Misschien nog wel intenser...

Zaterdagavond..

Buiten wisselen de flonkerende sterren af met langs de hemel jagende wolken, een spel van licht en schaduw.

Het is al laat en eigenlijk moet ik naar bed, maar mijn hoofd zit nog veel te vol om te kunnen slapen na twee dagen vol emotie.

Vrijdag 17 november waren mijn papa en mama 59 jaar getrouwd en nog langer verliefd.

Een dag waarvan we niet gedacht hadden het nog te beleven, hoewel mijn mama ons steeds weer voor verrassingen stelt, sterk en onverwoestbaar als zij steeds weer bewijst te zijn.

Vrijdag 17 november.

Papa was er al dagen, nee, weken druk mee.

Een feest was niet meer mogelijk omdat dat teveel zou zijn voor mama, maar toch wilde hij het niet ongemerkt voorbij laten gaan.

Dus zouden we op de dag zelf voor gebak bij de koffie zorgen, en zaterdagmiddag een klein maar fijn feestelijk samenzijn hebben met een groepje van ouwe getrouwe vrienden van hen uit Rotterdam en Amsterdam, onder het genot van een hapje en een drankje bij de locatie waar mama woont.

Het was mooi en fijn, het was warm en bijzonder, de foto’s op mijn mobiel spreken boekdelen..

Maar de foto’s vertellen niet alles...

Vrijdagmorgen,

Papa staat bij mij voor de deur, strak in het pak.

Hij heeft al taart gehaald en bloemen voor mama en komt mij ophalen om samen bij mama koffie te gaan drinken.

Wanneer ik de deur opendoe staat hij bijna als een verliefde puber op de stoep, in zijn hand een mooie corsage. Nog voordat hij binnen is zegt hij dat dat moest, dat dat erbij hoort, toch?

Ik zeg hem dat het geweldig mooi is en het raakt me, mijn papa van 88 jaar die trots en vol verwachting met een corsage voor mijn mama in zijn handen staat.

Hij komt binnen en ik zet nog even een kopje koffie voor ons beiden.

We zitten samen aan tafel en dan vist hij iets uit zijn borstzak.

Het is een kaartje, een kaartje van de bloemist met daarop de tekst: “Hou van jou”..

Alleen heeft papa er met met pen iets bij en tussendoor geschreven en zo staat er nu

“Al 65 jaar hou ik van jou”.., hun verkeringstijd meegerekend..

Ik schiet even vol, hoe mooi is het dat mijn papa na zo’n mensenleven nog steeds op die manier uiting geeft aan zijn liefde voor mama. Zijn ogen stralen en hij kan niet wachten om naar haar toe te gaan, dus stappen we snel in de auto.

Met taart en bloemen komen we binnen, maar mama is nog even bezig, ze wordt nog even mooi gemaakt.

Als ze binnenkomt in de huiskamer en papa ziet vallen ze elkaar in de armen en omhelzen ze elkaar lang en innig.

Ze heeft even heel helder dat het vandaag hun trouwdag is.

Mama geniet van de bloemen en leest het kaartje keer op keer, en elke keer weer lacht ze vertederd om de tekst.

Zaterdagmiddag geniet ze samen met papa van het samenzijn met elkaar.

Ze is vrolijk en proost mee met een glaasje ouzo, het drankje van hun geliefde Kreta.

We proosten en zingen en maken foto’s, heel veel foto’s.

Alle foto’s zijn mooi, sommige zijn prachtig, maar geen enkele foto krijgt het voor elkaar om die blik te vangen van mijn vader die het kaartje uit zijn borstzakje vist, en mijn moeder die mijn vader aankijkt met die blik die je alleen voor die Ene hebt, die enige niet te evenaren Liefde.

Na 59 jaar nog net zo intens.

Misschien nog wel intenser....