Ik trof mijn moeder toen alleen aan en was geraakt door haar hulpeloosheid.
Nog niet eens zolang geleden..
Deze week waren ze beiden wat in de lappenmand en ik ging even kijken hoe het met hen was.
En net als toen trof ik mijn moeder alleen thuis, mijn vader was even een boodschap doen.
Alleen ging het nu anders...
Al voor de deur zwaaide ik vanuit de auto. Ik zag mijn moeder vanaf de bank naar buiten kijken en er ging aarzelend een hand omhoog die terugwuifde.
Maar ze stond niet op.
Ik bleef even zitten, zwaaide nog eens...ze stond niet op.
Ik realiseerde me dat ze de auto niet (meer) herkende en stapte uit.
Ik zag hoe ze opveerde en vrolijk deed ze de deur voor mij open.
"Oh wat heerlijk dat je er bent!" riep ze terwijl ze me omhelsde.
En nee, ze had niet gezien dat ik het was in die auto...
We gingen de kamer in en ze ging op de bank zitten. De tv stond aan met een aflevering van "Het kleine huis op de prairie", een oude en door hen ook vroeger vaak bekeken serie.
Mijn moeder bleef kijken naar het scherm, en ik keek naar haar.
Soms leek ze te zien wat er zich op het scherm afspeelde maar vaker was haar blik leeg.
In 15 minuten tijd vroeg ze me zeven keer: "en, is er nog nieuws bij jullie?" En zeven keer antwoordde ik dat er geen nieuws was, dat alles goed was en dat ik gewoon even gezellig langskwam om te kijken hoe het nu met hen was.
26 juni wordt mijn vader 85 jaar. Ook is het op die dag precies 60 jaar geleden dat mijn ouders officieel verkering kregen, dat mijn vader mijn moeder "vroeg".
Reden voor mijn vader om op die speciale dag een etentje te geven.
Ik vroeg haar of ze nog een cadeautje wist voor papa, van haar aan hem.
Cadeautje? Ja, want papa is toch donderdag jarig?
Ze antwoordde dat ze het niet wist, dat hun bij elkaar zijn het grootste en mooiste cadeau was, dat ze elke dag tegen elkaar zeiden hoeveel ze van elkaar hielden...
Dat er donderdag een etentje op het programma staat? Nee hoor, daar wist ze echt niet van.
De woorden rolden van mijn lippen voordat ik ze tegenhield: "ja maar mama, dat hebt u toch samen met papa geregeld?"
En toen gebeurde er iets met haar, vol verwarring en hulpeloosheid begon ze te huilen.
Ik nam haar in mijn armen en onmiddellijk schoot mij de tekst van een brief te binnen van Guillermo Peña. Een brief van een oude moeder aan haar dochter, met daarbij een foto waardoor ik intens geraakt werd en word.
Een citaat: '...en als ik het dan niet meer weet, word dan niet ongeduldig, en bedenk hoe vaak ik jou vroeger als kind met eindeloos geduld heb aangehoord...'
En terwijl ik mijn moeder in mijn armen hield streelde ik haar haren en haar rug, en voelde een bijna omgekeerde liefde...alsof ik de mama was en zij het kind...
Nog even ben ik bij haar gebleven maar moest toen naar huis.
En eenmaal thuis heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten.
Tranen om mijn mama die de weg kwijtraakt, almaar meer en almaar sneller...
"Het gaat zo hard", zei ze...
En het komt hard bij me binnen, want ja....
Het gaat zoveel harder dan ik dacht...
(Letter & Photo: from a Mother to her Daughter, Guillermo Peña)
