Vandaag is de verjaardag van mijn dochter Martje. Mijn mooie prachtkind wordt 27 jaar en wil dit graag in kleine kring vieren bij mij thuis. Met haar vriend, oudste broer, twee hartsvriendinnen en een oud collega. Natuurlijk vind ik dat goed. Voorafgaand aan het bezoek aan mij gaat ze met haar vriend eerst langs mijn vader, haar opa, met taart natuurlijk. Om half drie zijn ze bij mij. De visite druppelt binnen en het weer is gelukkig dusdanig dat we lekker buiten kunnen zitten. Luc, het vijfjarige zoontje van haar hartsvriendin zorgt ervoor dat alle hapjes op tafel staan en iedereen een drankje krijgt. Ik heb flashbacks naar de jonge jaren van mijn oudste zoon Teun die die taak ook altijd op zich nam.
Het is een prachtige middag die steeds prachtiger wordt. Mensen met een “stempelkaart” vol diagnoses die volledig zichzelf zijn, in alle puurheid. Prikkels mogen en kunnen er zijn, geen mens die dat raar vindt. Een klein jochie dat zich vrolijk tussen alles en iedereen door beweegt. Ik herinner mij dat ik voor hem een cadeautje heb bewaard, een zakje Lego met een politieauto, van 5-12 jaar. Hij is nu vijf jaar dus kan ik het hem geven. Hij is er blij mee en wil het graag in elkaar zetten. En hoe mooi is het dan wanneer Teun, zelf ooit volledig verslingerd aan Lego met de meest ingewikkelde technische bouwsels, aanbiedt hem te helpen.
Ik zie mijn zoon, die vaak net iets te hard praat in zijn eigen verhalen, op zachte en rustige toon samen met het jochie het bouwsel aangaan, stap voor stap. Teun laat hem zelf de stukjes uitkiezen met behulp van de tekening. In alles laat hij het kind kiezen zonder zelf de regie te nemen.
Ik kijk ademloos toe, ontroerd en verrast. Dit had ik nooit durven dromen.
Datzelfde zie ik bij alle anderen die eromheen zitten en toekijken, vol verwondering.
Als het laatste stukje gelegd is en het politieautootje compleet is aait Teun het jochie over z’n bol en zegt: “dat heb je goed gedaan”. Hij neemt een een trein later dan gepland, “voor Luc”, zoals hij dat zelf simpelweg zegt.
Wanneer Teun weg is genieten we allemaal nog even na, vanuit verwondering, bewondering en begrijpen. Allemaal met en vanuit ons eigen Zijn, onze eigen beleving. Zo wordt het een bijzondere verjaardag van mijn mooie dochter, met momenten om te koesteren.
Momentjes met en voor een ieder maar wel heel puur gevoeld en gedeeld.
Wat nou stempelkaart!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten