Na een turbulent jaar waarin steeds duidelijker werd dat jij je eigen weg wilde gaan, moest gaan, voor jezelf en voor ons, is het moment nu daar.
We hebben samen je spullen gepakt en de dingen gekocht die je nodig hebt op jouw nieuwe plek.
Je gaat samenwonen met 3 andere jongens, gelijkgestemd zoals jij het zelf noemt.
Samen in een veilige omgeving van beschermd wonen.
We hebben verschillende locaties bezocht, jij en ik.
De laatste locatie vond je geweldig, je zei letterlijk met uitgestrekte armen "this is it!!", en zo voelde het voor mij ook.
Het is snel gegaan, als in een achtbaan, maar het voelt goed.
Je bent eraan toe, mijn achttienjarige zoon..
En nu ga je dus, en ik hoef je niet los te laten.
Ik hoef je alleen maar anders vast te houden...
Eerst stonden we met de gezichten naar elkaar toe, met de armen om elkaar heen..
Nu hou ik je vast terwijl jouw gezicht naar buiten is gericht, je kijkt de wijde wereld in, maar ik zal altijd achter jou staan, jou vasthouden wanneer het nodig is en je weer laten gaan wanneer het kan..
Niet loslaten maar anders vasthouden, dat heb ik het afgelopen half jaar geleerd...
Je bent vorige week aan een talentenexpeditie begonnen, razend enthousiast ben je daarover.
Je gaat als alles goed is een op maat gesneden opleiding volgen, met de focus op jouw talenten.
Zoveel om dankbaar voor te zijn, en dat ben ik ook..
Dankbaar voor zoveel actieve medewerking en participatie vanuit de gemeente.
Ja, het kan ook anders, de transitie jeugdzorg.
Bevlogen mensen op alle fronten, Autimaat, JP van den Bent, CJG en WMO, Eega en Riwis Wonen, allemaal hebben ze hun eigen bijdrage geleverd in jouw traject.
En jouw mama is blij, blij dat jij, mijn lieve mooie zoon, zijn vleugels uitslaat.
Blij dat jij dat kunt doen onder de veilige hoede van mensen die jou leren leren...
Blij ben ik, en toch stromen af en toe de tranen zomaar ineens vanuit het niets over mijn wangen...
Afgelopen zondag hebben we eindelijk samen de film gekeken die we al zo lang samen zouden kijken.
Met elkaar, Five people you meet in heaven, een film in het Engels, niet ondertiteld en drie uur lang.
In het laatste jaar van jouw HAVO had je het boek gelezen en de film gezien.
Jij zat naast me en wist precies wanneer ik zou gaan huilen.
Jij, met jouw klassiek autisme, sloeg op de juiste momenten je lange arm om mij heen...
Wat een bijzondere middag, wat een cadeau heb je mij gegeven...
Daar ga je lieve zoon van mij...
Ik laat je niet los maar hou je anders vast....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten