In memoriam, Patty Schoneveld, een bijzonder mens...

Lieve Patty,

Vandaag, 30 juni, is het vijf jaar geleden dat jij ging..

Een bijzonder mens en gekoesterde vriend, zo opeens op mijn pad gekomen..

6 december 2005 kwam ik in dienst bij Schoneveld Breeding, en op 17 december van datzelfde jaar was er een personeelsuitje, naar het casino in Enschede.

Zo groen als gras kwam ik binnen en die avond gaf jij mij jouw muntjes omdat ik zo hyper enthousiast was en jij dat leuk vond.

Dat was het begin van wat zou uitgroeien tot een heel bijzondere vriendschap.

Door gedeelde omstandigheden kwam je bij ons thuis, ik vergeet nooit dat je vooraf aangaf dat je een tuinder was en dus vroeg weer op moest en het daarom niet laat zou maken.

Die zondagavond werd het half twee ‘s nachts en dat was het begin van onze bijzondere vriendschap.

Niet alleen jij en ik hadden een klik maar ook jouw vrouw en mijn Lief.

Mijn Lief die toen al ziek was, kanker had maar het leven zo lief had.

We deelden veel en hadden mooie gesprekken en veel plezier.

Schiermonnikoog 2011 met jou en Rens is onvergetelijk.

Je had al vaker plekjes op je huid, maar op zeker moment bleek het veel erger.

Je vond een maatje in mijn lief, samen deelden jullie wat alleen van jullie was...

En toen opeens ging het sneller dan snel, de kanker raasde door jouw lijf en voordat we het beseften kwam jouw einde..

Gelukkig konden we nog afscheid van jou nemen, met intens veel liefde.

Inmiddels is mijn lief ook gegaan en ik hoop dat jullie er samen daar boven een vrolijk potje van maken..

Lieve Patty, vandaag is het 5 jaar geleden dat jij ging, samen met Rens deel ik nog vele mooie momenten, zowel oude als nieuwe herinneringen.

Vandaag gedenk ik jou in liefde en respect, mijn bijzondere vriend...

In memoriam, Patty Schoneveld 30-06-2013

Op ons Concert at Sea...

Concert at Sea,....vanaf 2011 een naam en begrip dat synoniem is aan mooie muziek, ontspanning, gezelligheid, harmonie en liefde, en tegelijkertijd een soort van vloek is.

Maar de warmte overheerst, gekoesterde herinneringen blijven..

In 2011 gaan we voor de eerste keer naar CAS, mijn Lief en ik.

Een weekendkaart, we verblijven op camping De Duinhoeve in Burgh Haamstede, de pendelbus  brengt ons heen een weer naar de Brouwersdam,

De eerste dag was geweldig, al was de weersverwachting voor de tweede dag dubieus.

Harde wind, heel erg harde wind.

Wij dachten dat het wel los zou lopen, werden de volgende dag wakker en verbaasden ons dat er zoveel mensen aan het inpakken waren.

“Wat jammer dat ze maar voor 1 dag komen”, zeiden we tegen elkaar en we gingen rustig ontbijten, totdat het wel heel veel mensen waren die hun biezen pakten...

Het zal toch niet?

Het zou wel..., vanwege de verwachte extreem harde wind was dag 2 afgelast en was daarmee CAS ten einde. Natuurlijk waren we teleurgesteld, maar we gingen toch nog even naar het Zeeuwse strand waar we bijna letterlijk vanaf geblazen werden.

Ik heb er nog de foto’s en een filmpje van, met gierende wind en zandstormen...

Dat was voor ons CAS1.

CAS2 was heel anders...

Mijn Lief was al jaren ernstig ziek en was inmiddels aan een medicatie die enorme bijwerkingen had waaronder het hand-voet-syndroom. Dat zorgde ervoor dat hij opgezwollen voeten had met blaren waardoor hij eigenlijk alleen nog op teenslippers kon lopen.

CAS2 was koud en nat met veel, heel veel regen. Niet echt geschikt voor teenslippers.

Toch genoten we met volle teugen, onszelf ingepakt in een enorm stuk plastic tot hilariteit van omstanders.

Maar zijn voeten trokken het niet, we gingen vervroegd van het festivalterrein naar de bussen om daar vervolgens te ontdekken dat die pas anderhalf uur later zouden gaan rijden.

In de stromende regen wachten totdat eindelijk de bussen kwamen was geen pretje.

Door en door verkleumd en nat kwamen uiteindelijk weer op de camping aan en wat waren we blij dat we een caravan hadden en geen tent.

CAS3, 2013 beloofde een geweldige editie te worden met een hele mooie line-up.

We kwamen vrijdagmiddag aan en alle vooruitzichten waren prachtig, het weer was zonnig en warm dus het weekend kon niet stuk.

Toch wel.....

Zaterdagochtend kregen we telefoon dat een goede en dierbare vriend van ons niet lang meer te leven had, het was een kwestie van uren...

We keken elkaar aan en binnen 5 minuten was de caravan ingepakt en aangehaakt en gingen we op de terugweg. Gelukkig net op tijd om nog afscheid te kunnen nemen van een bijzonder mens die ons zo intens dierbaar was en is.

CAS2014 hebben we maar even overgeslagen omdat er een vloek op leek te rusten.

2015 werd het ook niet en in 2016 was mijn Lief inmiddels zo ziek dat ook dat hem niet meer ging worden. Januari 2017 overleed mijn Lief. 

Dit jaar, 2018, lokte CAS toch weer vanwege alle mooie herinneringen.. Maar onze caravan had ik inmiddels niet meer, een tentje zag ik niet zitten en de overige arrangementen waren extreem duur, dus besloot ik ook dit jaar niet te gaan, met een spijtig gevoel in mijn hart..

En nu..dit weekend is CAS, het weer is fantastisch, de line-up prachtig, en via Facebook zie ik de vele  enthousiaste berichten voorbijkomen..

Ik zit thuis en in mijn tuintje, zoek de foto’s op van toen en moet huilen en lachen.

Huilen omdat dat wat er was er niet meer is, en lachen omdat dat wat er was zo heel erg mooi en bijzonder was en daardoor zo heel dichtbij.

En stilletjes bedenk ik mij dat er dan volgend jaar weer een CAS is, 2019.

En dat ik daarnaar toe wil, met tentje of in een appartement, genietend op de Brouwersdam.

"Laten we dansen liefste, dansen aan zee...."

Op ons Concert at Sea....

Once upon a time....

Ik stap op de fiets terug naar huis, terug van de verjaardag van mijn papa die vandaag 89 jaar is geworden.

De avondlucht is fris in mijn zomerjurkje dus buiten zitten is niet echt aangenaam meer.

Ik ga naar binnen en plof op de bank, mijn hoofd vol met beelden van vandaag...

Ik zet de tv aan, niet zozeer om iets te willen kijken maar meer voor beeld en geluid..

De zender die oppopt is niet mijn zender dus ik zap snel even door en zie dat de film Once upon a time in the West erop is, een film die ik al minstens tien keer gezien heb.

Ik val erin op het moment dat het kleine roodharige jongetje net is neergeschoten, een moment waarbij ik ook na zoveel keer nog hartverscheurend moet huilen, maar dat moment was vanavond dus net voorbij.

Once upon a time...de titel zo mooi, zo veelzeggend...

De film op tv speelt verder maar ik heb mijn eigen film in mijn hoofd.

Vanmiddag heb ik samen met met papa en mama en familie een ijsje gegeten bij Kokkie, mijn mama intens genietend en dankbaar dat we zo allemaal bij elkaar zijn, haar gezinnetje compleet.

Mijn papa die herinneringen ophaalt aan de dag van vandaag, 64 jaar geleden, de dag dat zijn verkering met mama officieel werd, op zijn 25e verjaardag.

Zijn herinneringen, zijn vertellen, zijn blik, de blik van mijn mama...

once upon a time, once upon a lifetime.

Dan breekt het altijd weer lastige moment aan dat mijn mama teruggaat naar haar woonomgeving en mijn papa weer naar zijn huis, eerder het huis van hen samen.

Weer bij papa halen we patat, de kleinkinderen komen onafhankelijk van elkaar alledrie aanzetten met een fles Ouzo.

Ouzo, opa’s favoriete drankje van Kreta, Kreta waar hij zo van houdt, waar hij zo vaak samen met mama is geweest, hoe mooi is dat....

Het is gezellig, het is warm, het is mooi...

Dat alles bedenk ik mij terug op de fiets naar huis.

En zo net thuis, met de film op tv, beeld en geluid maar niet kijkend, bedenk ik mij dat ook die intense liefde van mijn ouders, die intense liefde voor elkaar, voor ons, hun kinderen, voor hun kleinkinderen, zo uniek en zo bijzonder is..

Onvoorwaardelijk en voor eeuwig..

Zo once upon a time......

 

Twaalf-en-een-half jaar lief en leed, maar vooral gedeelde passie…

Toen ik vanmorgen wakker werd was het heel even een ochtend zoals alle andere.

Heel even maar, totdat ik me binnen 30 seconden realiseerde dat het vandaag een bijzondere dag was.

Vandaag zou ik op mijn werk mijn jubileum vieren, niet zomaar een jubileum maar mijn koperen jubileum, twaalf-en-een-half jaar aan de zaak, twaalf-en-een-half jaar bij Schoneveld Breeding.

Ik sprong mijn bed uit en onder de douche, ondertussen bedenkend wat ik zou aantrekken, het was tenslotte een feestje dat ik zou gaan vieren.

Gisteravond had ik al besloten dat ik geen toespraak zou houden, dat had ik bij mijn tienjarig jubileum al gedaan (dat vieren ze namelijk ook bij ons). 

Het ontbijt lukte niet echt, teveel kriebels in de buik.

Op weg naar kantoor bouwde de spanning zich langzaam op en flitsten er allerlei beelden voorbij, beelden van nog niet zolang geleden en beelden vanaf het eerste begin.

Het eerste begin.

Ik zou, nog maar net woonachtig in Twello, beginnen in de kas als medewerkster van ZaPro (zaadproductie). Ik was aangenomen door Edwin Klompenhouwer en 6 december 2005 zou mijn eerste werkdag zijn. Ik, zonder tuinbouwachtergrond, zo geen groene vingers, zou aan het werk gaan met de plantjes. Een rondleiding had ik al gehad, ik zag hoeveel handelingen er allemaal nodig waren om van een zaadje een plant te maken en van die plant weer zaadjes te krijgen. Terwijl ik dit nu opschrijf bedenk ik dat het destijds nog abracadabra voor mij was….

Een week voordat ik zou beginnen werd ik echter gebeld of ik tijdelijk op kantoor zou willen werken, er waren wat achterstanden met de ureninvoer en op mijn CV stond een administratieve en commerciële achtergrond. Het zou echter wel voor tijdelijk zijn.

Ik zei dat ik dat heel graag wilde. Voorwaarde was echter wel dat ik nog een gesprek moest hebben met de toenmalig operationeel directeur Peter van de Pol.

Zenuwachtig ging ik voor de tweede keer op gesprek en het klikte vanaf dat eerste moment.

Die klik is nooit meer weggegaan.

Via ureninvoer belandde ik op de afdeling sales, nam het relatiebeheer op me en stroomde later op de golven van het groeiende bedrijf mee naar Promotion, en nog later naar Marketing en Promotion.

Inmiddels was het bedrijf door Peter van de Pol overgenomen van Patty Schoneveld, oprichter van Schoneveld Twello en grondlegger van de unieke genetica van de Cyclamen Super Serie. Onder leiding van Peter groeide het bedrijf stormachtig. 

Werkten er toen ik kwam nog hooguit 6 mensen op kantoor en zo’n 50 in de kas, werken er nu in Twello alleen al zo’n 200 mensen en op onze locatie in Tanzania ook bijna een even groot aantal.

Stormachtig was het ook in mijn persoonlijk leven..

Tijdens die stormen vol zorgen over mijn kinderen, mijn ouders en over mijn partner die ernstig ziek was bleek “mijn” bedrijf mijn veilige haven en warme deken.

Ik kreeg alle ruimte wanneer dat nodig was en voelde mij steeds gekoesterd en gesteund door daadwerkelijk meelevende collega’s, begripvolle leidinggevenden en een geweldige baas.

Dat alles en meer flitste vanmorgen door mij heen.

Rond het middaguur zou mijn jubileum gevierd worden, samen met nog een collega die ook 12,5 jaar in dienst was. Ook zij heeft haar eigen historie.

Met een behoorlijk verhoogde hartslag en kriebels in de buik wachtte ik tot ik “aan de beurt” was. Wat ik over mij heen kreeg was teveel om goed te verwoorden..

Het beste kan ik het omschrijven als een stortregen van lieve woorden, herinneringen, anekdotes, waardering en genegenheid, en veel, heel veel warmte.

De tranen braken door en ik kon ze even niet stoppen, en dat hoefde ook niet..

En natuurlijk heb ik daarna toch zelf ook nog iets gezegd, gewoon omdat dat zo voelde.

Daarna kwamen de felicitaties en knuffels van collega’s, hartelijk en warm.

En weer besefte ik wat een bofkont ik ben dat ik werk waar ik werk, als onderdeel van zo’n grote club fantastische mensen. Heel veel collega’s werken er al langer dan ik en nee, ik ga geen namen noemen want ik ben als de dood dat ik iemand vergeet.

Maar al die mensen samen vormen wel de fundamenten en de kracht van ons bedrijf.

Als ik onze slogan “bouwen aan groei” lees en ik visualiseer dat, dan zijn die mensen die er al zo lang zijn de pijlers, en de club die later aansloot het cement voor nieuwe steentjes…

Ik voel me trots en ontzettend rijk en dankbaar.

Trots dat ik voor zo’n bedrijf als Schoneveld Breeding werk, en rijk en dankbaar dat ik mij gekoesterd voel in een hecht team.

Twaalf-en-een-half jaar lief en leed, maar vooral gedeelde passie…

Ameland, in mijn ziel gegrift voor eeuwig....

Ameland...

Vanavond, na een vol weekend van veel waarin ook Ameland weer ter sprake kwam. krijg ik een foto via Facebook van heel oude vrienden, eigenlijk meer familie, vanaf Ameland.

Tante Magda, een (niet echte) tante van mij wordt morgen 80 jaar en viert dat met haar dochter en zoon op Ameland.

Een niet echte tante qua bloedband, maar de verbinding zoveel meer...

Haar dochter en zoon hebben dezelfde namen als ik en mijn broertje, met één letter verschil.

Zij Karin met een K, ik Carin met een C.

Haar dochter was mijn vriendinnetje in mijn jeugd op Ameland, haar zoon een vriendje van mijn broertje, mijn broertje die in 1972 omkwam bij de windhoos op Ameland.

Ik zie de foto langskomen en bel mijn papa die mij op het hart drukt hen namens hem een felicitatie te sturen, wat ik natuurlijk doe.

Ik hoor de ontroering in zijn stem en voel het weerspiegeld in mijzelf.

Beelden flitsen voorbij, in een hogesnelheidscaleidoscoop.

Niet nodig dit nu uit te leggen, niet uit te leggen ook...

Ik zie het strand van Ameland, hoor en voel het ruisen van de zee, al ben ik er niet.

Of eigenlijk gewoon toch zo wel.,

Ameland, in mijn ziel gegrift voor altijd en eeuwig...