Ik zit in de trein terug van Rotterdam naar huis na een
bijzondere avond…
Rotterdam, waar jij en ik samen nog in juni vorig jaar
waren voor onze eerste opera.
We hebben toen samen over de Lijnbaan gelopen en sliepen
vlak tegenover het stadhuis op de Coolsingel. Je genoot toen zo van mijn
genieten, hippend door mijn geboortestad..
Gisteren stapte ik alleen uit op Rotterdam Centraal en liep
door de hal naar buiten, de herrie en de geluiden van de stad tegemoet.
Even diep die typische lucht opsnuiven, opkijkend naar al
die imposante wolkenkrabbers, afstekend
tegen een blauwe lucht.
Wandelend richting centrum, natuurlijk via de Lijnbaan,
natuurlijk richting stadhuis.
Ik liep alleen, maar wat was je bij me, wat voelde ik je
naast me...
De laatste keer dat we samen in Rotterdam waren kreeg ik op
de Lijnbaan mijn favoriete parfum van jou, de geur die voor jou ook “mijn”
geurtje was..
Het flesje was al maanden leeg, ik had ergens ooit een keer
iets anders gekocht, een nepper ook, maar die was na een paar keer gebruiken in
de afvalbak beland, het was het gewoon niet..
Het lege flesje staat nog steeds op mijn slaapkamer.
Nu liep ik weer over de Lijnbaan en besloot mijzelf nu en
daar een nieuw flesje te kopen, omdat jij dat ook gedaan zou hebben.
Niet zomaar een flesje parfum, nee, zoveel zoveel
meer......
Met parfum en een vol gevoel liep ik de winkel uit.
Die avond ging ik naar een bijzondere filmvoorstelling van
Cinema Culinair, naar de film Io Sono l’Amore, een Italiaans liefdesverhaal
over kiezen voor de liefde.
Een voorstelling waarbij je tijdens de film gerechtjes
krijgt geserveerd op hetzelfde moment dat ze in de film geserveerd worden, een
heel bijzondere beleving.
Er stonden 6 lange tafels gedekt en aan elke tafel zaten 20
gasten, dus in totaal 120 mensen. De plaatsen waren ingedeeld op naam en natuurlijk stel je
jezelf dan ook even kort voor aan degene die naast je zit, je zit tenslotte de
hele avond samen aan tafel. Links van mij zat een vrouw die vroeg of ik uit Rotterdam
kwam.
“Ja, ik ben geboren en getogen in Rotterdam, alleen woon ik
nu in Twello”, antwoordde ik.
Zij antwoordde dat ze Twello wel kende, een studievriendin
van haar woonde in Terwolde maar was werkzaam als huisarts in Twello.
En zo bleek ik dus naast een vriendin van onze huisarts te
zitten..
Rotterdam, 6 tafels en 120 mensen, en dan dit..., dit
verzin je toch niet?
Jij was er toch wel bij, zoals altijd, maar nu nog meer,
nog zoveel meer....
De avond was een heel bijzondere beleving met daarna nog
een blik op de Erasmusbrug aan de Maas, in het maanlicht, waar jij en ik ooit
samen Oud en Nieuw hebben gevierd.
En nu zit ik terug in de trein en heb zoals altijd de
straat waar ik geboren ben letterlijk aan mij voorbij zien schieten, de Rotte,
mijn jeugd.
Ik mijmer over de avond, mijmer over jou, over ons..
Dan pak ik mijn telefoon en vanuit het niets popt er een
afbeelding binnen op mijn fotorol, een foto van jou en mij.
Dat gebeurt heel af en toe en onverwachts en ik weet dat
jij dan heel dicht bij me bent,
dat je me dat laat weten...
Ik mis je zo...
Ik voel je zo bij me...
Ik gloei van binnen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten