Natuurlijk wist ik al wel over homoseksualiteit, dat was me ook in mijn jeugd al niet vreemd. De zus van een jeugdvriendin was, zoals mijn ouders meer dan vijftig jaar geleden zeiden “een pot”. Een goed bevriende jonge man in onze korfbalvereniging destijds was -stilletjes gefluisterd- een homo. Verder dan die twee termen ging het toen nog niet. Hoewel de bewoordingen onvriendelijk zouden kunnen lijken was dat allesbehalve de bedoeling van mijn ouders. Het waren simpelweg de woorden die destijds gebezigd werden, het zei niets over wel of geen acceptatie.
Mijn ouders, beiden geboren en opgegroeid in een streng christelijk milieu, stonden weliswaar soms wat onwennig, altijd open voor de mens zoals die is, al begrepen zij het niet altijd, ervoor openstaan deden zij altijd. “Pot” en “homo” waren voor hen simpelweg de aanduiding van een andere seksualiteit, niets meer en niets minder, zonder oordeel. Terugkijkend in die tijd heb ik diep respect voor mijn ouders die vanuit hun opvoeding ook heel anders hadden kunnen reageren. Al begrepen zij het niet, hun tolerantie en vooral het zien van de mens is mij in essentie meegegeven. Dat realiseer ik mij steeds meer.
Zelf heb ik dat samen met mijn lief gelukkig doorgegeven aan mijn kinderen die allemaal de pure overtuiging hebben dat elk mens zichzelf mag zijn. Eerder leek het redelijk simpel, homo of lesbisch, misschien wel bi. Verder dan dat ging het toen nog niet in mijn herinnering. In deze tijd is het meer en meer divers, LHBTQ+ is een heel gebruikelijke term voor vele vormen van “zijn”, gelukkig maar. Ergens vorig jaar heb ik daarover in een vlammetje nog een prachtig gesprek beschreven met mijn oudste zoon, over -weer- hernieuwde inzichten.
Vandaag, Pride Day 2024, zet ik niet om 12 uur de tv aan omdat ik met andere dingen bezig ben. Om zes uur ‘s avonds zet ik het journaal aan in de verwachting een mooie reportage te zien en ik schrik me te pletter. De cijfers liegen er niet om. De tolerantie/acceptatie voor LHBTQ+ is dramatisch gedaald tot onder de 50%. Ik ben verbijsterd en begrijp het oprecht niet, hóe dan??
Ik luister naar de mogelijke verklaringen die het wijten aan de toenemende polarisatie en politieke overtuigingen en voel me oprecht verdrietig. In mijn leven en in mijn huidige werk zie ik een diversiteit van prachtige mensen, elk uniek in haar/zijn/het ZIJN. Diversiteit en schoonheid ten top in liefde en respect. Dát is wat ik wil vasthouden en blijf koesteren, de universele liefde van en voor elk mens.
Zonder mijn kop in het zand te steken skip ik het journaal en vier ik Pride Day, en schrijf dit vlammetje 🔥
