Ik heb het altijd een mooi woord gevonden.
Ademloos kan ik genieten van flonkerende sterrenhemels, maar bij sterrenstof stel ik mij een soort van waas van alle sterrendeeltjes voor, als een bijna ondoordringbaar gordijn van flonkering..
Soms zijn er helemaal geen sterren te zien, dan lijkten de nachten donker, vol wolken, wind en duisternis. Zorgen om mijn kinderen die soms zo in de knoop zitten met hun autisme, hun pubertijd, hun twijfels, hun onzekerheid.
En ik, die links, rechts of diagonaal ga, soms wanhopig zoekend naar de goede richting, almaar weer knokkend om hun rugzak maximaal te vullen zodat ze voldoende voedsel hebben om zelf te kunnen gaan reizen.
Maar dan...
Ineens....
Ontploft de hemel..
Regent het sterren..
En wordt het een gordijn van sterrenstof....
Wanneer ik mijn dochter aan de telefoon heb die heel volwassen en overdacht haar probleem met mij deelt. Ik luister, hoor haar en voel de trots door mij heenstromen.
En ik besef hoezeer zij is gegroeid, hoeveel inzicht zij ook over zichzelf heeft gekregen.
En dan ben ik zo verschrikkelijk trots op haar, heb zoveel vertrouwen dat zij haar weg wel zal vinden, haar geluk zal vinden..
En dat is op dezelfde avond waarop mijn autistische zoon, die tot voor kort vond dat hij heus geen hulp nodig had, mij volkomen verrast en omver blaast....
Ontroerd en geraakt door een film die we samen keken, geraakt door emoties en dat zelfs verwoordend, voor mij bijna verbijsterend.
Ons gesprekje op de rand van zijn bed, nu opeens zo groot, zo kostbaar wanneer hij mij vertelt dat hij het gevoel heeft dat hij aan het leren is, zijn blik, zo anders dan voorheen.
Zijn knikje, beslister en groter dan voorheen.
Het gesprek dat hij vanmiddag had met zijn opa, aan wie hij vertelde dat hij meer echte gesprekken met mensen wilde hebben..
Zomaar een regen van sterrenstof.....
Alweer een erg mooi vlammetje Carin!
BeantwoordenVerwijderen