Op ons Concert at Sea...

Concert at Sea,....vanaf 2011 een naam en begrip dat synoniem is aan mooie muziek, ontspanning, gezelligheid, harmonie en liefde, en tegelijkertijd een soort van vloek is.

Maar de warmte overheerst, gekoesterde herinneringen blijven..

In 2011 gaan we voor de eerste keer naar CAS, mijn Lief en ik.

Een weekendkaart, we verblijven op camping De Duinhoeve in Burgh Haamstede, de pendelbus  brengt ons heen een weer naar de Brouwersdam,

De eerste dag was geweldig, al was de weersverwachting voor de tweede dag dubieus.

Harde wind, heel erg harde wind.

Wij dachten dat het wel los zou lopen, werden de volgende dag wakker en verbaasden ons dat er zoveel mensen aan het inpakken waren.

“Wat jammer dat ze maar voor 1 dag komen”, zeiden we tegen elkaar en we gingen rustig ontbijten, totdat het wel heel veel mensen waren die hun biezen pakten...

Het zal toch niet?

Het zou wel..., vanwege de verwachte extreem harde wind was dag 2 afgelast en was daarmee CAS ten einde. Natuurlijk waren we teleurgesteld, maar we gingen toch nog even naar het Zeeuwse strand waar we bijna letterlijk vanaf geblazen werden.

Ik heb er nog de foto’s en een filmpje van, met gierende wind en zandstormen...

Dat was voor ons CAS1.

CAS2 was heel anders...

Mijn Lief was al jaren ernstig ziek en was inmiddels aan een medicatie die enorme bijwerkingen had waaronder het hand-voet-syndroom. Dat zorgde ervoor dat hij opgezwollen voeten had met blaren waardoor hij eigenlijk alleen nog op teenslippers kon lopen.

CAS2 was koud en nat met veel, heel veel regen. Niet echt geschikt voor teenslippers.

Toch genoten we met volle teugen, onszelf ingepakt in een enorm stuk plastic tot hilariteit van omstanders.

Maar zijn voeten trokken het niet, we gingen vervroegd van het festivalterrein naar de bussen om daar vervolgens te ontdekken dat die pas anderhalf uur later zouden gaan rijden.

In de stromende regen wachten totdat eindelijk de bussen kwamen was geen pretje.

Door en door verkleumd en nat kwamen uiteindelijk weer op de camping aan en wat waren we blij dat we een caravan hadden en geen tent.

CAS3, 2013 beloofde een geweldige editie te worden met een hele mooie line-up.

We kwamen vrijdagmiddag aan en alle vooruitzichten waren prachtig, het weer was zonnig en warm dus het weekend kon niet stuk.

Toch wel.....

Zaterdagochtend kregen we telefoon dat een goede en dierbare vriend van ons niet lang meer te leven had, het was een kwestie van uren...

We keken elkaar aan en binnen 5 minuten was de caravan ingepakt en aangehaakt en gingen we op de terugweg. Gelukkig net op tijd om nog afscheid te kunnen nemen van een bijzonder mens die ons zo intens dierbaar was en is.

CAS2014 hebben we maar even overgeslagen omdat er een vloek op leek te rusten.

2015 werd het ook niet en in 2016 was mijn Lief inmiddels zo ziek dat ook dat hem niet meer ging worden. Januari 2017 overleed mijn Lief. 

Dit jaar, 2018, lokte CAS toch weer vanwege alle mooie herinneringen.. Maar onze caravan had ik inmiddels niet meer, een tentje zag ik niet zitten en de overige arrangementen waren extreem duur, dus besloot ik ook dit jaar niet te gaan, met een spijtig gevoel in mijn hart..

En nu..dit weekend is CAS, het weer is fantastisch, de line-up prachtig, en via Facebook zie ik de vele  enthousiaste berichten voorbijkomen..

Ik zit thuis en in mijn tuintje, zoek de foto’s op van toen en moet huilen en lachen.

Huilen omdat dat wat er was er niet meer is, en lachen omdat dat wat er was zo heel erg mooi en bijzonder was en daardoor zo heel dichtbij.

En stilletjes bedenk ik mij dat er dan volgend jaar weer een CAS is, 2019.

En dat ik daarnaar toe wil, met tentje of in een appartement, genietend op de Brouwersdam.

"Laten we dansen liefste, dansen aan zee...."

Op ons Concert at Sea....