De vliegtuigmotoren ronken, langzaam taxiet het naar de baan, dan het aanzwellende gebrul.
Ze neemt vaart, versnelt en komt los van de grond.
Langzaam maar zeker klimt ze verder, hoger en hoger...
En dan, dan adembenemende moment dat ze door het wolkendek heenbreekt.
Dat moment...
Opeens die schitterende zon, de lucht blauwer dan blauw, de wolken als een witte weelde onder je.
Een witte wattendeken, vredig en kalm, glad en rimpelloos.
Ik zie in het felle zonlicht soms die zilveren flitsen en pijlen op afstand, elk vliegtuig op weg naar haar bestemming, dichtbij of ver weg, of heel ver weg.
Ze roepen bij mij associaties op met elfen, of misschien wel engelen..
Door het raampje kan ik de warmte van de zon voelen, ik druk mijn gezicht tegen het glas en doe mijn ogen dicht....
Ik ben voorlopig even boven de wolken....
Dan open ik mijn ogen en zie dat het wolkendek heeft plaatsgemaakt voor een andere witte weelde.
Besneeuwde bergtoppen onder mij, indrukwekkend en majesteitelijk.
Besneeuwde gletsjers, rivieren als een zilveren lint.
Tussen de bergtoppen witte dotten wolk, wat een serene rust.
De zon schijnt recht in mijn gezicht, wat een geluk heb ik!
De bergen verdwijnen, ik zie nog even een gouden gloed, diep beneden mij, een meer dat de zon stralend weerkaatst.
Nog anderhalf uur vliegen voor we op onze bestemming zijn, Sicilië.
Daar gaan we dansen op de vulkaan, mijn Lief en ik.
Maar eerst nog even heerlijk boven de wolken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten