Onvermoeibaar. Niet stuk te krijgen.
Dat is wat ik voel wanneer ik op Twitter zoveel berichtjes, links naar websites, artikelen en blogs voorbij zie komen van moeders. Moeders van een kind met een diagnose (*).
In mijn blog staat dat ik graag wil schrijven over zaken die mij raken.
Autisme is daar een ding van. Niet zo gek wanneer je zelf twee kinderen hebt met die diagnose.
Maar dit stuk gaat over de moeders, en dan even niet alleen over mezelf maar ook over al die andere moeders die ik volg en lees.
Indrukwekkend is het al die verhalen te lezen, de herkenning daarin.
Het niet weten, maar vooral het weten...
De wanhoop, maar vooral de hoop...
De moedeloosheid, maar vooral de moed...
De constante strijd, soms verlies, maar vooral de kleine overwinningen...
De vele tranen, maar vooral de intensiteit van de lach...
De machteloosheid, maar vooral ook de niet in te dammen oerkracht...
De oerkracht van een moeder voor haar kind.
Dwars door alles heen, roeien met stokjes als het nodig is, zich vastklemmend aan een fragiele strohalm, die dan ineens onbreekbaar blijkt.
Onvermoeibaar, moeders die elkaar opzoeken, volgen, elk in haar eigen unieke situatie.
Geen kind is hetzelfde, geen moeder is hetzelfde, maar dat ene is wat ons verbindt: de wil om de rugzak van ons kind te vullen met zoveel mogelijk voor onderweg.
Geen troep, maar essentiële zaken.
Ons kind moet kunnen overleven, ooit ook zonder ons.
Dus zoeken wij naar de gereedschappen, het voedsel, het water, de energie, de veilige plaatsen en de rust, vooral de rust. Rust is wat onze kinderen zo nodig hebben. Structuur en rust.
Dus gaan wij door,
onvermoeibaar.........
(*) met dank aan een moeder van wie ik ergens las dat haar kind geen etiket had, geen stempel, geen stigma, maar een di-ag-no-se, met veel uitroeptekens... Mee eens..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten