Na drieeneenhalve maand bellen, praten en zoeken kreeg ik dinsdagmorgen een telefoontje dat er een plek was voor mijn zoon op een locatie van beschermd wonen.
De sneltrein had haar eindstation bereikt.
En met het bereiken van dat eindstation braken bij mij de sluizen.
Alle emotie barstte eruit, in golven van tranen.
Tranen van ontlading, van blijdschap maar ook afscheid nemen.
Een nieuwe fase, nieuwe hele grote stappen voor mijn zoon.
En ook deze week de 57e trouwdag van mijn papa en mama.
Papa, die het nog zo goed weet en beleeft, en mama, die het in al haar groeiende verwarring niet meer weet, het niet meer beseft..
Zo confronterend is dat.
Een pittige week...
Vanavond belde mijn vader of ik nog boodschappen moest doen, of ik nog brood voor hen kon meenemen. Natuurlijk kon ik dat.
Ik bracht het brood bij hen langs, mijn mama wilde net even een dutje doen, zo ving ik op toen ik de hal binnenkwam.
Maar mijn binnenkomen verstoorde dat moment.
Ik vertelde mijn verhaal en mijn vader hoorde alles aan.
Ook mijn mama luisterde maar ik kon niet inschatten wat zij echt mee kreeg of begreep.
Totdat ik brak en moest huilen.
Mijn mama, zo ver weg en zo dwalend zei "kom maar kindje", en ik kroop bij haar op schoot.
Ik moest huilen en ze streelde mijn haren, zei tegen mijn vader dat hij even gewoon stil moest zijn..
En bijna machteloos zei ze dat ze zo weinig kon doen..
En ik zei vertelde haar dat ze precies dat gaf wat ik nodig had op dat moment.
Haar handen om mijn gezicht, koesterend, beschermend...
En mijn zo verwarde mama keek mij helder als glas aan en zei: "natuurlijk doe ik dat, ik heb je toch bij mij gedragen?".
En ik huilde en voelde mij gekoesterd en liefgehad in mijn moeders armen....
Zo verward, zo dwalend, maar op cruciale momenten dat oermoedergevoel..
Ik hoop dat ik dat van haar mag erven.
En dit gevoel zal ik voor altijd bewaren,
Haar handen om mijn gezicht....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten