Ik weet niet beter, ben ermee opgevoed. Het herdenken op 4 mei van de doden van de Tweede Wereldoorlog. De twee minuten stilte om acht uur. Totdat ik uitvloog weet ik niet beter of we zaten thuis op de bank voor de tv, en daarvoor voor de radio. Respect voor hen die vielen. Twee minuten stil.
Inmiddels, tientallen jaren verder, heb ik drie volwassen kinderen die zijn uitgevlogen, niet meer thuis op de bank. Ook hen heb ik, hebben we, opgevoed met respect voor dodenherdenking en Bevrijdingsdag. De twee minuten stilte waren niet meer dan normaal, toen..
Hoe blij en dankbaar ben ik dat zij, uitgevlogen en wel, alle drie vanavond twee minuten stil zijn geweest, in hun eigen omgeving. Helemaal vanzelfsprekend, heel natuurlijk. Met een extra dimensie omdat ze weten dat hun opa in 1940 de bommen heeft zien vallen op Rotterdam. Zoals opa zegt: “ik hoef mijn ogen maar te sluiten en ik hoor de bommen nog vallen”.
Elk jaar weer raken de verhalen mij rondom de herdenking. De niet te bevatten wreedheden, de massamoord, de totale gruwelijkheid, het verdriet, verteld en meer nog verzwegen.
Verhalen die nooit vergeten mogen worden, verhalen die verteld moeten blijven worden.
De waarde van herdenken en twee minuten stil, ook nu, juist nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten