Mijn lieve dochter is niet van het bellen. Teveel prikkels, te sociaal belastend. Mijn mooie oudste zoon is al helemaal niet van het bellen en jongste zoon appt ook liever dan dat hij belt. Ik ben er inmiddels aan gewend en accepteer het als horend bij hen.
Maar dan zomaar opeens heb ik een onverwacht prachtig telefoongesprek met mijn meisje. Ze klinkt ontspannen, ondanks de voor haar spannende ervaringen, maar ze klinkt niet gestresst. Ook het telefoongesprek daarna met jongste zoon is ontspannen met wederzijds begrijpen.
Dochterlief heeft vast al gegeten, zoonlief haalt net een pizza uit de oven en bij mij is de lasagne bijna klaar.
Wanneer de gesprekken beëindigd zijn en ik mijn maaltijd verorberd heb zak ik achterover in mijn bankje met een blije en trotse glimlach. Want met een levensreis vol hobbels en dalen hebben ze het alledrie toch maar mooi geflikt! Hun eigen levenspad gevonden, elk passend voor hen, met hoop en zelfvertrouwen, hoe mooi is dat?!
Zoekend, vechtend, met veel hindernissen maar kijk waar ze nu zijn, op eigen kracht maar ook met liefdevolle ondersteuning en vooral vertrouwen.
Mijn god, ze zijn echt volwassen..!
