December is voor mij al 7 jaar een wiebelmaand. Een maand waarin vooral gemis zo intens aanwezig is. In 2016 de laatste Kerst met mijn grote liefde, in 2017 de eerste Kerst zonder hem. In 2018 het overlijden van mijn lieve mama, vandaag alweer 4 jaar geleden. In 2019 de eerste Kerst zonder haar. Die maand viel ik ook uit op mijn werk wat een flinke en langdurige burn-out bleek te zijn. Toen iets met Corona en dit jaar overleed mijn lieve papa, dus de eerste Kerst zonder hem én de eerste Kerst zonder beide ouders. Ik ben blij dat mijn papa en mama weer “bij elkaar” zijn en heb daar ook vrede mee. Toch dringt het besef van wees zijn steeds dieper in mij door en dat is best heftig, al heb ik hen zo heel lang bij me mogen hebben. Ook mijn kinderen wiebelen elk jaar deze maand door, we doen allemaal ons best maar het bleef ook steeds wat geforceerd.
Tot dit jaar, deze Kerst. Mijn mooie dochter stelde voor om er dit jaar weer een ouderwetse Kerst van te maken, met vrolijkheid, muziek en een mooie Kerstfilm. Letterlijk schreef ze: “Wat ik heel erg mooi zou vinden is om dat mooie, warme kerstgevoel van vroeger weer tot leven te brengen samen en te genieten van die mooie dagen. Dus wil ik bij deze voorstellen om zelf, voor jullie allemaal een heerlijk diner klaar te maken (bij mij of mama, wat zij wil) zoals opa en oma dat vroeger deden. Soep a la oma, rollade en natuurlijk de stoofpeertjes. Hoe fantastisch zouden zij het vinden als we die mooie traditie kunnen voortzetten? Daar sta ik met plezier een dag voor in de keuken”.
De broertjes reageerden direct enthousiast en ik zat met kippenvel en tranen.
En zo geschiedde. Ik zou de boodschappen doen en samen met Martje koken. Toen ze arriveerde toverde ze uit haar handtas het kleine rood-wit geblokte schortje dat ze als kleuter aanhad wanneer ze oma mocht helpen in de keuken of opa in de moestuin. En ook een pet van opa kwam uit haar tas want die droeg hij altijd dus de pet moest op en het schortje om.
Playlist aan met Kerstklassiekers, de jongens kwamen binnen en de sfeer was warm en vrolijk. Welke kerstfilm kwamen we niet uit dus toen we de tv aanzetten bleek er een speciale uitzending te zijn van hoogtepunten uit het circus van Monte Carlo. Laat dat nu net het programma zijn dat we vroeger in ons samengestelde gezin standaard aan hadden staan. Sjef en ik prutsen in de keuken en alle kids voor de tv met het circus aan. Hoe compleet kan het zijn? Voor het eerst sinds jaren had ik, hadden wij allemaal weer een beetje het oude vertrouwde Kerstgevoel, met dank aan deze stoere stap van mijn dochter.
Dan vandaag, de dag na Kerst, de sterfdag van mijn mama. Het hakt er toch weer harder in dan ik dacht. Ik besluit een liedje voor haar op te zoeken, iets met mama, maar welk lied ik ook vind, het voelt niet als passend bij mijn mama. Dan stuit ik op Heintje, die ooit in 1967 het liedje zong: “mama, jij bent de allerliefste van de hele wereld”. Ik breek, omdat mijn moeder dat liedje geweldig vond en het altijd luidkeels meezong, totdat mijn broertje in 1972 overleed. Daarna kon ze het liedje niet meer meezingen en alleen maar huilen, omdat mijn broertje dat tegen haar gezegd had. Dus heb ik vanmiddag gehuild, om haar en voor haar en ook voor mijzelf, omdat ik juist deze maand, op mijn verjaardag, wakker werd met diezelfde woorden van mijn dochter aan mij.
Vandaag gedenk ik mijn mama en naast haar mijn papa, voor altijd samen.
De wiebelmaand is nog niet voorbij maar ik kan gelukkig terugkijken op een hele warme en vooral liefdevolle Kerst.
Ik wiebel nog heel even door..
