Kringen

Social Media, leuk! Tenminste, het kan heel leuk zijn, en soms ook confronterend.

Facebook, You Tube, Twitter, Linkedin, Google+ en nog veel, heel veel meer.

Allemaal bedoeld om te delen. Het delen van gedachten, meningen, foto's en bijzondere momenten. De mensen met wie je deelt heten vrienden, volgers of connecties.

Sommigen staan heel dichtbij, anderen verder van je af, en een aantal volg je, ja waarom eigenlijk? 

In mijn privéleven heb ik vooral mensen die me dierbaar zijn, mijn Lief, onze kinderen, en vrienden. 

En daaromheen een kringetje van bekenden of mensen waarvan ik vind dat ze mij iets te zeggen hebben, van wie ik kan leren. Het is mijn privé.

Voor mijn werk houd ik mij ook bezig met Social Media, en wat is dat leuk! 

Contacten leggen, mensen volgen, dingen delen, nieuwe dingen ontdekken, leren, verbindingen tussen mensen, echt een verrijking. Maar de slagroom op de taart blijft het echte contact, dus elkaar echt spreken, elkaar echt zien, elkaar echt ontmoeten.

En met echt bedoel ik ook echt.

Voor mij is echt het daadwerkelijk, fysiek communiceren, met stem en oogcontact.

Dus niet zoals mijn kinderen voor wie het heel normaal is om via What's App of Facebook te zeggen "ik spreek je later" of "ik zie je zo!". Voor wie dat een echt contact is. Die mij wat verdwaasd aankijken als ik zeg dat ik een hoesje voor mijn smartphone wat lastig vind met bellen. Bellen? Wie belt er dan nog? Je "praat" toch via What's App? De smartphone verkleefd aan hun lijf, een verlengstuk, bijna onlosmakelijk.. 

Contacten onder de knop, dichtbij maar zo op afstand.

's Avonds in de bank zittend, kijkend naar een film of serie, werp ik een blik naar links, daar zitten een, twee, drie kids (of meer) op een rij, allemaal met hun mobiel in hun hand, starend naar hun schermpje, de duimen in staccato over de toetsen.  En, eerlijk is eerlijk, ook ikzelf heb vaak de neiging om "even" op m'n telefoon te kijken.. Dan kom je in een risicogebied, dan zuigt het energie in plaats van dat je er energie van krijgt. En laat dat nu juist zijn waar ik zo'n behoefte aan heb, energie! 

Terug naar de slagroom op de taart, het echte contact, het voor mij echte contact.

Want hoe leuk is het wanneer je na een aantal maanden van voorbereiding in een project een vergadering hebt, en eindelijk eens die mensen achter de profielen ziet en spreekt, echt ziet en echt spreekt bedoel ik dan.

Dat is pas echt "Social", dat is waar het leven om draait, dat is wat mensen ver-bindt, dat is pas echt verrijkend.

En dan heb ik zomaar een paar echte mensen in "mijn kringen" erbij...

Oh Jeetjes.....

Om deze column te begrijpen moet je weten wat een Oh Jeetje is. 

Een Oh Jeetje stamt uit mijn jeugd, de term in in elk geval..

Mijn vader noemde dat zo wanneer hij een borrelglaasje, zo'n tonnetje, afvulde met een borrel, meestal jenever, tot aan de rand. Zodanig dat je het glaasje niet kon oppakken zonder te morsen. Je kon het glas niet naar je mond brengen maar moest je lippen behoedzaam naar het glas brengen. De kunst was om het eerste nipje zodanig te nemen dat er geen jenever verloren ging. Dat noemde en noemt mijn vader nog steeds een "Oh Jeetje".

Sinds de start van dit blog zit mijn hoofd vol met Oh Jeetjes, glaasjes tot aan de rand toe gevuld.

Wat zal ik schrijven, waarover en hoeveel? Hoe vaak?

Zal ik schrijven over hoe het voelde om filmpjes terug te zien van mijn kinderen van jaren geleden?

Zal ik schrijven over mijn werk en de onwijs mooie mensen die ik daarin ontmoet?

Zal ik schrijven over wat ik voel wanneer ik lees over de nieuwe wet over de jeugdzorg, met alle onzekerheden daar rondom? 

Het lijkt wel alsof er een niet te stoppen bron is aangeboord, ik droom ervan. 

Allemaal Oh Jeetjes, glaasjes tot aan de rand toe gevuld....

Ik pluk er eentje uit.

Deze week  heeft mijn Lief de laptop opgeschoond. We hadden al vaker pijnlijk ervaren hoe erg het is wanneer de harde schijf crashte, het verlies van zoveel mooie foto's, herinneringen die weliswaar in je hart gegrift staan, maar waarvan je zo graag ook die mooie beelden af en toe even wil terugzien.

Mijn Lief ordende en herordende...

Ik ging terug in de tijd.

Zag en herbeleefde het verhaal van mijn zoon, mijn zoon met PDD-NOS, nu ASS genoemd.

In groep 6 van SO de Boemerang in Apeldoorn ging hij op Hapskamp.

Hapskamp is teruggaan naar de prehistorie, geen water, geen electriciteit, geen telefoon, alleen oer.

Gekleed in een jutezak het bos in, voor drie dagen.

Mijn zoon, zo levend volgend structuur, hoe zou hij dat ervaren?

Ik heb er een prachtig verslag van, gefilmd, uit zijn mond, ruim 6 jaar geleden.

Mijn zoon die zelden of nooit iets vertelt, vertelde in een stroom van woorden wat hij beleefd had, in een niet te stoppen woordenvloed.. En dat heb ik vastgelegd, op video, onuitwisbaar in mijn hart, en zo ontzettend mooi terug te zien op film.

Ik kijk, en voel wat ik toen voelde, voel de ontroering, de blijdschap van toen.

En vanavond, kijkend naar een film op tv, mijn inmiddels zestienjarige zoon dicht tegen mij aangeklemd, voor heel even, schieten die beelden door mijn hoofd, en ik koester het moment, in het volle besef dat ik die pareltjes moet koesteren, moet koesteren om overeind te blijven, want oh wat is het vaak moeilijk, dat gebrek aan wederkerigheid.

En dat was nog maar 1 Oh Jeetje, een van de vele in mijn hoofd.....

Dementie, verdwaald maar niet verloren

Gistermiddag ging ik even langs mijn ouders voor een kop thee. In eerste instantie was ik langsgefietst maar zag de auto niet staan. Volledig automatisch ging ik er vanuit dat ze dus samen weg waren. Mijn ouders zijn namelijk onafscheidelijk, al zolang ik mij herinner. Dat is nog verder versterkt sinds mijn moeder via een beginnend pad van vergeetachtigheid inmiddels op de weg van dementie is aangekomen. Mijn vader omringt mijn moeder met liefdevolle zorgen en regelt alles. Ze genieten van elkaar en zijn pas nog samen een week naar Kreta geweest, van de ene op de andere dag geboekt, en diezelfde nacht al op het vliegtuig. 84 en 85 jaar zijn ze, en volgende maand hopen ze bij leven en welzijn hun 55-jarig huwelijksfeest te vieren. 

Op de terugweg van de supermarkt even gebeld om te horen of ze er inmiddels waren. Mijn moeder nam op, vragend, en nee, papa was niet thuis. "Oké, dan kom ik even langs, doe de voordeur maar vast open, ik ben er zo", zei ik.

Toen ik even later aankwam kwam mijn moeder met de telefoon nog op spreekstand naar buiten, blij en lachend. Weer vertelde ze dat papa er niet was, hij was -zei ze aarzelend- waarschijnlijk naar een vergadering. Ik voelde direct dat ze niet wist waar mijn vader was. Eenmaal binnen keutelde ze genoeglijk door de kamer. In de keuken stonden de aardappeltjes en de bloemkool al netjes onder water in de pan. Vlees? Dat wist ze niet, dat wist papa wel. Ze vroeg wat ik wilde drinken en nam zelf cola, in een theeglas weliswaar, want tegenwoordig schenkt ze alles in een theeglas. Ze ging zitten in de bank, haar handen in haar schoot, haar blik ver weg....

Geschokt besefte ik hoe verloren ze was, hoe klein zonder mijn altijd aanwezige zorgzame vader naast zich. Ze was niet verdrietig, ze hoopte dat hij een fijne middag had, hij was ergens naartoe... "En, hoe is het nu met jou? En met de kinderen?" De vragen die ze al 100 jaar stelt, veilig en bekend, en altijd oprecht.

Er vielen stiltes, stiltes die ik op dat moment even niet wist op te vullen, geraakt als ik was door hetgeen ik zag.

Mijn vader kwam eraan, mijn moeder had het niet direct in de gaten maar toen ik haar erop attendeerde veerde ze overeind vanuit de bank de hal in. Ze vloog mijn vader om zijn nek, al knuffelend en roepend: "oh, daar ben je weer, daar ben je weer, ik ben zo blij dat je er weer bent"! Mijn vader was er even door van slag, hij had zich ook een beetje zorgen gemaakt. Hij had op de eettafel netjes het bericht gelegd waarop stond waar hij was. Mama wist het niet meer, en ik had het niet gezien.

Hij vertelde dat hij een leuke middag had gehad en dat mijn moeder het misschien ook wel leuk zou hebben gevonden. Een lezing door Jan Terlouw bij de ouderensoos van de kerk.

"Ach, dat is toch niets voor mij,maar ik ben blij dat jij het leuk hebt gehad", zei ze terwijl ze dicht tegen hem aankroop. 

Als torteltjes zaten ze op de bank, hand in hand, 

zoals ik al op honderden foto's in beeld heb, 

en in nog meer beelden in mijn hoofd.

Het vuurtje brandt weer!

Het vuurtje brandt weer!

Doodmoe, borrelend en voldaan fiets ik op deze herfstmiddag naar huis.
Het is de eerste werkdag die ik weer helemaal en volledig op kantoor heb doorgebracht na een lange periode van vallen en weer opkrabbelen.
Lang ja, ruim 10 maanden om precies te zijn.
Op 3 december 2012 ben ik bijna letterlijk omgevallen. Een burn-out, zoals dat zo mooi genoemd wordt. Burn-out, het vuurtje opgebrand, uit...
Nog steeds worstel ik met die term. Ik, opgebrand? Nee, dat is iets voor anderen, niet voor mij. Maar de realiteit bewees anders. Een lange periode van oneindig moe zijn, niets kunnen, niets willen, alleen maar heel veel hangen op de bank, emmers tranen, vechten vooral met en tegen jezelf.
Rust nemen en vooral doen wat je leuk vind, was het advies.
Ja, hoezo leuke dingen? Wat voor leuke dingen? Een energie van nul-komma-nul, en opgevoed met het idee dat als je niet kunt werken dat je dan ook geen leuke dingen kan (mag) doen! ziek is ziek, toch? Je verstoppen achter een schap bij de supermarkt als je een collega ziet. Je wilt niet gezien worden, je bent toch ziek?
In je hoofd is het een grote chaos, en je lijf laat je ook in de steek.
Gelukkig was er mijn grote Schat, die mij steeds weer troostte en wanneer nodig naar bed dirigeerde, om bij te tanken, steeds maar weer bij te tanken.
En gelukkig was er op mijn werk alleen maar warmte en begrip, niets geen druk, niets geen pushen, geen vragen wanneer ik weer dacht te beginnen, alleen maar zorg en begrip.
Na drie maanden bankhangen weer heel voorzichtig begonnen, met een uurtje per dag.
Wat was dat moeilijk, wat voelde ik me een klungel, een watje.
Maar stapje voor stapje, meter voor meter kwam ik terug, af en toe even weer een terugval, maar dan weer opkrabbelen.

En vandaag de eerste voor mij volle werkdag, wat een voldaan gevoel geeft dat!
Geen kou of regen kon mij deren op de fiets naar huis! Ik kan wel jubelen en zingen!
En ja, ik weet inmiddels door ervaring wijs geworden dat het morgen wel weer anders kan zijn, maar deze dag pakt niemand mij meer af!
Burned-out, maar het vuurtje brandt weer, en ik koester mij in de gloed.

Maandag 14-10-2013