Ik ga door mijn foto’s barstensvol mooie herinneringen en herbeleef talloze momenten. Momenten uit mijn jeugd en uit mijn volwassen leven, soms ook pijnlijk maar gelukkig vaker mooi en zo dierbaar. De film in mijn hoofd is gestart en de stopknop werkt niet. Ook zonder de foto’s op mijn telefoon volgen zoveel beelden elkaar op, door elkaar buitelend in de tijd, niet chronologisch maar elk beeld zo intens.
Lieve papa, ik hoor je stem nog zó duidelijk, zie je blik nog zó helder en weet je nog altijd dicht om mij heen. Plotselinge momenten die ik met open hart en handen aangrijp en koester. Terwijl ik dit schrijf zie ik jou lieve papa, met een liefdevolle en goedkeurende blik.
“Stuur je dit de wereld in?”, vroeg je bij een mooie foto. En dat deed ik dan en las jou de reacties voor waar je van genoot en waarover je steeds weer oprecht verbaasd was. Maar lieve papa, je leeft, samen met mama, voort in zovele harten. Voor mijn kinderen en ook voor mij zijn jullie samen het bewijs dat échte onvoorwaardelijke liefde bestaat, wat een mooie erfenis is dat!
Dus laat ik de film spelen zonder pauzeknop, met tranen, een lach en met liefde in overvloed. Met de blijvende herinnering aan jullie liefde, onvoorwaardelijk, voor altijd.
Vandaag is zo’n dag met een randje…
In liefdevolle herinnering papa 🩶
