Groeien, omdat het nog niet klaar is, of nog niet "net je dàt" is.
Of je hebt zo'n onbestemd gevoel, alsof het is nog niet compleet is, nog niet af....
Dat gevoel, die ervaring beleefde ik vanmiddag.
Een heerlijke lentedag, zonnig, niet warm, eigenlijk wat aan de frisse kant.
Maar in de zon en uit de wind was het heerlijk toeven.
Lekker blote benen, snoetje in de zon, genieten dus..
Ik besloot iets voor mezelf te gaan doen, eindelijk weer mijn geliefde beeldhouwen.
Mijn beeld, dat ik maanden geleden had opgeborgen in de garage ondat het toch niet goed was, heb ik vanmiddag tevoorschijn gehaald.
Het beeld was al klaar, zelfs al gepolijst, maar ik was helemaal niet blij met het eindresultaat.
Teveel krasjes nog, teveel groefjes, teveel net niet.....
Maanden lang lag ze koud in een krat.
Vandaag haalde ik haar weer het zonlicht in.
En ik begon haar weer opnieuw te schuren, met het grofste schuurpapier dat ik had.
Gewoon, helemaal opnieuw, van groot haar klein, van grof naar fijn.
En terwijl ik bezig was voelde ik bijna dat ze zich blootgaf, dat ze haar haren schudde in de lentebries, zich koesterde in de zon. Ik maakte haar lijnen zachter, haar oppervlak gladder.
En ik zag haar groeien, zag haar gloeien.
Pas toen begreep ik dat ik te vroeg was geweest voor haar, te haastig met haar.
Ik wilde teveel te snel...
Zij had tijd nodig en een liefdevolle maar zekere en besliste "touch"..
En zo werd het een innig samenspel tussen mijn beeld en mij...
Mijn beeld? Dat kun je vervangen door momenten, gebeurtenissen en mensen...
De overeenkomst is dat het soms gewoon nog moet groeien, gewoon, omdat het nog niet klaar is, omdat hij of zij nog niet klaar is, of gewoon omdat je zelf nog niet klaar bent...
En zo wordt mijn beeld steeds sterker, steeds glanzender, steeds mooier, steeds meer zichzelf.
Omdat ze gewoon nog moest groeien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten