Kijken kun je op zoveel manieren en in zoveel gradaties.
Je hoeft niet perse te zien wanneer je kijkt, en je kunt ook zien zonder (bewust) te kijken.
Deze voorjaarsvakantie een dagje Amsterdam.
Op de planning een bezoek aan het Stedelijk Museum.
Maar voordat we naar het museum gingen natuurlijk eerst uitgebreid de stad geproefd..
Als geboren Rotterdamse kan ik gelukkig ook intens genieten van het zo andere en unieke Amsterdam.
Dat genieten begint al bij het uitstappen op Amsterdam Centraal Station.
Lopend naar het centrum, opgaand in de smeltkroes van zoveel mensen, zoveel nationaliteiten, zoveel kleuren en geuren, met natuurlijk ook die onmiskenbare wietgeur, zo typisch horend bij Amsterdam.
Heerlijk vind ik dat. Het weer werkte jammer genoeg niet mee, nat en koud, maar de pleinen, grachten en kleine steegjes hebben genoeg warme kroegen.
Toen het Stedelijk.
Als eerste de net geopende expositie van Marcel Wanders bekijken.
Ik had het idee dat het vooral om zijn stoelen zou gaan, maar dat had ik mis...
Wat een veelzijdige, bijzondere, soms absurde maar spetterende expositie..
Ik keek en beleefde, zag, onderging en voelde....
Een feestje was het..., een feestje voor de zintuigen.
Moderne kunst vind ik vaak lastig. Het is al te gemakkelijk om te zeggen "dat vind ik niet mooi", of "dat kan een kind toch ook?". In de afgelopen 10 jaar heb ik tijdens vakanties en stedentrips veel musea bezocht, heel veel gekeken en heel veel gezien.
Het is fijn om te merken dat kunst dan gaat leven in je, zelfs wanneer je het niet echt mooi of zelfs lelijk vind. Het doet iets met je, tenminste wanneer je het toelaat.
En daarmee leer je kijken, leer je zien.
En zo kon het zijn dat ik in het Stedelijk de Karel Appel eruit haalde zonder dat ik "wist" dat het een Appel was, en dat vond ik mooi en stoer...
Want inmiddels durf ik best te zeggen dat sommige schilderijen van Appel mij raken.
En zo kon het zijn dat ik naar een schilderij van Constant keek en er verzet in zag, en de naam bleek Barricade. Een tweede werk van dezelfde kunstenaar gaf me het gevoel van het einde der wereld, de Apocalyps. Het werk heette Verschroeide Aarde. En hoe vreemd dat misschien ook klinkt, ik voelde me trots en blij dat ik voelde wat de kunstenaar blijkbaar voelde tijdens zijn verbeelden, dat hij mij liet zien..
Het voelde als een cadeautje, als iets dat ik zomaar kreeg, en ik werd er blij van..
Aan het eind van de museumtour de museumshop in, na alle impressies een enorme eye-opener.
Niet eerder heb ik beseft dat alle vormgeving voortkomt uit kunst.
Dat kunstenaars aan de wieg staan van alle vormen om ons heen.
Dat alles om ons heen kunst is, of het nu om meubels gaat, verpakkingen, servetten, huishoudelijke artikelen, decoraties..
Zelfs illustraties van kinderboeken, Nijntje, Rupsje-nooit-genoeg, en fotoboeken van modeontwerpers, architectuur, films..., alles is vormgeving, alles is Kunst.
Vol van alles liepen we terug richting Centraal Station.
Kijken kun je op veel manieren,
wat heb ik veel moois gezien...
