Het achtuurjournaal vandaag. Na het wereldnieuws een slot-item over de toename van leerlingen in het speciaalonderwijs, dit tegen het beleid van de overheid in. Ik zie een blij meisje voor de camera vertellen hoe gelukkig ze is op de Daniël de Brouwerschool in Wilp, dichtbij waar ik zelf woon dus dat triggert me extra. Zij floreert op die school, voelt zich niet meer buitengesloten en wordt niet meer gepest. Ze bloeit op.
Extra getriggerd ook omdat ik zelf met mijn oudste zoon de waarde heb leren kennen van het speciaalonderwijs. Ook extra omdat ik van dichtbij de bijna onmogelijke opdracht zie bij leerkrachten die zich moeten voegen naar de nieuwe norm van inclusief onderwijs waar ieder kind zichzelf moet kunnen zijn met gelijke kansen en tijd in het regulier onderwijs. Een terugkerende discussie waarbij ik inmiddels niet meer weet hoe ouders hier hedentendage instaan. Mijn kinderen zijn inmiddels volwassen.
Ik weet wel hoe ik hier zelf in sta, met volle overtuiging. Als moeder van een zoon die “anders” was en is werd ik al snel geconfronteerd met het feit dat hij in het reguliere (adaptieve) onderwijs niet kon functioneren. Niet voor hemzelf en ook niet voor de bevlogen en betrokken leerkrachten. Sommige kinderen hebben nu eenmaal een andere aanpak en begeleiding nodig en daar is niks mis mee. Maar daar moet wel ruimte voor zijn en kennis en kunde. Dat kan en mag je niet verwachten van een leerkracht met een grote klas waarin hij of zij elk kind de juiste aandacht wil kunnen geven wat in alle realiteit simpelweg onmogelijk is, hoe bevlogen ook.
Dus ik was blij dat mijn zoon naar het speciaal onderwijs kon gaan en nee, ook daar ging alles niet vlekkeloos maar wél met meer ruimte en specifieke kennis en kunde. De bevlogenheid van de leerkrachten maakte geen verschil, elke leerkracht doet het vanuit zijn of haar donder, zo weet ik uit ervaring.
Was en is mijn kind “anders”? Ja, hoewel het maar net is hoe je dat “anders” definieert. Mijn oudste dochter is ook “anders” en heeft in het regulier onderwijs heel veel onbegrip ervaren. Toch heeft ze het gered, ook weer door zo’n speciale leerkracht in fases waarbij juist dat verschil bepalend was en is. Oudste zoon heeft zich ontwikkeld met zijn talenten die opgemerkt zijn juist door trajecten binnen de Gemeente Voorst met een doorverwijzing naar Eega, de moeite van het googelen meer dan waard.
Ik weet zeker dat mijn zoon het binnen het regulier onderwijs niet gered zou hebben, ondanks bevlogen leerkrachten. Ik weet zeker dat mijn dochter wellicht meer baat gehad zou hebben met een aangepaste vorm van onderwijs waarbij ze mogelijk meer rust en zelfvertrouwen gehad zou hebben maar dat is een aanname en hoop. Dat zij zich heeft kunnen ontwikkelen tot wie zij nu is, is te danken aan haar vechtlust en aan de steun die zij van enkele parels van leerkrachten heeft gekregen. Parels die zoals in een oester zeldzaam zijn.
Niet omdat “de leerkracht” niet wil maar omdat het simpelweg onmogelijk is om elk kind, hoe mooi ook, hoe inclusief ook, op dezelfde lijn te zetten met kinderen zonder een diagnose.
Voor de goede orde, voor mij is een diagnose geen minderwaardigheidsverklaring, geen tekortkoming. Juist met een diagnose zou het mogelijk moeten zijn om het kind het juiste onderwijs te geven, in veiligheid, voor zowel het kind als de leerkracht. Overigens, ook zonder diagnose zijn er kinderen die behoefte hebben aan extra ondersteuning en begeleiding.
In mijn huidige werkomgeving zie ik prachtige mensen die als leerkracht afgehaakt zijn en nu hun kennis en kunde met hart en ziel inzetten voor juist die specifieke leerlingen vanuit een ander perspectief. Daar word ik heel warm van.
Inclusiviteit heeft niets te maken met speciaalonderwijs. Elk kind, elk mens is uniek, is inclusief. Speciaalonderwijs heeft niets met inclusiviteit te maken maar met de behoefte van een kind met een beperking of een stoornis of een specifieke ondersteuning. Speciaalonderwijs voorziet daarin met leerkrachten die daarvoor opgeleid zijn en die helaas ook steeds minder tijd en ruimte krijgen voor hun zo belangrijke vak.
Wat al die leerkrachten, actief of afgehaakt, bindt is hun bezieling. Bezieling voor het onderwijs aan onze kinderen, onze toekomst.
In onderwijs, regulier of speciaal, maar altijd inclusief. Inclusiviteit is menszijn, met respect en acceptatie van en naar elkaar, maar wél in een passende omgeving.
(Geschreven vanuit mijn donder als moeder van..)
