Het is half twee 's nachts..
Ik sta in de tuin van mijn ouders en kijk naar een wolkenloze sterrenhemel, even een frisse neus.
En ik laat de dag van vandaag aan mij voorbij gaan.
De dag waarop wij hoorden dat de BOPZ indicatie voor mijn mama is afgewezen waardoor de noodzakelijke opname in een verzorgingshuis vooralsnog niet kan doorgaan.
Tot de volgende stap zijn we dus nog steeds aangewezen op wat we zelf aankunnen, met hulp van de thuiszorg. Die onbetaalbare thuiszorg.
Elke dag komen er "thuis-zorgers" bij mijn mama langs, zorgers die met hart en ziel hun werk doen. Het kan niet anders dan dat ze dat met hart en ziel doen wanneer je ziet hoe zij deze zorg verlenen. Zoveel liefde, zoveel aandacht, zoveel betrokkenheid, zoveel geduld.
Het is indrukwekkend en ontroerend, elke keer weer..
Elke thuiszorgmedewerker heeft haar of zijn eigen stijl, maar de verbindende factor is het gevoel, de overtuiging, de zorg, de liefde..
En wanneer ik dan ook weer vandaag berichten voorbij zie komen over bezuinigingen in de zorg dan draait mijn maag zich om.
Want wat zouden zoveel mensen zijn zonder die thuiszorg?
Wat zouden wij zij zijn zonder die thuiszorg?
Dus breng ik een ode aan de thuiszorg, de thuiszorg die het mogelijk maakt dat mijn mama optimale en liefdevolle zorg krijgt. De thuiszorg die ervoor zorgt dat mijn papa het kan volhouden.
De thuiszorg die zoveel gezichten heeft, echte gezichten, echte mensen..
De thuiszorg waarop bezuinigd wordt waar ze eigenlijk veel meer zouden verdienen.
Het is inmiddels half drie 's nachts.
Om 3 uur komt de thuiszorg, vanaf vandaag ook 's nachts, deze nacht voor de tweede keer.
En weer is dat een zorger met een ziel.
Zoveel zorgers voor zoveel mensen, 24 uur per dag.
Voor hen een diepe buiging.
Voor de engelen van de thuiszorg....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten