Afgelopen week zag ik op LinkedIn een bericht voorbijkomen over Adèle die onverwacht oog in oog kwam te staan met haar lerares Engels. Een prachtig en emotioneel moment dat me raakte, zodanig dat ik het doorstuurde naar mijn docent Engels. Docent en mentor tijdens mijn eerste jaar op de middelbare school Melanchthon in Rotterdam, Schiebroek.
Ruud Verspeek, mijn docent en mentor van bijna 50 (!) jaar geleden. Hij staat na al die jaren nog haarscherp op mijn netvlies. Waarom, waardoor? Ik wist het niet, weet het misschien nu wel.
Een jonge hond vol vuur en bevlogenheid, dat is wat ik mij herinner. Ook dat hij mij “zag”, hoe belangrijk wanneer je 12 jaar bent met al een rugzakje vol verdriet.
Drieëntwintig jaar later is er een reünie, ik ben op dat moment hoogzwanger van mijn eerste kind. Ik verheug me op de reünie, hoop er oud klasgenoten te ontmoeten en favoriete docenten.
De reünie is deels teleurstellend omdat zowel oud-klasgenoten als docenten ver, heel ver van mij afstaan. De herinneringen zijn weg, of vertroebeld, op een enkele uitzondering na.
Die uitzondering is mijn eerste mentor en docent Engels, en ook een docent geschiedenis.
Niet de docent geschiedenis die ik bedacht had maar juist diegene die ik nooit gedacht had.
Confronterend en verrassend.
Er gaan weer jaren voorbij en ik zie een oproep voor een afscheid van nog een andere docent, mijn tekendocent. Het idee is om een boek met herinneringen voor hem te maken. Het initiatief komt van mijn docent Engels. Natuurlijk doe ik mee, met dierbare herinneringen aan die tekenlessen van een bijzonder mens. Ook hij staat nog scherp op mijn netvlies. Ook hij zag mij.
Hoe bijzonder is het wanneer je je na vijftig jaar nog moeiteloos die docenten kunt herinneren die een onuitwisbare indruk op je hebben gemaakt, zowel positief als negatief. Negatief is er ook, vanuit mijn basisschooltijd. Haar naam noem ik niet maar ik voel nog de juf die mij niet zag, mij vernederde voor de hele klas. Dát is de impact die een leerkracht of docent kan maken, een essentieel verschil kan maken. Het filmpje van Adèle bracht mij in een split second terug in mijn middelbare schooltijd, met zo herkenbare emoties en herinneringen.
Daarom een dankjewel naar Ruud Verspeek, mijn eerste mentor en docent Engels.
Dankjewel naar Hans van Strien, mijn docent tekenen die mij destijds zei dat ik best goed kon tekenen, alleen geloofde ik dat toen nog niet. Dankjewel naar Meneer Bachman, de geschiedenisdocent die mij wel zag, al zag ik hem toen niet.
En tenslotte, dankjewel naar de leerkrachten die voor mijn drie kinderen het verschil maakten, met hart en ziel en bevlogenheid. Ik noem hen niet bij naam omdat ik als de dood ben dat ik iemand vergeet en dat zou ik verschrikkelijk vinden. Want dat staat voor mij als een paal boven water..
Die enorme impact van een leraar..
NB: ook voor die docenten die nu vanuit ooit oppoppen..
