Twellose Kerstmarkt met Griekse warmte...

Kerstmarkt in Twello.

Warme winterkraampjes en lichtjes, ik wandel er samen met mijn vader overheen.

https://www.vanheesversmarkt.nl/opent haar deuren tot helemaal achterin, een medewerkster geeft ons een enthousiaste rondleiding, helemaal geweldig, papa geniet volop.

We drinken een wijntje, proeven een hapje, mijn papa en ik, en wandelen daarna naar huis.

Het is inmiddels half zeven, wat zullen we doen met eten..

Papa somt op wat hij nog in de vries heeft, samen komen we tot de conclusie dat het niet echt aanlokkelijk is.. 

Papa stelt voor samen naar de Griek te gaan, Mykonos, zijn überfavoriete restaurant in Twello. 

We bellen, het restaurant zit vol maar we kunnen om 19.15/19.30 terecht.

Wanneer we binnenkomen worden we verwelkomd met die zo karakteristieke Griekse hartelijkheid. En ja, natuurlijk speelt het mee dat mijn papa een trouwe gast is, maar misschien maakt dat het juist nog wel mooier.

Het is druk, knetterdruk. Alle medewerkers rennen zich de benen uit het lijf maar met een brede glimlach op het gezicht. Gastvrijheid voor alles.

We krijgen een Ouzo, bestellen en genieten daarna van ons eten.

De muziek speelt, de ober loopt af en aan, en we sluiten af met een cappuccino.

En zoals vaker worden we getrakteerd op een heerlijk glaasje Kumquat.

Rozig en voldaan gaan we weg, mijn papa en ik, gedag gezegd en uitgezwaaid door de gastheer van Mykonos.

We lopen de kou in terug naar huis, maar innerlijk verwarmd door die niet te evenaren Griekse warmte.

Twellose Kerstmarkt met Griekse warmte...

Van Hees Versmarkt

Jij hebt zo jouw weg gevonden...

Mijn dochter...

Ik heb al zo vaak over jou geschreven, over de stappen in jouw leven..
Vanmiddag was daar eindelijk het moment, het moment van het officieel uitreiken van jouw diploma als helpende in de zorg.
Je was al geslaagd, je hebt al een jaarcontract, alleen het papiertje moest nog komen.

Vanmiddag was dat moment, in klein gezelschap..
We kwamen aan, jij en je vriend, zijn moeder, ik en jouw broertje, en je opa.
We werden verwelkomd in een kamer met slingers, koffie en taart.

Mijn dochter..
Wat kreeg je mooie woorden, hoe treffend werd er verwoord hoe jij het hebt gedaan.
Hoe treffend jouw hobbels en jouw bergen, hoe treffend ook jouw opstaan en weer doorgaan..
Jouw passie, jouw ziel voor de zorg.
Jouw talent en bevlogenheid..

Je hebt jouw papiertje meer dan verdiend, maar wat mooier is, is dat de mensen met wie jij werkt zo boffen met jou.
En ja, je hebt je de kennis eigengemaakt, maar bezieling kun je niet leren, die zit in je donder..
Die bezieling lieve dochter, maakt jou tot wie je bent.
Waardevol, een liefdevolle toevoeging aan zoveel levens.

Mijn dochter,
Zoekend, struikelend, opstaand, vloekend, wanhopig, moedig, hoopvol en vasthoudend aan haar droom...

Zo trots ben ik op jou..

Jij hebt zo jouw weg gevonden...

Zoveel meer dan zorg..

Vrijdagmiddag, het wekelijkse borreluurtje op de locatie waar mijn mama woont.
dit keer met een optreden van  Alleen maar Hollands, een zanggroep uit Apeldoorn.
Ik had er niet echt veel zin in, zit liever even één op één met mijn mama, dus ik had mijn papa laten weten dat ik niet zou gaan. Maar ik kreeg onmiddelijk een berichtje terug dat het zo leuk was, dus ben ik toch maar gegaan.

Ik kwam binnen en hoorde van ver al de muziek, zag mijn papa en mama zitten in een volle huiskamer.Een flinke groep zangers werkte met overgave een repertoire af, met volle overgave.
Het is elke keer weer onvoorstelbaar mooi om te zien wat muziek met mensen met dementie doet..
Het lijkt alsof ze ontwaken uit hun lethargie, alsof ze ontwaken.., terugkomen in het leven.
Meeklappend, meezingend die zo voor hen welbekende teksten.
Klappen is klappen, handjes in de lucht zijn handjes in de lucht, op hun gezicht een grote glimlach.

Het verzorgend personeel en de vrijwilligers doen voluit mee, ook wanneer hun dienst er allang op zit., alles voor de bewoners..
Wat ben ik blij dat ik gegaan ben..

Na een prachtige middag vertelt de zanggroep dat ze als amateurs zingen voor goede doelen.
Dat één van de goede doelen de Wensambulance is, en navraag leert dat het hier gaat om de Veluwse Wensambulance, die mijn mama in Mei 2016 vervoerd heeft naar Ameland, een voor ons onuitwisbare herinering.

Dat zorgde voor kippenvel bij mijn papa en mij.
En kippenvel hadden we al, door die niet te beschrijven passie en toewijding van de verzorgers en alle vrijwilligers die zoveel betekenen in het leven van hen die zij verzorgen.
Waaronder mijn mama...

In deze tijd van alle discusies over de zorg is dit zo de essentie,

Zoveel meer dan zorg....

Misschien nog wel intenser...

Zaterdagavond..

Buiten wisselen de flonkerende sterren af met langs de hemel jagende wolken, een spel van licht en schaduw.

Het is al laat en eigenlijk moet ik naar bed, maar mijn hoofd zit nog veel te vol om te kunnen slapen na twee dagen vol emotie.

Vrijdag 17 november waren mijn papa en mama 59 jaar getrouwd en nog langer verliefd.

Een dag waarvan we niet gedacht hadden het nog te beleven, hoewel mijn mama ons steeds weer voor verrassingen stelt, sterk en onverwoestbaar als zij steeds weer bewijst te zijn.

Vrijdag 17 november.

Papa was er al dagen, nee, weken druk mee.

Een feest was niet meer mogelijk omdat dat teveel zou zijn voor mama, maar toch wilde hij het niet ongemerkt voorbij laten gaan.

Dus zouden we op de dag zelf voor gebak bij de koffie zorgen, en zaterdagmiddag een klein maar fijn feestelijk samenzijn hebben met een groepje van ouwe getrouwe vrienden van hen uit Rotterdam en Amsterdam, onder het genot van een hapje en een drankje bij de locatie waar mama woont.

Het was mooi en fijn, het was warm en bijzonder, de foto’s op mijn mobiel spreken boekdelen..

Maar de foto’s vertellen niet alles...

Vrijdagmorgen,

Papa staat bij mij voor de deur, strak in het pak.

Hij heeft al taart gehaald en bloemen voor mama en komt mij ophalen om samen bij mama koffie te gaan drinken.

Wanneer ik de deur opendoe staat hij bijna als een verliefde puber op de stoep, in zijn hand een mooie corsage. Nog voordat hij binnen is zegt hij dat dat moest, dat dat erbij hoort, toch?

Ik zeg hem dat het geweldig mooi is en het raakt me, mijn papa van 88 jaar die trots en vol verwachting met een corsage voor mijn mama in zijn handen staat.

Hij komt binnen en ik zet nog even een kopje koffie voor ons beiden.

We zitten samen aan tafel en dan vist hij iets uit zijn borstzak.

Het is een kaartje, een kaartje van de bloemist met daarop de tekst: “Hou van jou”..

Alleen heeft papa er met met pen iets bij en tussendoor geschreven en zo staat er nu

“Al 65 jaar hou ik van jou”.., hun verkeringstijd meegerekend..

Ik schiet even vol, hoe mooi is het dat mijn papa na zo’n mensenleven nog steeds op die manier uiting geeft aan zijn liefde voor mama. Zijn ogen stralen en hij kan niet wachten om naar haar toe te gaan, dus stappen we snel in de auto.

Met taart en bloemen komen we binnen, maar mama is nog even bezig, ze wordt nog even mooi gemaakt.

Als ze binnenkomt in de huiskamer en papa ziet vallen ze elkaar in de armen en omhelzen ze elkaar lang en innig.

Ze heeft even heel helder dat het vandaag hun trouwdag is.

Mama geniet van de bloemen en leest het kaartje keer op keer, en elke keer weer lacht ze vertederd om de tekst.

Zaterdagmiddag geniet ze samen met papa van het samenzijn met elkaar.

Ze is vrolijk en proost mee met een glaasje ouzo, het drankje van hun geliefde Kreta.

We proosten en zingen en maken foto’s, heel veel foto’s.

Alle foto’s zijn mooi, sommige zijn prachtig, maar geen enkele foto krijgt het voor elkaar om die blik te vangen van mijn vader die het kaartje uit zijn borstzakje vist, en mijn moeder die mijn vader aankijkt met die blik die je alleen voor die Ene hebt, die enige niet te evenaren Liefde.

Na 59 jaar nog net zo intens.

Misschien nog wel intenser....

Ik gloei van binnen...

Ik zit in de trein terug van Rotterdam naar huis na een bijzondere avond…

Rotterdam, waar jij en ik samen nog in juni vorig jaar waren voor onze eerste opera.

We hebben toen samen over de Lijnbaan gelopen en sliepen vlak tegenover het stadhuis op de Coolsingel. Je genoot toen zo van mijn genieten, hippend door mijn geboortestad..

Gisteren stapte ik alleen uit op Rotterdam Centraal en liep door de hal naar buiten, de herrie en de geluiden van de stad tegemoet.

Even diep die typische lucht opsnuiven, opkijkend naar al die imposante wolkenkrabbers,  afstekend tegen een blauwe lucht.

Wandelend richting centrum, natuurlijk via de Lijnbaan, natuurlijk richting stadhuis.

Ik liep alleen, maar wat was je bij me, wat voelde ik je naast me...

De laatste keer dat we samen in Rotterdam waren kreeg ik op de Lijnbaan mijn favoriete parfum van jou, de geur die voor jou ook “mijn” geurtje was..

Het flesje was al maanden leeg, ik had ergens ooit een keer iets anders gekocht, een nepper ook, maar die was na een paar keer gebruiken in de afvalbak beland, het was het gewoon niet..

Het lege flesje staat nog steeds op mijn slaapkamer.

Nu liep ik weer over de Lijnbaan en besloot mijzelf nu en daar een nieuw flesje te kopen, omdat jij dat ook gedaan zou hebben.

Niet zomaar een flesje parfum, nee, zoveel zoveel meer......

Met parfum en een vol gevoel liep ik de winkel uit.

Die avond ging ik naar een bijzondere filmvoorstelling van Cinema Culinair, naar de film Io Sono l’Amore, een Italiaans liefdesverhaal over kiezen voor de liefde.

Een voorstelling waarbij je tijdens de film gerechtjes krijgt geserveerd op hetzelfde moment dat ze in de film geserveerd worden, een heel bijzondere beleving.

Er stonden 6 lange tafels gedekt en aan elke tafel zaten 20 gasten, dus in totaal 120 mensen. De plaatsen waren ingedeeld op naam en natuurlijk stel je jezelf dan ook even kort voor aan degene die naast je zit, je zit tenslotte de hele avond samen aan tafel. Links van mij zat een vrouw die vroeg of ik uit Rotterdam kwam.

“Ja, ik ben geboren en getogen in Rotterdam, alleen woon ik nu in Twello”, antwoordde ik.

Zij antwoordde dat ze Twello wel kende, een studievriendin van haar woonde in Terwolde maar was werkzaam als huisarts in Twello.

En zo bleek ik dus naast een vriendin van onze huisarts te zitten..

Rotterdam, 6 tafels en 120 mensen, en dan dit..., dit verzin je toch niet?

Jij was er toch wel bij, zoals altijd, maar nu nog meer, nog zoveel meer....

De avond was een heel bijzondere beleving met daarna nog een blik op de Erasmusbrug aan de Maas, in het maanlicht, waar jij en ik ooit samen Oud en Nieuw hebben gevierd.

En nu zit ik terug in de trein en heb zoals altijd de straat waar ik geboren ben letterlijk aan mij voorbij zien schieten, de Rotte, mijn jeugd.

Ik mijmer over de avond, mijmer over jou, over ons..

Dan pak ik mijn telefoon en vanuit het niets popt er een afbeelding binnen op mijn fotorol, een foto van jou en mij.

Dat gebeurt heel af en toe en onverwachts en ik weet dat jij dan heel dicht bij me bent,

dat je me dat laat weten...

Ik mis je zo...

Ik voel je zo bij me...

Ik gloei van binnen....

Mijn eigen rom-com..

Het was een pittige dag.

Na lang vermijden en mijn kop in het zand steken was het vandaag dan de dag waarop ik afscheid nam van spullen die nog elders opgeslagen stonden. Spullen uit ons oude huis die ik niet meer mee kon nemen. Spullen die niet naar de stort waren gegaan maar nog op Marktplaats konden...

Zo lang al had ik het uitgesteld, maar vandaag was de dag, en het deed meer met me dan ik kon inschatten..

En ergens vandaag werd ik ook nog verrast met een prachtige krans van rozenbottels, liefdevol gemaakt door een bloemistenvriendin met wie ik een bijzonder contact heb.

De krans die ze ook vorig jaar voor mij gemaakt had en die maanden op de tafel heeft gestaan.

De krans waar mijn lief zo gek op was, die hij zo mooi vond en waarvan hij steeds zei dat hij groeide..

Het was een meer dan pittige dag...

En zo besloot ik vanavond met de gordijnen dicht en de kaarsjes aan om onder mijn dekentje te kruipen op de bank en een rom-com op tv te kijken.

Een rom-com, iets waar mijn lief geen bal aan vond maar intussen genoot van mijn gezwijmel, of van het gezwijmel van de kinderen die er waren.

Een film waar ik helemaal in op kon gaan, en als ik dan naar rechts keek zag ik dat hij genoot, niet van de film maar van mijn, van ons gezwijmel...

Kate & Leopold, die film was er vanavond op en daar stemde ik op af.

Het oh zo romantische verhaal ging over een gat in de tijd.

Hij kwam uit 1876, zij uit het nu, en natuurlijk kwamen ze na veel verwikkelingen bij elkaar.

En passant kwam ook de opera La Bohème nog voorbij, de eerste opera die ik zag, juni 2016 in Rotterdam samen met mijn lief.

Toeval bestaat niet..

Een gat in de tijd..

Ik heb gezwijmeld en en heb zitten genieten van de film, en af en toe keek ik even naar rechts..

En hoewel de plek naast mij leeg was zat hij er wel, met die grote grijns en soms ook met z'n ogen naar boven, zo van o my god, daar gaat ze weer...

Toen de film was afgelopen was heb ik de tv onmiddellijk uitgezet, niet dat gevoel laten bederven door gelijk een nieuwe film of stom programma erachteraan.

En zo zwijmel ik nog even door, met kaarsjes en de radio aan, onder mijn dekentje.

In mijn eigen rom-com...

Kom maar bij mij....

Nog twee dagen en dan ga ik op vakantie, ik kijk ernaar uit, even weg, even ergens anders, andere sferen, andere mensen, lieve vrienden..

Natuurlijk ga ik vandaag naar mama, ik weet niet of dat er morgen nog van komt.

De afgelopen tijd was mama vrolijk en energiek, scherp en lief.

Als ik vanmiddag de huiskamer binnenstap zit papa al bij haar, binnen, niet buiten waar ze bij een beetje mooi weer het liefste is.

Er ligt een dik fotoalbum op tafel, foto's van hun vakanties naar Kreta, 1985-1989.

Alle bladzijden zijn door mijn papa voorzien van commentaar, waar ze zijn, met wie en hoe mooi het was. 

Papa vertelt dat mama er geen belangstelling voor heeft, ze is ver weg, hoest af en toe en ze oogt moe, zo anders dan de dagen en weken ervoor.

Ze is ver weg...

Ik trek het album naar me toe.

Bladzijden vol met foto's van papa en mama.

Etend, drinkend, pratend, genietend en dansend...

Eén foto knalt eruit, zij samen op de dansvloer, mama haar armen om mijn vaders nek, papa zijn armen om haar heen, jonger dan dat ik nu ben..., hun liefde spat van de foto af..

Ik schiet een beetje vol en dat wordt meer naarmate ik doorblader.

Ik herken mijn jongste zoon in foto's van mijn vader, zie mijzelf terug in foto's van mijn moeder en besef dat ik nooit zal hebben wat zij samen hebben, meer dan zestig jaar samen zijn, meer dan zestig jaar hand in hand door de zee...

Een leven vol van veel maar vooral van die onverbrekelijke liefde.

Papa heeft even niet door wat het nu is dat mij zo raakt, en dan zegt mijn mama van zover weg:

"Kom maar bij mij", en ze trekt mijn hoofd in haar schoot.

Ik huil even zachtjes, omdat het kan en mag, bij haar, bij mijn mama...

Maar ik wil haar niet van slag maken dus verman ik mij en ga weer rechtop zitten waarop ze mij vol liefde aankijkt, de tranen van mijn wangen strijkt en zegt: "zo, en nu moet je niet meer huilen".

Ik lach naar haar terug en zeg dat het goed is, en ze knikt.

Even later kus ik haar gedag, met als altijd de mededeling dat ik zo weer terugkom.

En dat doe ik morgen ook zeker nog.

Blij zwaait ze mij uit en met een vol gevoel loop ik het huis uit.

57 jaar en gewoon nog kind mogen zijn bij mijn mama..

"Kom maar bij mij...."

Wat voelt dat veilig....

Zijn we dan al zo afgestompt?

Vanmorgen kreeg ik via mijn dochter het verdrietige bericht dat Sam vannacht was overleden.

Sam, zwaar mishandeld op 23 mei jongstleden..

Even later verscheen het bericht ook op de Stentor en werd al snel vele malen gedeeld.

Mijn dochter en haar vriendin kwamen bij mij langs, verdriet en tranen.

Zij gingen een bloemetje en een biertje halen voor Sam voor bij zijn voordeur.

Ik besloot ook een bosje bloemen te halen en dat op "zijn" bankje in het dorp te leggen, Sam's bankje, als teken van respect en medeleven.

Zojuist wandelde ik ik met mijn bosje bloemen naar zijn bankje, in de overtuiging dat het bankje al wel een bloemenzee zou zijn.

Geschokt was ik dat het bankje leeg en bijna steriel was...

Ja, het is al zes weken geleden, ja het is al veel in het nieuws geweest, maar nu is hij dood.

Dood door mishandeling, dood door de hand van een ander..

Het leven is al zes weken doorgegaan, verder gegaan, Sam is vervaagd, de wereld draait door..

Is dit normaal? Is dit hoe wij met elkaar in de wereld staan?

Één moment van even stilstaan, één moment van herdenken, hoe moeilijk kan dit zijn?

Ik hoop van harte dat mijn bescheiden bosje bloemen morgen niet meer zichtbaar zal zijn tussen een hopelijk grotere bloemenweelde, bloemen voor een mens wiens leven door zinloos geweld beëindigd is. Bloemen of een kaarsje voor een mens die tegen hen die hem dierbaar waren riep "god bless you"

Een bloem, een gedachte, een herinnering, een vlammetje..., voor Sam...

Lieve inwoners van Twello, zo afgestompt zijn wij toch niet?

Dankjewel blauwe vlinder..

De hitte van de dag neemt af en heel langzaam komt er een zwoele koelte voor terug.

Hoewel het binnen in huis heerlijk koel is leef ik buiten wanneer het kan.

Er gaat niets boven eten in de tuin, een frisse zomersalade of iets anders lekkers.

En daarna koffie en de beentjes op de bank.

Zo ook vanavond...

De salade is op, de koffie staat ingeschonken en de vogels fluiten hun hoogste lied.

Dan opeens fladdert er een kleine vlinder om mij heen, die af en toe even op mijn teen of vinger gaat zitten.. als ze vliegt is ze helderblauw, tegen het paarse aan.

Ze is klein en kwetsbaar maar zo prachtig!

Ik blijf doodstil zitten, bang om de betovering te verbreken.

Wanneer ze zit vouwt ze haar vleugeltjes dicht en is ze opeens een wat grauwe en bijna onzichtbare vlinder, in alles onopvallend.

Maar o wee als ze dan weer even vliegt, dan ontvouwt ze zich in haar kleine blauwe pracht.

Zo gaat het bijna een uur lang en ik geniet van haar dans.

Met het gefluit van de vogels om mij heen bedenk ik mij dat het zo ook bij veel mensen werkt.

In de dagelijkse gang vaak onopvallend, totdat ze gaan vliegen, met de meest verrassende kleuren.

Misschien moeten we gewoon wat beter kijken om de kleuren niet te missen...

Dankjewel blauwe vlinder...

    (Deze is voor jou L.)

Wat is geluk?

Na een emotioneel pittige week zit ik weer in mijn inmiddels geliefde tuin, lekker languit op mijn bankje.

De week vliegt aan mij voorbij, momenten van blijdschap, dankbaarheid maar ook veel tranen.

Het is ook niet niks wanneer mijn jarige mama mij tijdens het etentje opeens vraagt waar mijn man is en daarna tevreden glimlacht wanneer ik zeg dat hij iets later komt..

En dat was maar één voorbeeld van deze week.

Van een vriendin kreeg ik een paar maanden geleden een zogeheten "happiness jar", een glazen pot met een stapel briefjes. De bedoeling was om dagelijks of wekelijks je mooie momenten op een briefje te schrijven en dat briefje vervolgens in de pot te gooien.

Na een jaar kun je dan jouw geluksmomenten teruglezen.

Er zit nog steeds één briefje in de pot en dat zegt gelukkig niets over mijn geluksmomentjes.

Het blijkt alleen gewoon niet mijn manier en de pot is me er niet minder om waard.

Deze week was het alweer, of nog maar vijf maanden dat mijn Lief dit leven verliet en die dag hakte er verpletterend heftig in.  

Deze week vierde mijn mama haar 89e verjaardag, iets dat we een jaar geleden nooit hadden durven verwachten. 

Een rollercoaster van emoties.

En toch...

Toch heb ik genoten van het eten met elkaar, van mijn blije mama die zo intens genoot van ons allemaal om haar heen. Heb ik genoten van hoe mijn kinderen daar onderdeel van waren, elk op hun eigen manier.

Heb ik genoten van mijn dochters nieuwe vriend die zich zo mooi aanpaste en inpaste.

En heb ik vandaag genoten van de Zomerkriebelsfair op de locatie waar mijn mama woont.

Mama en papa samen genietend, naast elkaar, van alles wat er langs kwam, zo heel erg samen.

Muziek, dans en gezelligheid, heerlijk buiten in de zon.

En ja, dan moet ik mijn tranen bedwingen als ik een door mama geschilderde kaart zie met de vuurtoren van Ameland, mama weet echt niet meer dat zij dat geschilderd heeft.

Moet ik nog harder slikken als datzelfde schilderijtje van haar opgenomen is in de nieuwe verjaardagskalender, in de maand augustus, de maand waarin ooit mijn broertje omkwam bij de windhoos op Ameland.

Toeval bestaat niet...

Eenmaal terug van de fair wandel ik naar de bloemist, "mijn" bloemist, met mijn favoriete vaas.

Ik hoef helemaal niets uit te leggen, zij weten precies van welke bloemen ik hou en waarom.

Zonder woorden maken zij precies dát boeketje dat betekenisvol voor mij is.

Als ik dan terugwandel en de bloemen op hun plekje zet is dat een geluksmomentje.

Als ik mijn genietende papa en mama zie is dat een geluksmomentje.

Als ik naar mijn mooie en sterke kinderen kijk is dat een geluksmomentje.

En als ik hier nu zit, in mijn tuin onder een nachtelijke sterrenhemel met een kaarsje aan, dan is ook dat een geluksmomentje.

Niet om wat ik mis maar om wat ik had en altijd met mij mee zal dragen.

Geen zware rugzak maar wel een volle, een bomvolle.....

Wat is geluk?

Dát is geluk...

Voor jou Sam...

Lieve Sam,

Ik ken je niet goed maar wel een beetje..

Goed genoeg om te weten dat je een lief en goed mens bent.

Ik kwam je wel eens tegen in het dorp of bij de supermarkt waar je altijd je biertjes haalt.

Je wist dat ik de moeder van Martje was en dat was voldoende want je ging ook altijd naar haar kassa toen ze daar werkte.

Ergens ooit rond Moederdag vertelde je mij dat je zojuist bloemen had gebracht bij het graf van jouw moeder, en hoeveel je haar miste... dat ontroerde me toen zo, een grote kerel met dikke tranen bij de kassa van de supermarkt, puur en zonder gêne.

Ja je hebt een alcoholprobleem, maar dat maakt je nooit vervelend of agressief.

Tevreden zit je in het dorp met je onafscheidelijke biertje, voorbijgangers vriendelijk begroetend op jouw zo heel eigen wijze, jouw stemgeluid zo herkenbaar.

Genietend in je eigen tuin, zo helemaal Sam.

Buren die om je geven om wie jij bent.

Dinsdagavond 23 mei had ik rond middernacht mijn dochter aan de telefoon, helemaal overstuur.

Ze vertelde dat je mishandeld was, niet meer bij kennis was geweest maar dat ze bij jou heeft gezeten tot de ambulance kwam. Pas de volgende dag werd duidelijk hoe ernstig je toegetakeld was door iemand die jij onderdak gaf.

Jij, die geen vlieg kwaad doet, wat een intens triest en zinloos geweld.

Waarom schrijf ik dit nu?

Nou lieve Sam, omdat je nog leeft, omdat je hart nog klopt en omdat je nog ademt.

Je bent nog steeds niet bij kennis geweest en de vraag is niet alleen of dat nog zal gebeuren maar ook hoe je er dan uitkomt.

De week ervoor vroeg je aan mijn dochter die in de zorg werkt of ze jou later ook wil verplegen, of ze jouw biefstukje dan zou snijden en zij antwoordde toen "natuurlijk doe ik dat Sam".

Met vele anderen hoop ik dat jij hieruit komt, maar dan heel alsjeblieft wel als Sam.

In het dorp is jouw bankje inmiddels versierd met bloemen en kaarsjes, niet in de gebruikelijke waxinelichthouders maar -hoe toepasselijk- in allerlei bierglazen.

Een eerbetoon aan jou Sam..

Ik schrijf dit hoopvol in de tegenwoordige tijd,

Voor jou Sam

Ik mis je zo, je bent er zo...

Zondagavond in de tuin..

Kaarsjes aan, wijntje erbij.

Een heldere sterrenhemel, het klaterend geluid van de vijver van de buren.

Ik heb een mooi en fijn weekend gehad. 

Een weekend met lieve en bijzondere vriendinnen. 

Cadeautjes gekregen, cadeautjes gegeven, warm en liefdevol.

Een vol weekend, vol van warmte..

Zondagavond in de tuin, zonder jou en zo met jou..

Geen vuurtje voor ons twee, niet babbelen over wat was, en ook wel, want  je bent er wel..

Ik verbeeld me jouw hand om mijn hoofd, koesterend, sterk en beschermend...

Ik verbeeld me..

Ik mis je zo..., je bent er zo...

 

Lieve papa, ik ben zo trots op u....

Lieve papa,

Ik zit wat te scrollen op mijn mobiel en zie een Facebookberichtje van mijn dochter met daarop een foto van een paar maanden terug. Het is een printscreen van een sms berichtje van u aan haar.

U, met uw 87 jaar, gebruikt daarin hedendaagse afkortingen en het is misschien hilarisch maar u doet het toch maar...

De Paasdagen liggen net achter ons.

Voor mij de eerste Paasdagen zonder mijn Lief, definitief en voor altijd.

Voor u alweer de tweede Pasen waarbij mama niet meer bij u is omdat ze ergens anders woont. omdat thuiswonen geen optie meer was.

We hebben gegourmet afgelopen zaterdag en ik moest flink slikken, slikken omdat gourmetten voor mij iets was dat bij Pasen hoorde, aan een lange tafel met een hele kluit kids erbij.

Voor u was het een moment van fijn samenzijn, samen met uw dochters, maar zonder mama aan tafel.

Zo beleven we allebei ons gemis, allebei in onze eigen wereld, allebei op onze eigen manier.

Eerste Paasdag kwam u nog even bij mij aan, ik had een filmpje klaarstaan van jullie 50 jarige bruiloft.

Een filmpje met heel veel kostbare beelden, voor u en voor mij.

Mama nog zo helder aan uw zijde, mijn Lief ook nog zo daarbij, dansend met mij zo ineens voorbijkomend.

We hebben samen gepraat over hoe het nu is, voor u en voor mij.

"Maar u kunt nog naar mama toe", zei ik..

"Jawel, maar ik neem elke keer weer opnieuw afscheid en ga daarna naar huis en ben alleen", zei u toen.

Lieve papa,

Ik weet niet wat erger is, het gemis voor altijd van iemand die er niet meer is of het gemis van iemand die er nog wel is maar niet meer zoals zij er altijd was en hoorde te zijn...

Maar lieve papa,wat doet u het goed!

U redt zichzelf en gaat door met leven, zo goed en zo kwaad als het gaat.

Minstens om de dag gaat u naar mama en verzint elke weer een "smoes" om weg te kunnen gaan.

De pijn van het afscheid elke keer weer. 

De dubbele gevoelens als u "makkelijk" wegkomt..

"Makkelijk", een term die de lading zo niet dekt...

U bent blij en opgelucht dat mama op dat moment geen verdriet heeft om uw weggaan maar tegelijkertijd moet het ook gewoon zo'n pijn doen dat ze het niet meer weet, het kwijt is zodra u uit haar beeld bent..

Ik pak mijn telefoon en scroll door uw sms'jes aan mij, inderdaad met de zo typerende afkortingen.

Lieve berichtjes, zorgzame berichtjes, over mama maar ook naar mij..

Lieve papa, u bent 87 jaar, nog twee maanden tot hopelijk de 88, en mama misschien wel 89 jaar, iets dat we een jaar geleden nooit hadden kunnen dromen.

Trots ben ik op u, trots op uw kracht, uw liefde, uw trouw en uw doorzettingsvermogen.

Elke keer opnieuw kan ik intens genieten van het moment dat u en mama samen zijn, jullie onverbrekelijke en zo onverbloemde liefde voor elkaar, puur en intens.

Een beter voorbeeld kan een kind zich niet wensen...

Lieve papa, ik ben zo trots op u.....

Warme vlammetjes...

Zaterdagavond...

Ik zit alleen, met verse bloemen en brandende kaarsjes om mij heen.

Het was een week vol van veel..

Afgelopen maandag een dag die in het teken stond van planten weggeven voor mijn werk.

8000 planten gingen naar goede doelen, zorginstellingen, hun bewoners en verzorgers en vrijwilligers, naar Stichting Samen Loop voor Loop, de opbrengst daarvan gaat naar het KWF.

Een dolle, volle werkdag, wat was het mooi! 

Mooi om al die verzorgers en vrijwilligers te zien, allemaal zonder uitzondering reagerend vanuit hun donder, allemaal handelend voor iemand anders, niet voor zichzelf.

Het effect dat dit had op mijzelf en mijn collega's, de enorme versterking van positieve energie bij iedereen, de warme vlammetjes...

Later deze week, de foto's die binnenkwamen van aangeklede locaties met frisse plantjes, blije bewoners, lieve en persoonlijke berichtjes, en nog steeds brandt dat vuurtje...

Dat is niet zomaar werk maar ook zo leven...!

Op zulke momenten mis ik extra mijn Lief die er niet meer is, niet meer op deze aarde maar in mijn hart en ziel nog zo aanwezig.

En ik klets hardop en in mijzelf tegen hem, vertel hem wat ik beleefd heb en hoe het was en voelde, zoals ik dat altijd deed.

En nee, ik krijg geen antwoord, en toch ook wel, woordeloos...

Warmte en een grote glimlach vanuit die andere dimensie..

Zaterdagavond..

Ik zit alleen, heb vanmiddag verse bloemen in wat vazen gezet, vaasjes bijgewerkt en de kaarsje aangestoken.

Ik kijk om mij heen en geniet van de lichtjes, de vrolijke ranonkels en anemonen, de kersenbloesem zit nog in knop, en even moet ik heel hard huilen om wat niet meer is..

Maar gelukkig heb ik mensen om mij heen, mensen waar ik terecht kan, bij wie ik kan lachen en mag huilen, bij wie ik mijn verhaal kwijt kan en die mij aanhoren en omhelzen, zonder reserve, zonder oordeel, zoveel lieve bijzondere mensen..

Een netwerk van liefde, een kring van vlammetjes.

Ik koester dat wat was en is..

Warme vlammetjes....

Samen bestaat nog wel...

Vrijdagmiddag 16.30.

Ik word gebeld door een collega met de mededeling dat mijn baas een lumineus idee heeft.

Geïnspireerd door de berichten rond NLdoet wil ook hij een bijdrage leveren.

We mogen 8000 planten ter beschikking stellen voor het goede doel en aan mij de taak om deze actie op Facebook te verspreiden.

Ik plaats het bericht en vrijwel direct stromen de reacties binnen, allemaal hartverwarmend, stuk voor stuk.. het hele weekend ben ik ermee bezig en wat is het moeilijk om te moeten gaan kiezen.

Elke reactie ademt betrokkenheid, bevlogenheid en compassie.

Het is letterlijk verwarmend om te voelen hoeveel mensen betrokken zijn bij medemensen, hoeveel aandacht en liefde er is voor en vanuit de zorg voor elkaar.

Individualisme viert hoogtij, zo hoor je vaak, maar wat ik lees is verre van individualistisch..

In de loop van het weekend zie ik namen terugkomen, namen van zorgsinstellingen die verschillende locaties hebben, medewerkers van die verschillende locaties die elkaar erop attent maken, elkaar taggen, allemaal enthousiast, zonder uitzondering.

Zondagmorgen na 10 uur moet ik gaan selecteren en weer loop ik alle reacties door.

Ik heb er moeite mee dat niet iedereen planten kan krijgen maar dat is logistiek gewoon niet mogelijk. Wij zijn een veredelaar, we produceren zaden, we denken in zaden maar nu even in planten, heel veel planten..

Zorgvuldig en in overleg kiezen we de gelukkigen, blije reacties zijn ons deel.

Maandagmorgen, vandaag worden de planten opgehaald maar die moeten nog wel worden geraapt zoals dat heet, en klaargezet op karren..

Alle hens aan dek, de mouwen letterlijk opgestroopt, wordt de klus geklaard.

Geweldige collega's die de hele dag doorbuffelen.

En dan de "winnaars", met recht de winnaars...

Ze hebben auto's en mensen geregeld. De ene een bus, de andere een vrachtauto, en weer anderen komen in een colonne van personenauto's, de stoelen naar voren en inladen die planten, desnoods maar twee keer rijden, of drie keer.

Wat deze dag onbetaalbaar maakt zijn de vele blije gezichten, het enthousiasme en de blijdschap over de planten en wat ze er allemaal mee gaan doen en hoe blij de mensen zullen zijn die van de planten mogen gaan genieten.

Niet alleen de winnaars van vandaag maar iedereen die gereageerd heeft zijn mensen die écht gaan staan voor wat ze zeggen, die zich inzetten voor een ander, niet in de bank blijven hangen maar écht het verschil maken.

Samen bestaat nog wel...!

All you need is love...

Het is zaterdagavond.

Na drie weken zonder tv en internet ben ik sinds gisteren eindelijk weer aangesloten en kan ik "de wereld" weer aanzetten. 

Vreemd genoeg valt dat best tegen, ik kan niet direct warmlopen voor wat er op tv is, het is eigenlijk allemaal zo ver van m'n bed, zo niet belangrijk, zo'n geneuzel...

Maar omdat het toch fijn is om weer beeld en geluid te hebben zap ik wat door.

De kaarsjes branden en het glas rode wijn staat binnen handbereik..

 

Dan zie ik dat All you need is love erop is vanavond.

Even twijfel ik, hm..heb ik daar wel zin in nu?

Tegelijkertijd komen er warme herinneringen naar boven.

Vóór mijn leven met mijn Lief had ik nog nooit All you need gezien en dat vond hij verbijsterend.

Volgens hem was dat nu juist helemaal een programma voor mij, emokip als ik ben.

Dus zaten we dertien jaar geleden onze eerste Kerstavond samen te kijken naar de kerstspecial, voor mij de eerste keer, en het duurde geen 10 minuten of de tissues stonden op tafel.

Die kerstspecial werd een traditie en ook de laatste Kerstavond hebben we met elkaar gekeken.

 

Met dat gevoel zette ik de tv toch maar op RTL4 en nog geen vijf minuten na het begin van het programma zat ik al te blèren.

Niet zo gek als het eerste nummer "Love me now" is van John Legend, 

"who's gonna kiss you when I'm gone"....

 

Inmiddels zit ik dit te schrijven, met het programma zachtjes op de achtergrond, niet meer echt luisterend of kijkend maar terugreizend in mijn eigen beelden en herinneringen, warm en vol van liefde.

 

Inderdaad.... all you need is love....en ik heb er bákken vol van....

Vlammetjes in overvloed..

Ruim acht maanden geleden schreef ik mijn laatste vlammetje.

Acht maanden waarin alles in het teken stond van zorgen voor mijn Lief die al zo lang ernstig ziek was. 

Iets waarover ik nooit eerder schreef, omdat sommige dingen nu eenmaal niet voor de openbaarheid zijn.

 

Maar nu zit ik hier met welgeteld zestien kaarsjes aan, zestien flakkerende vlammetjes.

Vlammetjes, kaarsjes in mijn nieuwe huisje waarin ik vorige week zaterdag ben gaan gaan wonen na een turbulente periode.

Mijn Lief is na een lange hevige strijd waardig gegaan, hij wilde zo nog niet maar moest, het kon niet langer..

Samen hebben we dit huisje uitgezocht en gekocht, in de wetenschap dat hij er wellicht niet meer zelf zou wonen, en zo is het ook gegaan..

 

Van de ene achtbaan in de andere, de ene nog sneller dan de andere, voortrazend en doordenderend, dan nu die oorverdovende stilte...

De stilte waarin eindelijk ook de rust en ruimte komt om het verlies er te kunnen en mogen laten zijn, de achtbaan staat eindelijk stil...

 

Mijn huisje voelt met de dag meer mijn huisje..

Met elke uitgepakte doos krijgen de vele herinneringen hun plekje..

Daarmee is mijn huisje "ons" huisje..

 

Met vlammetjes in overvloed...