Wat nou stempelkaart!

Vandaag is de verjaardag van mijn dochter Martje. Mijn mooie prachtkind wordt 27 jaar en wil dit graag in kleine kring vieren bij mij thuis. Met haar vriend, oudste broer, twee hartsvriendinnen en een oud collega. Natuurlijk vind ik dat goed. Voorafgaand aan het bezoek aan mij gaat ze met haar vriend eerst langs mijn vader, haar opa, met taart natuurlijk. Om half drie zijn ze bij mij. De visite druppelt binnen en het weer is gelukkig dusdanig dat we lekker buiten kunnen zitten. Luc, het vijfjarige zoontje van haar hartsvriendin zorgt ervoor dat alle hapjes op tafel staan en iedereen een drankje krijgt. Ik heb flashbacks naar de jonge jaren van mijn oudste zoon Teun die die taak ook altijd op zich nam.

Het is een prachtige middag die steeds prachtiger wordt. Mensen met een “stempelkaart” vol diagnoses die volledig zichzelf zijn, in alle puurheid. Prikkels mogen en kunnen er zijn, geen mens die dat raar vindt. Een klein jochie dat zich vrolijk tussen alles en iedereen door beweegt. Ik herinner mij dat ik voor hem een cadeautje heb bewaard, een zakje Lego met een politieauto, van 5-12 jaar. Hij is nu vijf jaar dus kan ik het hem geven. Hij is er blij mee en wil het graag in elkaar zetten. En hoe mooi is het dan wanneer Teun, zelf ooit volledig verslingerd aan Lego met de meest ingewikkelde technische bouwsels, aanbiedt hem te helpen.

Ik zie mijn zoon, die vaak net iets te hard praat in zijn eigen verhalen, op zachte en rustige toon samen met het jochie het bouwsel aangaan, stap voor stap. Teun laat hem zelf de stukjes uitkiezen met behulp van de tekening. In alles laat hij het kind kiezen zonder zelf de regie te nemen.

Ik kijk ademloos toe, ontroerd en verrast. Dit had ik nooit durven dromen.

Datzelfde zie ik bij alle anderen die eromheen zitten en toekijken, vol verwondering.

Als het laatste stukje gelegd is en het politieautootje compleet is aait Teun het jochie over z’n bol en zegt: “dat heb je goed gedaan”. Hij neemt een een trein later dan gepland, “voor Luc”, zoals hij dat zelf simpelweg zegt.

Wanneer Teun weg is genieten we allemaal nog even na, vanuit verwondering, bewondering en begrijpen. Allemaal met en vanuit ons eigen Zijn, onze eigen beleving. Zo wordt het een bijzondere verjaardag van mijn mooie dochter, met momenten om te koesteren.

Momentjes met en voor een ieder maar wel heel puur gevoeld en gedeeld.

Wat nou stempelkaart!

Stiekem denk ik dat ze vriendjes waren..

Iets meer dan drie weken geleden ontdek ik dat ik maar liefst twee muisjes in huis heb.

Ik vind dat niet grappig, helemaal niet wanneer ik ze ‘s avonds heen en weer zie schieten door de kamer waarbij mijn kat Verdi stoïcijns toekijkt en geen spier beweegt. Vriendin komt langs en biedt aan mij te helpen de muizen te vangen of naar naar buiten te laten ontsnappen. We schuiven samen de boekenkast naar voren en na een heuse muizenjacht slagen we erin één muisje de tuin in te werken. Nummer twee is en blijft spoorloos. 

De volgende ochtend ruim ik de restanten op en gok erop dat muisje nummer twee er ook vandoor is gegaan. Helaas blijkt dat anderhalve week verder niet het geval te zijn. Ik vind weer sporen en muizenkeutels en besluit een diervriendelijke muizenval te gaan kopen.

Met traumatische ervaringen van lang geleden met een dood muisje in zo’n wrede val is diervriendelijk de enige optie. Bij de dierenwinkel krijg ik goed advies en ook het verhaal dat ik de muis een flink eind verder moet loslaten dan in mijn achtertuin. Volgens hem vindt muisje anders de weg terug binnen 10 minuten naar huisje. De diervriendelijke val kost tien euro en diezelfde nacht prik ik een lekker stukje kaas aan het haakje. Verdi is buiten dus kan zich niet bezeren aan de val.

Vol verwachting kom ik de volgende ochtend beneden, vergelijkbaar met een kind dat haar schoen heeft gezet en er een cadeautje in verwacht. Er is echter geen cadeautje, wel meer keutels. Zo gaat het een paar nachten door.

Tot twee dagen geleden.

Muisje rent inmiddels frank en vrij door de kamer. Verdi negeert muis en vertrekt geen spier.

Ik ben het zat, meer dan zat. Ik roep de hulp in van jongste zoon, hij zal vanuit zijn werk langskomen om samen met mij op jacht te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Jongste zoon komt en we praten eerst even bij. Verdi nestelt zich zoals altijd onmiddellijk op zijn schoot en al kroelend en strelend ontdekt zoonlief een dikke teek op het koppie van Verdi. Gelukkig heb ik een tekentang, maar waar? Dat ie knalgroen is weten we allebei zeker. Ik zoek alles af maar kan de tang niet vinden. In een allerlaatste poging besluit ik tot een zoektocht in de witte kast. De witte kast staat in de bijkeuken en is een kast met een verhaal. Wanneer vroeger iemand iets niet kon vinden volgde steevast de vraag: “misschien in de witte kast?” De kast herbergt dingen van ooit, lang niet gebruikt maar te waardevol om weg te doen.

Ik open de witte kast en zoek en speur de laden af. Geen knalgroene tekentang.

Maar de kast heeft ook een open verdieping. Een laag met drie open vakken waarin ook van alles ligt. Die laag trek ik naar voren, iets dat ik nooit doe omdat het niet nodig is. Wat er ligt en wat ik zoek vind ik blindelings, op de tast.

Wanneer ik de la naar voren trek schiet ik in shock. Naast een veelheid van keutels blijkt muis een heus huis te hebben gebouwd in de witte kast. Niet één vak, nee, hij of zij heeft er een compleet eigen appartement van te hebben gemaakt. Weg stoffen tasjes, weg nostalgische receptenmap, alles is gebruikt ter decoratie van het huisje van muisje. Na de eerste schok begin ik als een dolle met de huisontruiming. Vuilniszak ernaast en kiepen maar, alles erin zonder enige reserve.

Intussen laat muis zich niet meer zien. Ik besluit de jacht de volgende ochtend voort te zetten en heb inmiddels de toegangspoort van muis vanuit de bijkeuken naar de kamer en vice versa ontdekt. Die twee vierkante centimeter blokkeer ik met twee kurken, en ik zet opnieuw de val op scherp met een fris blokje kaas. De volgende ochtend blijkt de val leeg, de kurken verplaatst en even later rent muis vrolijk weer door de kamer. Dit is de absolute limiet voor mij.

Ik ga op jacht, jaag met alles wat ik voorhanden heb, maar muis is slimmer en sneller. Totdat hij ontsnapt naar de bijkeuken. Ik blokkeer onmiddellijk de toegangspoort en sta in de aanslag met stoffer en blik. Er ontstaat een kat-en-muisspel tussen muis en mij. Kat slaapt opgerold in de kamer, zich hooghartig afzonderend van het strijdtoneel. Ik zie een beweging achter een mandje en sla genadeloos toe. Met een boog laat ik muis de tuin in vliegen en zie hoe hij als de bliksem het muizenpad kiest. 

Ik ben inmiddels ernstig aan koffie toe.

Tijdens de jacht heb ik alle meubels van de muur getrokken en het spoor van muis is onmiskenbaar. Na de koffie pak ik bezem, stofzuiger en een paar emmertjes sop met daarbij de radio keihard aan.

De teek bij Verdi kunnen we er zelf niet uitkrijgen, ook niet met de geleende tang van de overbuurvrouw. Dus vanmiddag naar de dierenarts. De teek is eruit, de medicatie erin en gelijk een nieuwe tekentang meegenomen. Weer knalgroen, deze berg ik op in de secretaire, waarvan acte. De toegangspoort plak ik voor nood even af totdat ik een nieuwe sluitende strip gemonteerd heb.

De kamer is weer spic en span, de meubels staan weer op de plek. 

Muis is weg, Verdi ligt tevreden te spinnen.

Stiekem denk ik dat ze vriendjes waren..

Dag bibliotheek Twello, hallo streekwinkel Buitenpost..!

Deze maand één jaar geleden begon ik in het kader van re-integratie als vrijwilliger bij de Bibliotheek Brummen-Voorst, locatie Twello.  De wens cq. voorwaarde was wel dat ik niet met een jaar al weer weg zou zijn. Dat kon ik niet garanderen maar toch mocht ik komen en wat was ik daar blij mee! Een prachtig jaar tussen de boeken en de mensen, met geweldige collega’s en klanten en bezoekers van jong tot oud. Er ging een wereld voor mij open, de wereld van een bibliotheek die zoveel meer biedt dan alleen boeken lenen. Vaste stamgasten, de wekelijkse Meet-In-11, taalondersteuning en zoveel meer. Ik heb genoten en geleerd in een fantastische omgeving met lieve collega’s. Voor mij was dit een periode van herstel en opbouwen in een veilige omgeving. Daar ben ik enorm dankbaar voor.

Maar mijn wens en opdracht is wel om betaald werk te vinden. Dankzij de contacten bij de bieb en de Walk & Talk werd ik getipt op vacatures bij Buitenpost, nu een jaar geleden. Helaas was ik te laat omdat er reeds een storm van reacties was gekomen en er dus een vacaturestop was. Maar Buitenpost voelde zo goed, zo op mijn lijf geschreven. Een tweede poging enkele weken later was helaas ook zonder succes, dus had ik mij voorgenomen er dit nieuwe jaar vol voor te gaan. En hoe geweldig, dat is dus gelukt! 

Vandaag was mijn allereerste werkdag in de Streekwinkel en het voelde helemaal goed!

Heerlijke locatie, lieve collega’s deze eerste dag, fijne sfeer, helemaal goed!

Blij en stralend ben ik bijna huppelend naar huis gegaan, uitkijkend naar volgende week.

Nieuwe wegen, nieuwe deuren, nieuwe kansen.

Dat was me nooit gelukt zonder het afgelopen jaar bij de bibliotheek.

Want zeg nou zelf, boeken correct op alfabet zetten verschilt niet zoveel van het op alfabet zetten van de bloemzaad- en groentezaadzakjes! 😅