Grote zus..

Vandaag moet ik naar Hoogeveen, naar de Bergman kliniek om precies te zijn want daar krijg ik een meting en onderzoek voor een staaroperatie. In de wachtruimte zitten heel veel ouderen maar ook is er een ruimte voor kinderen met oogproblemen. Er komt een jonge mama binnen met een dochter en een zoontje. Hun leeftijd durf ik niet te schatten maar ze zijn nog jong, dochter denk ik zo rond 11 jaar, haar broertje rond 7/8 jaar? Ik weet het niet, ik ben daar niet goed in. Het meisje heeft geen bril, het jongetje wel. Op zeker moment worden zij binnengeroepen, ik zit nog in de wacht. Even later komen ze de spreekkamer weer uit, het jongetje moet plassen en mama gaat mee naar de wc. Het meisje blijft in de wachtkamer en we hebben oogcontact waarbij ze verlegen lacht. Mijn hart voelt iets geks, een soort van oude verbinding.

Het jongetje komt terug gehuppeld en zijn zus vraagt waar mama is, die is nog op de wc zegt hij. Hij gaat achter de kindertafel zitten met allerlei speelgoed waaronder een telraam en begint de kralen hardop te tellen. Zijn grote zus steekt een paar vingers op en vraagt hem hoeveel. Broertje geeft steeds het goede antwoord en wanneer mama terugkomt vertelt zus dat broertje het goed kan zien. Ik zie haar zorg voor haar broertje en voor haar mama en het raakt me. Die volwassen zorg bij zo’n jong meisje. Mama zegt dat ze de parkeermeter moet bijvullen omdat het langer duurt dan verwacht, zusje knikt en neemt de zorg voor haar broertje moeiteloos over. Zij zegt dat haar broertje weer een nieuwe bril krijgt en het jongetje antwoordt dat hij dezelfde wil. “Maar je mag ook gewoon weer een blauwe hoor”, zegt grote zus.

Ik wordt geroepen en moet zelf naar binnen. Wanneer het onderzoek klaar is en ik de spreekkamer weer uitkom staat moeder net klaar om weg te gaan met haar twee kinderen. Ik kan het niet laten en zeg tegen het meisje dat ik haar een lieve zorgzame grote zus vind. Het meisje kijkt verlegen, de mama is blij verrast en zegt tegen haar dochter dat ze netjes dankjewel moet zeggen tegen mij. Maar dat wil ik niet en dat zeg ik ook, meer tegen het meisje dan tegen de lieve mama. Ik zeg alleen “blijf alsjeblieft jezelf want je bent heel bijzonder”. Het meisje antwoordt met een lieve verlegen lach. 

Ik kan alleen maar denken: “lief, lief kind, ik hoop dat je dichtbij jezelf kunt blijven en niet een zorg op je neemt die niet jouw plek is, jij bent kind en wat ben je mooi…

grote zus..

Ik herdenk in dankbaarheid..

Het is 4 mei, Dodenherdenking 2024. 

Mijn papa en mama, die beiden als kind de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt zijn er niet meer, hun verhalen nog wel. Hoewel mijn vlag wat rommelig in mijn groot gegroeide boompjes hangt ben ik toch blij dat ik vlag. Niet de vlag halfstok hangen vanavond voelt niet goed. Het is me van jongs af aan met de paplepel ingegoten. Herdenken met twee minuten stilte.

Papa, geboren in Rotterdam en die als 10-jarige jongen die stad heeft zien branden. De hongersnood zo voor altijd in zijn herinnering, juist omdat zijn ouders, mijn opa en oma, hem wegstuurden naar het platteland waar wel voedsel was. Mijn mama, geboren en opgegroeid in Winsum die een Joods vriendinnetje spoorloos heeft zien verdwijnen. Haar ouders die onderduikers hadden, mijn opa die slager was en illegaal slachtte om mensen van voedsel te voorzien. Flarden van verhalen, steeds in kleine stukjes maar nog steeds helder op mijn netvlies. Het zijn kleine flarden van een ondenkbare tijd.

De vlag hangt halfstok en mag straks in top. Van herdenken naar Bevrijdingsdag, voor ons, in het besef dat er nog zovele oorlogen daarna waren en zijn. In al die oorlogen waren en zijn er mensen die gevochten hebben en nog steeds vechten voor onze vrijheid.

Vrijheid, een woord waarvan we de enorme inhoud vaak niet eens beseffen, een groot geschenk.

Ik herdenk in dankbaarheid..