Op vleugels kom ik thuis na een paar boodschapjes doen. Zojuist had ik een gesprekje met iemand over, in dit geval, mijn jongste zoon. “Wat een mooi kind”, kreeg ik te horen en natuurlijk kan ik dat vanuit mijn diepste donder alleen maar beamen. Maar wat het zo bijzonder maakt is dat ik in de ogen van die ander lees en zie dat het gemeend is, dat hij of zij de kwaliteiten, de schoonheid en puurheid van mijn kind ziet. Iets dat zo kostbaar is, zo waardevol, ver weg van sociaal gewenste opmerkingen maar puur.
Puur is hoe mijn kinderen zijn, elk met hun eigen Zijn, elk met hun eigen rugzak vol ervaringen, elk nog hun pad zoekend en vindend, soms zelfverzekerd, vaker nog zo onzeker van zichzelf. En ik, als hun mama, met voor eeuwig drie navelstrengen in mijn buik, voel het wanneer die ander hen ziet, echt ziet. Dat voelt als ongelooflijk kostbaar, als een bevestiging van wat ik allang weet maar soms voor henzelf nog zo troebel is, zo vaag, zo onzeker. Het is ook niet niks, opgroeien in een maatschappij waarin succesvol zijn de boventoon lijkt te voeren, al dan niet met een wolk van gebakken lucht eromheen. Gebakken lucht. Ik ben er allergisch voor, maar wanneer je jong volwassen bent dat kan juist dat een enorme belemmering zijn in de ontwikkeling. Je moet een studie afgerond hebben, toch wel minstens ook gebackpackt hebben, een tussenjaar hebben gehad. Dat zijn de normen op instagram of andere sociale platformen. En dat kan verdomd onzeker maken voor wie daar niet aan kan of wil voldoen, om welke reden dan ook. Als er al een reden voor nodig zou zijn.
Maar wanneer je jong volwassen bent, met een hele weg achter je, je rugzak al zo vol dat je hem soms niet meer kunt dragen, hoe mooi is het dan wanneer er mensen op je pad komen die jou zien, in al jouw puurheid, met vooral jouw positieve eigenschappen en kwaliteiten waaraan je zelf zo vaak twijfelt. “Ben ik wel goed genoeg? Kan ik wel voldoen aan wat ze van ze van me vragen?”
Hoe mooi is het dan wanneer je als mama hoort “wat een mooi kind”. Ik glim, ik word warm, voel me dankbaar en rijk, want ja, oh ja, mijn kind wordt gezien, écht gezien! Ze zijn het zo waard, elk kind is het zo waard. Zo fijn dat er mensen zijn die dit voelen en oppikken, en daarmee een wezenlijk verschil maken, voor een mens, een kind, een belofte voor de toekomst.
“Mooi kind…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten