Ik zit aan het dek in de zon. De zeewind waait mijn haren door de war, ik mis nog wel de meeuwen om mij heen. Die zijn misschien even ergens anders...
Ik niet, ik ben hier, op de boot die mij terugbrengt naar mijn jeugd, onze vele vakanties op dit voor mij en mijn familie zo bijzondere eiland.
Zomaar spontaan. Mijn ouders brengen er 11 dagen door, en zomaar ga ik er een dagje naartoe.
Vanuit een bewolkt Twello vertrok ik. Bij Zwolle kwamen de eerste stukken blauwe lucht en bij Meppel was de hemel strakblauw. Zonnebril op, ramen ietsjes open, en elke kilometer bracht mij dichter bij mijn bestemming en dichter bij mijn jeugd. Ik zit te hippen in de auto, een gevoel van kinderlijke opwinding borrelt niet te stuiten naar boven...
Even druk in Leeuwarden maar daarna...daarna die zo bekende weg, al waren er aanzienlijk meer rotondes dan vroeger. Dan de laatste rotonde, driekwart om, linksaf richting de pier waar de boot naar Ameland vertrekt. Ik krijg de grijns niet meer van mijn gezicht.....
De dijk op, ramen open, diep die onmiskenbare zeelucht opsnuivend....
Als ik niet zelf moest sturen stak ik mijn hoofd uit het raam maar dat zou nu even niet verstandig zijn.
Lekker op tijd, ik zou nog een kop koffie kunnen drinken in het restaurant maar natuurlijk doe ik dat niet. Nee, direct een kaartje kopen, en dan staat daar niet meer die meneer die het kaartje controleert.
Nee, gewoon je bootkaart scannen en dan opent zich het poortje, helemaal van deze tijd maar stiekem ook best jammer...
In de verte zie ik de boot al aankomen, zal het de Sier zijn of de Oerd? Namen die ver terug gaan....
Ik geniet van het zitten op die zo overbekende plek...
De boot legt aan, het is de Oerd...
In de zon zit ik boven op het dek en zie het eiland langzaam dichterbij komen.
De vuurtoren, het torentje van Nes, die vertrouwde merktekens...
Even ben ik de kluts kwijt, het is laag water dus de boot moet precies de vaargeul volgen.
Ik schrik wanneer ik opeens windmolens zie.., ze zullen toch niet.....
Nee, gelukkig, dat is waarschijnlijk het vasteland dat ik zie, de boot draait naar rechts en weg zijn ze..
Dichterbij komt het eiland, het eiland dat zo bepalend is geweest voor mij en mijn familie.
Het eiland waar zoveel prachtige herinneringen liggen, het eiland dat ook zo'n dramatische rol heeft gespeeld in mijn leven. Het eiland waar mijn broertje in 1972 omkwam de bij de windhoos.
Het eiland waar hij begraven ligt. Het eiland waar mijn ouders hun laatste rustplaats al hebben uitgezocht, naast mijn broertje. Het eiland waar mijn vader ons in onze jeugd meenam op geheime paadjes door de duin, 's morgens vroeg. Ademloos volgden wij hem, misschien zagen we wel konijntjes, of een ree als we geluk hadden.. Hetbeiland waar we met een netje garnalen vingen die we dan 's avonds aten. Vreselijk vonden we dat, als ze zo in het kokende water gegooid werden.
Het eiland met haar geurende kamperfoelie, haar met niets te vergelijken strand, dat zand vind je alleen maar op Ameland, zeiden we vroeger.
Zoveel herinneringen....zoveel beelden...
De aanlegsteiger komt in zicht. Mijn ouders halen mij op van de boot, ik kan hen nog niet zien maar weet dat ze er zijn. Een paar minuten nog en dan stap ik in mijn jeugdherinneringen....
Ik zit nog op het dek en voel mij vol, rijk en gelukkig....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten