Voor de derde keer heb ik een schrijfvakantie geboekt. Voor het derde jaar naar die prachtige locatie in Toscane die voelt als een thuiskomen, al vanaf die allereerste keer. Het ís ook bijzonder, het oude majestueuze huis boven op de berg, de prachtige grote tuin en die bijzondere sfeer. Elena Benvenuti haalt me op en wanneer we boven zijn opent het hek wijd haar poorten waardoor ik me welkom en omarmd voel. Tot mijn blijdschap heb ik weer mijn “eigen” kamer, met uitzicht op Pietrasanta in de diepte en verder weg de zee.
Het is lunchtijd dus samen met de andere gasten die er zijn schuif ik aan bij een heerlijke maaltijd die altijd weer verrassend is door de samenstelling en de variatie. Met natuurlijk de ongeëvenaarde verse vijgen uit eigen tuin. Tijdens de maaltijd maak ik kennis met drie al aanwezige schrijvers. Dat is altijd weer een moment van gespannen verwachting. Mijn eerste gevoel is dat het een fijne en rustige groep is en al snel blijkt dat gevoel ook te kloppen. Het is heerlijk zoals een ieder zijn of haar eigen gang kan gaan, in het huis of in de tuin. Schrijven, wandelen, lezen of mediteren, of even helemaal onzichtbaar zijn, alles mag en alles voelt goed.
Kort voor aankomst had Elena gevraagd alvast een deel van het manuscript op te sturen als basis voor een eerste feedback. Best spannend omdat Elena helder en direct is in haar feedback. Dat is niet altijd leuk, zeker niet wanneer je denkt dat je absoluut op het goede spoor zit. Maar haar opmerkingen zijn altijd trefzeker en leggen de kern bloot van wat goed is en wat anders kan of moet. Voor mij is zij de onmisbare schrijfjuf die mij met zachte of soms harde hand de juiste weg wijst, met aandacht en invoelen voor wie ik ben en voor wat en waarom ik schrijf wat ik schrijf. Wanneer ik een compliment van haar krijg voelt dat zoals vroeger als een sticker in mijn schriftje. Dat stimuleert mij, dat is wat ik nodig heb om te groeien in mijn boek, met soms een liefdevolle schop onder mijn kont.
Ook het samen praten met de andere gasten geeft nieuwe inzichten, nieuwe perspectieven. Het is boeiend hun levensverhalen te horen en ook het waarom van hun verhalen of gedichten. De gesprekken, de stiltes, de maaltijden samen, de acceptatie van elkaar en het respect voor elkaar. Dat alles is een verrijkende ervaring waardoor ik met méér weg ga dan waarmee ik kwam én waardoor ik dingen loslaat die mij niet meer dienen.
Een magische, voor mij helende berg, met Elena Benvenuti als warme verbindende mentor. Benvenuti, dat betekent “welkom”. Dat is precies hoe ik mij daar voel, welkom.
PS: ook benieuwd naar mijn eerste
schrijfervaring in Toscane? Klik hier!
