Dat je aan iets of iemand denkt en dat er dan ergens iets gebeurt of voorbij komt waarvan je denkt: toeval bestaat niet?
Ik wel, en daar kan ik dan zo verwonderd door zijn....
De afgelopen week was een week met veel ingrijpende gebeurtenissen en goede en hoopgevende berichten, veel emoties dus, helemaal in combinatie met de alom gierende vrouwelijke hormonen.
Het was een goede week, een mooie week, vol van veel.
En alsof het zo moest zijn kwamen op het juiste moment de juiste mensen voorbij, met de juiste berichtjes of foto's, of gewoon zonder woorden..
Vandaag scheen de zon, die prachtige herfstzon met dat speciale najaarslicht.
En ik mijmerde, mijmerde over die onzichtbare draadjes, die draadjes die allemaal voor een verbinding staan, verschillende verbindingen, elk met hun eigen karakter, zo uniek.
En ik telde mijn draadjes en voelde me rijk, voelde de energie weer stromen, als weldadige golven.
Pakte mijn beeld van albast om haar te polijsten en genoot bij elke nieuwe laag van wat ik zag, wat ze prijsgaf, mijn beeld, haar innerlijk..
Rust en ruimte in mijn hoofd, en in die rust en ruimte kwamen ze allemaal voorbij, mijn draadjes.
En het zijn allemaal vrouwen, bijzondere vrouwen, sterke vrouwen, elk met haar eigen unieke zijn.
Zo verschillend in plaats en tijd, maar zo verbonden met mij, ik met hen...
Onverbrekelijke onzichtbare draadjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten