Twee minuten stil...

4 mei, nationale dodenherdenking..

Ik weet niet beter of we zijn om 8 uur dan twee minuten stil.

Vanaf jongs af aan ben ik daarmee opgevoed, en vandaag was ik samen met mijn jongste zoon twee minuten stil.

Naarmate ik ouder word raakt het me eerder meer dan minder.

Het besef van wat destijds gebeurd is en alles in de jaren daarna.

Het feit dat steeds minder mensen die de Tweede Wereldoorlog meegemaakt hebben er nog zijn.

De ontroerende kwetsbaarheid van die oude mensen die alles nog scherp op hun netvlies hebben staan, na zovele jaren.

Mijn papa heeft Rotterdam zien branden..

Mijn mama heeft Joodse vriendinnetjes nooit meer terug zien keren..

Mijn opa vertelde mij ooit dat in de hongerwinter er echt geen kat of hond veilig was, die werden opgegeten, even vlees in plaats van bollen..

Mijn vader die op een fiets met houten wielen van Rotterdam naar Amersfoort ging om zijn broer te vinden en te bevrijden..

Ik kijk en luister, ben geraakt.

Geraakt door de doorgroefde gezichten, de verhalen.

Geraakt door de betrokkenheid van kinderen en kleinkinderen.

Geraakt door de kwetsbaarheid van die oude man in rolstoel, kromgebogen maar wel saluerend.

Geraakt door de verhalen van daarna, al al die andere vredesmissies met alle gevolgen van dien..

Geraakt door de stilte.

Een stilte om al diegenen te herdenken die het leven gelaten hebben voor onze vrijheid.

Na de herdenking komt het journaal en dondert meedogenloos de wereld de kamer weer binnen, met narigheid, geweld, vluchtelingen en oorlog.

Was het maar op te lossen met twee minuten stilte.

Twee minuten stil...