Terwijl ik mijzelf nog even wakker hou om niet te vroeg
naar bed te gaan om vervolgens halverwege de nacht klaarwakker te liggen scroll
ik nog even door Facebook.
De films en programma’s op tv kunnen mij niet boeien deze
decembermaand, alles ademt sentiment en zelfs voor een Bambi als ik is dat nu
vaak een flinke overdosis.
Ik blijf hangen bij een bericht van het Genootschap Onze
Taal en begin de reacties eronder te lezen, reacties vol van pijn en verdriet,
reacties vanuit een soms zo ander perspectief.
Het bericht zet me aan het denken, ik aarzel, wil eigenlijk
ook reageren maar er komt zoveel naar boven dat ik het wegklik. Het blijft
echter rondzingen in mijn hoofd, laat mij niet los en dus niet naar bed gaan.
Dat verdient een vlammetje...
Het bericht gaat over “passende” berichten bij ziekte of
verlies, en de oproep is om te laten weten wat jij fijn vond om te horen en
vooral wat niet, en dus komt er een storm van herinneringen bij mij los.. van
recent tot lang geleden..
Nu bijna twee jaar geleden verloor ik mijn lief na vele
jaren van ernstige ziekte.
Hijzelf koos ervoor er vooral luchtig over te doen, en wij,
zijn directe omgeving, deden met hem mee, het was zijn manier van overleven.
Wat mij pijnlijk raakte in die die jaren was het feit dat
er soms mensen kwamen die hem als eerste de vraag stelden “hoe is het nu met
je?”, waarna ze vrijwel direct, voordat hij überhaupt antwoord kon geven,
begonnen te vertellen over wat zij zelf allemaal hadden meegemaakt, niet
luisterend naar hem, tenenkrommend was dat.
Wat hartverwarmend was waren de mensen die met regelmaat
van zich lieten horen, door een handgeschreven kaartje, een telefoontje, appje
of bezoek, lieve woorden, vaak machteloos maar zo gemeend. Die kaartjes,
berichtjes en bezoekjes staan in mijn hart gegrift, evenals een simpele
aanraking of gewoon een blik.. en de regelmaat is daarbij het sleutelwoord.
Dan daarna, na zijn overlijden...
Hoe vaak al heb ik moeten horen dat ik “nog jong genoeg
ben, er vast nog wel iemand op mijn pad komt”.... Ongetwijfeld goed bedoeld en
misschien zelfs wel waar, maar als er toch íets is dat je niet wilt horen na
het overlijden van je grote liefde dan is het dat wel.. Omdat ik netjes ben opgevoed heb ik steeds beleefd geknikt,
maar intussen schreeuwde alles in mij het uit, vloekend en tierend.
En hoe ben ik zelf dan?
Hoe reageer ik op ziekte en verdriet in mijn omgeving?
Ik hoop op de manier zoals ik zelf als warm en waardevol
heb ervaren.
Ik hoop dat ik luisterend en invoelend ben, ben mij er zo
van bewust dat woorden zo ontoereikend zijn. Een knikje, een aanraking, een
begrijpende blik (want begrijpen doe ik het, dat scheelt) is vaak voldoende.
Geen “van harte beterschap” bij kansloze kanker, dan liever
een blanco kaartje met gewoon liefs en sterkte.
Je schouder aanbieden, je armen om iemand heenslaan, iemand laten huilen
zonder te zeggen “stil maar”, woorden zonder woorden.
Ik vind de oproep van het Genootschap Onze Taal een SIRE
campagne waard, beter dan de PLUS reclame die nu meedogenloos vaak uitgezonden
wordt.
Mijn gedachten gaan uit naar de mensen in mijn omgeving die
met ziekte of verlies hebben te maken of hebben gehad.
De decembermaand is dan zo geen feestmaand.
Ik noem hun namen in mijn hoofd en neem mij voor hen deze
dagen persoonlijk iets te laten weten, gewoon om hen te laten weten dat ik aan
hen denk en dat heel eventjes laat merken, gewoon omdat dat misschien een
piepklein vlammetje is in een soms zo ijskoude maand.
Doe jij dat ook?
Dan is er geen dilemma meer....
Ik wens een ieder warmte, licht, maar ook ruimte voor
tranen deze komende dagen, en voor het komende jaar moed, vertrouwen, lucht,
licht en liefde, vooral heel veel liefde....
Liefs, Carin
