Over trots, tranen, loslaten en hervatten, en liefde voor eeuwig..

Trots...

Onwijs trots ben ik op mezelf dat ik me vanmorgen heb opgegeven voor een challenge van zes weken Fitplan volgens je leeftijd. Het roer moet om en dus gaat dat gebeuren.

Meer conditie, strakker lijf, gezondere mindfit. Trots op mezelf wandel ik terug naar huis via de Jumbo waar ik een lekker yoghurt iets koop met vers fruit.

Daarna breekt de pleuris uit...

Een goede oude dierbare vriendin van mijn papa en mama heeft de diagnose dementie gekregen, en er blijkt in haar eigen omgeving geen plaats in de herberg.

Omdat ik weet hoe heftig en intensief dit is probeer ik waar mogelijk te helpen, waarbij de flashback messcherp is. Niet erg, wel heftig..

Hoe bijzonder mooi is dan de hulp en het meedenken van de locatie waar mijn mama zit.

Niet alleen zomaar zakelijk, ook zo vol gevoel, zo vol van meedenken en meeleven.

Voordat ik vanmiddag arriveer voor het wekelijkse vrijdagmiddag borreluurtje duik ik nog even het terras op om wat ik weet te delen met de kinderen van mijn “tante”, de zo dierbare vriendin van mijn papa en mama uit een ver en kostbaar verleden..

Papa spot mij op het terras, ik praat hem bij en samen gaan we zoals altijd naar mama.

En dan gebeurt het..

Als ik binnenkom zie ik een totaal onwetende blik.

“En wie ben jij dan wel?”, vraagt mijn mama.

Ik zie, voel en besef dat ze voor de eerste keer echt niet weet wie ik ben, dat ik haar dochter ben.

Voordat ik woorden heb gevonden vraagt ze mij of ik er “eentje van tante Harmke ben”..

Mijn papa zegt dat ik toch haar dochter ben, haar meisje.

Ik zie haar blik en weet dat ze niet weet, mij op dat moment niet kent..

Ik hou me flink maar schreeuw het inwendig uit.

Mijn papa is de kaarten voor hun 60 jarig huwelijk vergeten mee te nemen dus dankbaar bied ik aan ze op te halen, blij dat ik even kan vluchten..

Tranen...

Buiten laat ik mijn tranen stromen, eenmaal in de auto schreeuw ik het even uit..

Schreeuwen, omdat mijn mama mij niet meer kent..

Wetend dat het zo is en zo kan zijn, maar dat is ratio, geen gevoel.

Dit is gevoel, er zo inhakkend...

Ik haal de kaarten, droog mijn tranen en ga terug.

Mijn mama begroet mij blij, ik wil zo graag zien dat ze weet wie ik ben maar ik zie haar open en zo niet herkennende blik.., ik slik....

Papa, die zo vol is van hun 60 jarige huwelijksdag, vraagt mij of ik met hem wil eten bij de Griek.

Hij heeft daar gisteren alleen gegeten, hen gevraagd de tekst van hun kaart te vertalen voor Griekse vrienden. Hij vertelt mij dat hij dat nooit meer doet, alleen eten bij de Griek, hoe alleen dat voelde...

Mijn hart breekt..

Vanavond ga ik met hem mee naar de Griek, geniet van zijn genieten, geniet van de ontzettend lieve Griekse gastvrijheid en emotie, geniet....

Tranen, tranen van onmacht, tranen van verdriet..

Loslaten,,,

Loslaten, loslaten van waarover je geen macht meer hebt...

Je hervatten, al je kracht bij elkaar vatten..

Hervatten, laten..

Diep ademhalen, gaan en weer herpakken, naar de sterren kijken, je schouders rechten en omhoog kijken....

Over trots, tranen, loslaten en hervatten...en vooral, liefde voor altijd....

Liefde voor eeuwig....