Vlammetjes in overvloed..

Ruim acht maanden geleden schreef ik mijn laatste vlammetje.

Acht maanden waarin alles in het teken stond van zorgen voor mijn Lief die al zo lang ernstig ziek was. 

Iets waarover ik nooit eerder schreef, omdat sommige dingen nu eenmaal niet voor de openbaarheid zijn.

 

Maar nu zit ik hier met welgeteld zestien kaarsjes aan, zestien flakkerende vlammetjes.

Vlammetjes, kaarsjes in mijn nieuwe huisje waarin ik vorige week zaterdag ben gaan gaan wonen na een turbulente periode.

Mijn Lief is na een lange hevige strijd waardig gegaan, hij wilde zo nog niet maar moest, het kon niet langer..

Samen hebben we dit huisje uitgezocht en gekocht, in de wetenschap dat hij er wellicht niet meer zelf zou wonen, en zo is het ook gegaan..

 

Van de ene achtbaan in de andere, de ene nog sneller dan de andere, voortrazend en doordenderend, dan nu die oorverdovende stilte...

De stilte waarin eindelijk ook de rust en ruimte komt om het verlies er te kunnen en mogen laten zijn, de achtbaan staat eindelijk stil...

 

Mijn huisje voelt met de dag meer mijn huisje..

Met elke uitgepakte doos krijgen de vele herinneringen hun plekje..

Daarmee is mijn huisje "ons" huisje..

 

Met vlammetjes in overvloed...