoeken en te vinden. Werk dat onderbroken werd door meditatie met elkaar en heerlijk samen eten met alle gerechten die steeds weer op tafel getoverd werden door Paul en José. Ik durf met recht te zeggen dat ik niet wist dat vegetarisch zo heerlijk en veelzijdig kon zijn! Voeg daarbij het extraatje toe van de eigen gekweekte shii-takes paddestoelen en je koopt nooit meer gewone witte champignons. 

Gisteravond sloten we ons gezamenlijke weekend af met de doop van onze beelden, al dan niet af, in het riviertje de Swalm met daarna voor ieder persoonlijk een kaart en gedicht van Marjolein. Voor mij was het de vlinder, gebaseerd op een beeld van haarzelf. Ik voelde me geraakt maar belangrijker nog, gezien. En zo voelden we dat allemaal, verbonden met elkaar en -weer- met onszelf.

Ik voel weer ruimte…

Loslaten is lulkoek..

Loslaten.., er zijn talloze theorieën en therapieën over. Laat los wat je niet meer dient, laat los waar je geen invloed op hebt, laat het verleden los en leef in het nu, kies voor jezelf. Het klinkt allemaal als een staat van ultieme vrede maar bij mij werkt dat tot op zekere hoogte of eigenlijk beter gezegd, tot op zekere diepte, en vaak ook even helemaal niet.

Drie kinderen, drie navelstrengen fysiek doorgeknipt. Fysiek maar emotioneel niet en nooit. Die niet te omschrijven verbinding en verbondenheid is op geen enkele manier door te knippen en daardoor ook niet los te laten. Heeft één van mijn kinderen het zwaar, dan voel ook ik die zwaarte ten diepste. Wanneer mijn kinderen mooie nieuwe stappen maken en daarbij het geluk vinden, dan voel ook ik dat geluk vanuit die nooit afgebonden navelstreng. En ja, ik weet dat ze zelf hun weg moeten vinden, met pieken en dalen, met vallen en opstaan, maar ik val mee en sta met hen weer op, met diezelfde doorbloeding.

Het moment, dát moment waarop ik mijn kind zie opbloeien, zie stralen, zie groeien, zie klimmen, dat moment is niet in woorden te vatten, alleen in gevoel. In die nog steeds bestaande navelstreng. Vanavond is de doorbloeding compleet en voluit. Drie kinderen die allemaal op weg zijn naar nieuwe bestemmingen, nieuwe paden met ongetwijfeld weer hobbels maar hopelijk heel veel pieken en gelukzalige momenten.

Ik kijk, geniet en vertrouw met hen en op hen en voel me trots, blij en gelukkig.

Loslaten is lulkoek..

 

Hij maakt het verschil..

Het is zondagmiddag rond 17:00 uur als ik naar de Jumbo wandel voor een paar boodschapjes voor het eten van vanavond. Ik hoef niet veel te hebben en dat is maar goed ook want natuurlijk heb ik mijn lijstje weer thuis op tafel laten liggen. Gelukkig zitten de essentiële dingen nog in mijn hoofd. Wanneer ik bij de kassa kom staat er een oude mevrouw met een rollator met een portemonnee vol muntjes. In een tempo wat bij haar leeftijd hoort sorteert ze alles zorgvuldig op de band. De jongeman achter de kassa wacht geduldig en glimlachend totdat ze klaar is en begint vervolgens in alle rust de muntjes na te tellen om in de kassa te doen, intussen vriendelijk pratend tegen de mevrouw. Ik zie zijn houding en zijn glimlach en ik bedenk me hoe mooi dit is. Zijn geduld waar mensen meestal zo snel mogelijk langs de kassa willen zijn.

Achter mij staat een meneer met slechts één boodschap in zijn hand. Zijn blik lijkt wat stuurs en geërgerd. “Lijkt”, want wanneer ik tegen hem zeg dat het toch wel heel mooi is dat mevrouw alle tijd krijgt breekt er een glimlach door op zijn gezicht en hij knikt instemmend. Achter hem verschijnen meer mensen dus wordt er een tweede kassa geopend. De meneer met één boodschap is daar als eerste aan de beurt. Ik wacht intussen rustig af en geniet van het volkomen ontspannen tafereel. Wanneer alle muntjes geteld zijn en de jongeman zegt dat het nu toch veel prettiger is voor mevrouw zonder zo’n zware portemonnee loopt mevrouw met haar boodschapjes naar de uitgang. Dan ben ik aan de beurt. Ook ik krijg zijn vriendelijke glimlach en ik zeg hem hoe goed hij dit doet, dat hij echt het verschil maakt. Hij lacht en zegt verontschuldigend dat het soms ook wel lastig is wanneer er ongeduldige mensen in de rij erachter staan. 

Ik zeg dat ik hoop dat, wanneer ik zo oud mag worden als die mevrouw, er ook iemand is die zo de tijd voor mij neemt. Met een blij gevoel en een grote glimlach loop ik de Jumbo weer uit.

Hij maakt het verschil..

“Mooi kind…”

Op vleugels kom ik thuis na een paar boodschapjes doen. Zojuist had ik een gesprekje met iemand over, in dit geval, mijn jongste zoon. “Wat een mooi kind”, kreeg ik te horen en natuurlijk kan ik dat vanuit mijn diepste donder alleen maar beamen. Maar wat het zo bijzonder maakt is dat ik in de ogen van die ander lees en zie dat het gemeend is, dat hij of zij de kwaliteiten, de schoonheid en puurheid van mijn kind ziet. Iets dat zo kostbaar is, zo waardevol, ver weg van sociaal gewenste opmerkingen maar puur.

Puur is hoe mijn kinderen zijn, elk met hun eigen Zijn, elk met hun eigen rugzak vol ervaringen, elk nog hun pad zoekend en vindend, soms zelfverzekerd, vaker nog zo onzeker van zichzelf. En ik, als hun mama, met voor eeuwig drie navelstrengen in mijn buik, voel het wanneer die ander hen ziet, echt ziet. Dat voelt als ongelooflijk kostbaar, als een bevestiging van wat ik allang weet maar soms voor henzelf nog zo troebel is, zo vaag, zo onzeker. Het is ook niet niks, opgroeien in een maatschappij waarin succesvol zijn de boventoon lijkt te voeren, al dan niet met een wolk van gebakken lucht eromheen. Gebakken lucht. Ik ben er allergisch voor, maar wanneer je jong volwassen bent dat kan juist dat een enorme belemmering zijn in de ontwikkeling. Je moet een studie afgerond hebben, toch wel minstens ook gebackpackt hebben, een tussenjaar hebben gehad. Dat zijn de normen op instagram of andere sociale platformen. En dat kan verdomd onzeker maken voor wie daar niet aan kan of wil voldoen, om welke reden dan ook. Als er al een reden voor nodig zou zijn. 

Maar wanneer je jong volwassen bent, met een hele weg achter je, je rugzak al zo vol dat je hem soms niet meer kunt dragen, hoe mooi is het dan wanneer er mensen op je pad komen die jou zien, in al jouw puurheid, met vooral jouw positieve eigenschappen en kwaliteiten waaraan je zelf zo vaak twijfelt. “Ben ik wel goed genoeg? Kan ik wel voldoen aan wat ze van ze van me vragen?”

Hoe mooi is het dan wanneer je als mama hoort “wat een mooi kind”. Ik glim, ik word warm, voel me dankbaar en rijk, want ja, oh ja, mijn kind wordt gezien, écht gezien! Ze zijn het zo waard, elk kind is het zo waard. Zo fijn dat er mensen zijn die dit voelen en oppikken, en daarmee een wezenlijk verschil maken, voor een mens, een kind, een belofte voor de toekomst.

“Mooi kind…

“Ik vraag me af of sommige mensen wel gras hebben aangeraakt…”

Het is zaterdagavond en volkomen traditioneel viert mijn zoon Teun zijn verjaardag bij mij thuis. Zesentwintig jaar is hij vandaag geworden en wat is hij uitgegroeid van een prachtig kereltje naar een mooie jonge man. Zijn zus en broertje zijn al naar huis en we zitten samen te genieten van een heerlijke Döner en Durum vanaf de bank want dat wil hij graag. Ik heb de tv aangezet voor het journaal en er komt een onderwerp voorbij over LHBTIQA+ waarbij vooral het gevoel van (on)veiligheid ter sprake komt. Ik zeg dat het toch wel heel triest is wanneer iemand niet zichzelf kan zijn, niet kan zijn of doen zoals hij of zij zich voelt. Teun beaamt dat maar zegt ook dat hij soms moeite heeft met het idee dat die groep soms belangrijker lijkt te zijn dan andere mensen. Wanneer ik hem vraag om dit uit te leggen maakt hij duidelijk dat voor hem alle, dus echt alle mensen gelijk zijn, de één niet meer of minder dan de ander, zelfs niet anders. Nee, elk mens is zijn of haar unieke zelf en dat mag, nee móet ook zo zijn. Kleur of geaardheid is daarbij totaal niet belangrijk. Dus elk mens heeft recht op gelijke aandacht en respect. 

We kijken verder en opeens zegt hij: “Ik vraag me af of sommige mensen wel gras hebben aangeraakt”. Ik begrijp zijn opmerking niet dus vraag ik hem om uitleg. Hij vertelt vervolgens dat hij daarmee bedoelt dat een groot deel van de mensen het leven alleen lijkt te (be)leven vanuit social media, ergens vanachter een computer in online land. Letterlijk zegt hij dat hij de indruk heeft dat wanneer mensen zoveel op social media zitten ze een compleet verdraaid beeld hebben van de mensheid. Of ze wellicht nooit gras hebben aangeraakt of buiten zijn geweest en echt andere mensen hebben ontmoet, echt normale gesprekken hebben gevoerd. Dat ze, wanneer ze alleen maar op social media zitten, ze geen goed beeld van de wereld krijgen.

Ik ben stil, stil van zoveel eenvoud en wijsheid. Vervolgens stelt hij dat Social media eigenlijk alleen pas toegankelijk zou moeten zijn vanaf 18 jaar. Ik zeg dat het jammer genoeg vaak juist niet die jonge leeftijdsgroep is maar helaas ook veel 18+ mensen. Sterker nog, mijn eigen leeftijdsgroep kan er ook wat van als het om glashard (ver)oordelen gaat. Teun antwoordt dat hij als meest mogelijke oorzaak van dit alles de opvoeding vindt. Want, zo stelt hij, ouders zijn vaak veel te soft en durven vaak geen nee te zeggen en daarmee werk je dit soort excessen in de hand. Wanneer ik hem vraag of wij dat dan wel bij hem hebben gedaan denkt hij heel even na en zegt stellig: “ja, jij en Sjef hebben mij goed opgevoed”. 

Ik voel me oneindig rijk met dit pure kind en bedank hem voor dit cadeau. “Mooi”, zegt hij met die lieve blik en grote glimlach, om vervolgens af te sluiten met: “toch wel leuk dat ik jou op mijn eigen verjaardag een cadeau heb gegeven”.  Het eten is op, het laatste stuk taart is ook soldaat gemaakt. Tijd om de schoenen aan te trekken en huiswaarts te gaan.

We nemen afscheid met een stevige knuffel en ik kijk hem na, mijn mooie pure zoon. Terwijl ik de deur sluit bedenk ik me dat de wereld zoveel beter af zou zijn met de ongecompliceerde openheid en eerlijkheid van mensen zoals hij.

Hij heeft het gras wel aangeraakt … 

Vrouw met kat, of kat met vrouw..?

Vorige week donderdag kwam Verdi, mijn kat, thuis met flinke wonden. Dat hij een dominante vechtersbaas is wist ik al wel, maar meestal was hij de winnaar. Dit keer was hij flink gehavend, zoals ook al acht dagen daarvoor toen ik ‘s avonds om 23:00 uur nog bij de dierenarts zat met hem. En nu dus weer, twee flinke wonden die in theorie geniet konden worden. Dat liet mijn vechtersbaas echter niet toe, dus moest het onder narcose worden gehecht. Gezien de plekken was de enige optie hem na hechten een kraag om te doen die veertien dagen moest zitten. En niet naar buiten natuurlijk, zo was het devies.

Dat is nu welgeteld zes dagen geleden. Zes dagen van klaaglijk, zeurend, tot hartverscheurend miauwen bij de achterdeur. De kattenbak, ooit voor hem gekocht vijf jaar geleden, is vrijwel ongebruikt. Meneer doet het buiten. Dat kan nu echter niet maar hoe vertel je hem dat? Vijf dagen aanzwellend klaaglijk miauwen, ik heb nooit een huilbaby gehad maar dit komt er volgens wel heel erg dichtbij. Hij de wanhoop nabij, ik ook. De tips en trucs van de dierenarts zijn kansloos, dus ten einde raad dan toch maar een tuigje gekocht op advies van dochterlief. Dat was gisteren. 

Even om een beeld te geven, een witte kat met rode vlekken met een zeegroen tuigje om, aan de riem bij zijn vrouwtje die hoopvol een rondje gaat lopen. Rondje 1 trippelt hij vrolijk mee en wil daarbij zekere tuintjes in. Dat is natuurlijk geen optie dus met moeite krijg ik hem verder, zonder resultaat. Rondje 2 vertikt hij het überhaupt om te lopen. Hij laat zich vallen in het grind in het zonnetje en verzet letterlijk geen poot. Het gaat me iets te ver om mijzelf naast hem in het grind te vlijen dus we gaan weer naar binnen. Rondje 3 uiteindelijk een plekje gevonden. Niet in een tuin maar ergens langs een parkeerplaats. Na vijf dagen kan hij eindelijk zijn behoefte doen en wat er uiteindelijk uitkomt daar kan een bootwerker jaloers op zijn. Hij opgelucht en ik ook. Tevreden wandelen we terug naar huis, het intense gemiauw is over en wat ben ik blij voor het beestje. Ook blij dat ik blijkbaar de oplossing gevonden heb, morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen! 

Die nieuwe dag is vandaag. Gedurende de dag gaat zijn miauw weer in crescendo dus ik denk, het is weer tijd. Opgewekt doe ik zijn tuigje om en loop de poort uit. “Plof” doet mijn Verdi en legt zich plat in het grind om vervolgens geen poot meer te verzetten. Alle pogingen ten spijt vertikt hij het om in de benen te komen dus hup, dan maar weer naar binnen. Wanneer ik bezig ben met het eten voor mijzelf stijgt het volume van zijn miauw per seconde. Dapper werk ik eerst mijn eigen maaltijd naar binnen en doe hem daarna de halsband weer om. Plof, in het grind, daar ligt hij weer, dit kan toch echt niet de bedoeling zijn. Ik til hem op mijn schouder en wandel met kat naar het plekje van de dag ervoor dat zichtbaar keurig aangeharkt is. Verdi staat erbij en kijkt ernaar. Na alle mogelijke pogingen van mijn kant geef ik het op en hijs hem weer op mijn schouder, en zo wandelen we weer huiswaarts, onderweg met verbazing bekeken door passanten, al dan niet meelevend of met een uitdrukking van totaal niet begrijpen, iets met “die vrouw is koekwauws”. Maar hee, dat kan mij niet schelen.

We zijn weer thuis. Ik knoop zijne koninklijke hoogheid vast aan de tuinstoel met een dubbele knoop en ga op mijn bankje zitten, iets dat ik de afgelopen dagen niet gedaan heb uit solidariteit met hem. En ik besef me met een grote grijns dat de grote vraag is:

Is het vrouw met kat of kat met vrouw..? 😹

Een cadeautje van een wildvreemde, zómaar bij de Bieb..!

Sinds 4 april werk ik als vliegende keep BijDeBieb, invallen op verschillende locaties en oh wat geniet ik daarvan. Elke vestiging heeft weer zijn eigen charme en sfeer, met verschillende bezoekers. Heel veel mensen hebben nog steeds het beeld dat een bibliotheek alleen is voor het lenen van boeken, dat je er vooral stil moet zijn en dat het een ietwat stoffige omgeving is. Niets is minder waar!

De bibliotheken van deze tijd staan midden in de samenleving en bieden tal van cursussen, lezingen, filmavonden, taalonderwijs, de voorleesexpress en nog veel en veel meer. Daarbij is het vooral een openbare ontmoetingsplek geworden. Bezoekers komen er hun krantje of tijdschrift lezen zonder dat daar een lidmaatschap voor nodig is. Er staan publiekscomputers waar mensen op kunnen werken of gewoon dingen kunnen opzoeken, en desgewenst uitprinten. Van dat laatste wordt heel veel gebruik gemaakt. Documenten, mails, foto’s van oude filmsterren, reisbeschrijvingen, je kunt het zo gek niet bedenken.

Vandaag stond ik in Brummen waar op zeker moment een jonge man binnenliep met de vraag of hij iets kon printen. “Natuurlijk kan dat”, zei ik en ik wees hem de publiekscomputers aan die centraal in de bieb staan. “Maar ik ben geen lid”, zei hij. Ik vertelde hem dat dit niets uitmaakte en dat hij gerust gebruik kon maken van de computer en de printer, de printjes uiteraard tegen een kleine vergoeding. Hij ging zitten en kwam even later vragen of ik misschien een schaar had die hij kon gebruiken. Aangezien hij er niet uitzag alsof hij gekke dingen van plan was gaf ik hem een schaar. Na een poosje kwam hij netjes melden dat hij drie A4-tjes had geprint die hij wilde afrekenen en of hij kon pinnen, met dank voor het lenen van de schaar. Natuurlijk kon hij pinnen, geen probleem. Toen hij betaald had liep hij weg met een bedankje.

Opeens stond hij weer voor me. “Mevrouw, dit is voor u”, zei hij, en hij drukte me een klein papiertje in mijn hand. Voordat ik kon vragen wat het was had hij zich al weer omgedraaid en was de bibliotheek uitgelopen. In mijn hand bleek het een opgevouwen klein stukje papier dat ik nieuwsgierig ontvouwde. 

En toen las ik wat er op dat papiertje stond…..

Totaal verrast door dit gebaar en deze tekst riep ik dankjewel tegen een lege hal. Ik rende naar de voordeur waar deze jonge man al in zijn auto zat en alleen nog een duim opstak en vervolgens wegreed. Een jonge man, ik schat zo ergens midden 20 (heel gevaarlijk want leeftijd schatten is niet mijn ding), die de schaar dus nodig had om deze tekst, gekopieerd en geplakt in kleine vakjes op een A4-tje en dat maal drie, in kleine stukjes te knippen, zorgvuldig op te vouwen en deze waarschijnlijk uitdeelt aan mensen die hij dit wil meegeven. Of aan mensen die hij ziet? Of zómaar?, ik kan er alleen maar naar gissen.

Voor mij een wildvreemde jonge man, ik voor hem een wildvreemde vrouw die qua leeftijd moeiteloos zijn moeder kan zijn. Wát een bijzonder gebaar, wát een bijzonder cadeautje! Ik heb het papiertje weer zorgvuldig opgevouwen en het zit in een vakje in mijn portemonnee, in mijn “bewaarvakje”. Ik denk maar zo dat hij nog heel veel mensen gaat verrassen. Ik ben er ongelooflijk blij mee omdat maar weer eens overduidelijk is dat er gelukkig ook nog zoveel mooie mensen zijn. Iets met de nieuwe generatie die heel klein en heel stil gaat zorgen voor een omwenteling, voor een verschil. Ik zeg “dankjewel”, met een hele grote glimlach.

Een cadeautje van een wildvreemde, zómaar bij de Bieb…

Zomaar even terug in mijn jeugd én in mijn papa’s jeugd..

Gistermiddag.  Eerst naar mijn jarige dochter, taart eten en natuurlijk een dikke knuffel geven. Daarna rij ik door, helemaal naar het verre Brielle waar een goede vriendin van mij haar 50e verjaardag viert met een verrassingsfeest. Brielle, dan kom ik langs Rotterdam, en dat vind ik altijd weer fijn. Op de heenweg zwaai ik vanaf de snelweg even naar de herkenningspunten in de wijk waar ik geboren ben, Rotterdam-Hillegersberg. Tijd voor een tussenstop heb ik niet maar misschien wel op de terugweg de volgende dag bedenk ik mij.  Rotterdam trekt altijd, de stad waar ik geboren ben en naarmate ik ouder ben wordt dat gevoel steeds sterker. Toch heb ik niet zo’n zin om alleen de stad in te gaan dus ik besluit dat ik het van het moment laat afhangen. 

Na een gezellige feestavond met mooie mensen en vrolijke gesprekken vertrek ik de volgende ochtend met een stralend zonnetje weer uit Brielle richting de rook van Rotterdam, en dat is letterlijk wanneer je door de Botlek komt. Ik hou van Rotterdam, van de stad, de havens en de Maas maar de Botlek vind ik vreselijk. Eindeloze tankopslagbedrijven en drie tunnels verder kom ik kilometer voor kilometer dichterbij Rotterdam-Noord, Hillegersberg. Nog steeds twijfelend of ik wel of niet de afslag zal nemen stuurt mijn auto mij op het allerlaatste moment toch naar rechts, de afslag Hillegersberg. De navigatie zet ik uit want ik weet heus wel hoe ik naar mijn huis van vroeger moet rijden, tenminste dat denk ik. Nu is oriëntatie niet mijn sterkste punt en dat is zachtjes uitgedrukt. In plaats dat ik op zeker moment naar rechts moet sla ik af naar links en zie dat ik op de Ringdijk ben beland waar ik langs mijn oude middelbare school Melanchthon kom. Ach, Melanchthon Schiebroek. Het vat vol herinneringen gaat open en ik laat ze komen. Mijn favoriete leraren, Ruud Verspeek (Engels), Hans van Strien (tekenen) en meneer de Graaf (Nederlands) en prille verliefdheden in die schooljaren. Een eind verderop kan ik omkeren en voor de zekerheid zet ik dan toch nog maar even de navigatie aan. Dat had niet gehoeven, moeiteloos rij ik via de Kleiweg richting Straatweg en besluit daar niet linksaf te slaan maar rechtdoor. 

Rechtdoor is de Kootsekade, waar mijn papa geboren is, of zoals hij het graag noemde: “Avenue de Kootsekadé”. Ik stop op de hoek van de straat bij de tramremise waar mijn papa’s spannende jeugdherinneringen liggen. Die verhalen zijn vastgelegd in het boek dat ik hem ooit gegeven heb. De tramremise is nu een museum maar al is de voorkant nieuw en fris in de verf, de remise is nog steeds de remise voor mij. Aan de zijkant hangt een bloembak met rood-wit-blauwe linten eraan en nieuwsgierig loop ik daar naartoe. Ik zie een plaquette ernaast op de muur met de herinnering aan de razzia die daar in november 2044 heeft plaatsgevonden. De oorlogsverhalen uit mijn papa’s jeugd komen naar boven met de impact die dat op zijn leven heeft gehad. Ik maak foto’s en bedenk hoe geweldig papa het zou vinden dat ik hier nu loop in de straat waar hij geboren is. Zijn verhalen over “trammetje wippen” en zoveel meer belevenissen uit het boek poppen bij me naar boven. 

Ik stap weer in de auto en rij een blokje om zodat ik weer op de Straatweg kom. Rechtsaf de Prins Bernhardkade op want anders kom je niet in de Prinses Margrietlaan waar ik geboren ben. De Prins Bernhardkade ligt aan de Bergse Plas. Mijn tante heeft daar lang gewoond dus ook daar liggen jeugdherinneringen. De Plas, waar we standaard elke zondagmiddag na kerktijd een “rondje plas” deden. Hoeveel stapjes en stappen van mij daar liggen kan ik niet bedenken. Ik rij door naar mijn eigen straat en sta even stil voor het huis waar ik geboren ben en tot mijn twintigste heb gewoond. De glas-in-lood ramen zijn vervangen door strakke kunststof kozijnen maar de voordeur is voorzover ik me herinner nog steeds dezelfde. Wanneer ik de straat weer uitrij sla ik als vanzelf opnieuw rechtsaf en maak opnieuw een blokje om. Nu parkeer ik de auto aan de Rotte, het is zondagmiddag dus een passend moment voor een klein rondje plas. De zon schijnt uitbundig en de lucht is blauw. Ik loop naar de ophaalbrug en het sluisje dat er nog steeds is. De sluiswachter laat precies op dat moment het water zakken, haalt de brug op en laat wat bootjes door. Wat een cadeautje om dit tafereel uit mijn kindertijd weer terug te zien!

Als kind sprong ik van die brug de Rotte in om te zwemmen totdat mijn opa aan mijn vader vertelde dat er vaak oude fietsen in het water lagen dus dat was gevaarlijk. Vanaf dat moment mocht ik niet meer van de brug afspringen, ook die herinnering komt zomaar opeens naar boven. Ik maak een praatje met de sluiswachter in heerlijk onvervalst Rotterdams. Hij vertelt dat hij geboren is op Zuid maar dat dit “het fijnste plekkie in Rotterdam is”, iets waar ik het hartgrondig mee eens ben. Mijmerend en genietend loop ik een klein rondje en geniet van het water, de zwanen en de eendjes die we vroeger altijd gingen voeren. Wanneer ik de ophaalbrug weer op loop roept de sluiswachter vrolijk “tot ziens en een fijne dag hè!!”. 

Ik voel me een gelukkig mensenkind. Met een hoofd en hart vol herinneringen rij ik weer naar huis. De radio laat ik uit, er zitten meer dan genoeg mooie klanken in mij.

Zomaar even terug in mijn jeugd én in mijn papa’s jeugd..

Een tel-tic die (n)ergens over gaat..

Tweede Paasdag, de zon schijnt en de temperatuur voelt heerlijk aan. Zaterdag ben ik al druk aan het snoeien geweest in m’n achtertuintje maar niet alles is gelukt dus zowel gistermiddag als vandaag nog lekker bezig geweest. Als alles naar m’n zin is ga ik naar binnen, nog even een wasje ophangen op zolder. Met mijn eeuwige tel-tic tel ik in gedachten het aantal sokken dat ik ophang, en de rest. Het is een idiote zinloze tic maar verder volkomen onschuldig. Terwijl ik bezig ben zie ik mijn kleine verwaarloosde orchidee in de vensterbank staan. Een klein lief uitgebloeid plantje dat ik bewust verwaarloos omdat ze dan mogelijk weer gaat bloeien, zo heeft mijn vader dat vaak verteld. Maanden staat ze daar al, en in al die tijd heb ik haar hooguit drie keer water gegeven. Ik bedenk dat het nu tijd is voor de groencontainer en terwijl ik haar oppak zie ik opeens twee nieuwe kleine lootjes met piepkleine knopjes is wording. Ik kan mijn ogen niet geloven en ben zo blij als een kind, mijn kleine orchidee is niet doodgegaan maar komt weer in bloei! Ik neem haar mee naar beneden, verwijder de gele uitgedroogde bladeren en zet haar liefdevol in een bodempje water om te drinken, ondertussen bedenkend waar ze straks mag staan want na de adoptie van de orchideeën van mijn papa en mama staat het huis best al vol.

Mijn eerste eigen orchidee koop ik pas in april 2021, als eerbetoon aan mijn mama die daar altijd zo dol op was. Na 4 maanden tel ik maar liefst 26 bloemen en ben reuzetrots. Na het overlijden van mijn papa die zolang hij dat kon alle orchideeën bleef koesteren en verzorgen neem ik als allerlaatste uit het dan lege huis de planten mee naar mijn eigen huis waar ze een nieuwe plek krijgen. Dat is nu zes maanden geleden en ook die datum staat in mijn ziel gegrift, die allerlaatste keer de sleutel omdraaien.

Ik verzorg ze zoals mijn vader ze verzorgde, met dezelfde liefde en aandacht. En wonder boven wonder blijven ze bloeien in volle pracht. Regelmatig tel ik hoeveel bloemen ze hebben, vol verbazing en bewondering hoe lang ze zo fier en sterk staan te stralen. Ik heb het gevoel dat mijn papa en mama mij vanuit het universum goedkeurend toelachen, omdat ze dit niet achter mij gezocht hadden, want ik kreeg zelfs de makkelijkste plant dood.

Terwijl ik dat denk zie ik opeens mijn kamer van vroeger, thuis. Mijn slaapkamer in bruin, oranje en paars geverfd, zelf natuurlijk. Met een oud overhemd van mijn vader aan en zijn dienstbaret op mijn hoofd. Ik moet zo rond vijftien, zestien jaar zijn geweest toen. Erwtenplantjes en lantaarntjes, papyrusplanten volop en nog veel meer groen. Ik peins wanneer, hoe en waarom dat zo veranderd is, en ik verdwaal in de tijd.

Weer in het hier en nu tel ik mijn bloemen van de orchideeën en ik tel er negenentachtig, op zes planten. Negen-en-tachtig bloemen! Ik ben onder de indruk van deze bloemenpracht en -kracht.

Een tel-tic die wel zeker ergens over gaat…

Mijn spiegelkind..

Toeval bestaat niet. 

Bij het kijken wat er op de tv is zie ik de film The Horse Whisperer. Een film die ik ooit al wel gezien heb, jaren geleden. Omdat ik hem toen mooi vond zet ik hem nu weer aan, niet met de bedoeling hem af te kijken omdat dat veel te laat wordt, maar gewoon voor mooi.

Ergens tijdens het kijken gaat de telefoon. Mijn prachtkind, mijn meiske die haar eerste avond “grondwerk” heeft gehad met paarden op de paardenschool van Marjan. Marjan, bij wie ze ooit meer dan tien jaar geleden stage liep en waar ze zich veilig voelde.

Marjan, die ook nu een voor haar veilige haven is, en vanavond mocht ze meedoen met het grondwerk, spiegelen met paarden. 

Ze belt en vertelt. Zó beeldend dat ik ademloos luister en zie.

De interactie met het paard, het spiegelen, de bewegingen, het vertrouwen tussen mens en dier, of tussen dier en mens, het is maar net wat je op de voorgrond zet.

Mijn meiske is moe kapot van de theorie, moe van het weer in een groep zijn met alle prikkels die daarbij komen, maar in haar stem klinkt een lach, in haar stem spiegelt een geweldige ervaring. In haar verhaal proef ik liefde en geluk.

Ik zie het paard uit haar verhaal, een prachtige onbekende donkere merrie, en ik zie mijn kind.

Mijn spiegelkind..