Geluksmomentje...

Een half uurtje na het samen eten zwaai ik mijn oudste zoon uit, mijn middelste kind.

Hij had me een appje gestuurd dat hij vandaag vanuit zijn werk naar mij toe wilde komen en dat hij graag mee wilde eten, en hoe of dat klonk?

Ik appte terug dat het mij hartstikke gezellig leek.

En zo kwam hij vandaag na zijn werk bij mij, en samen pratend over wat hij graag wilde eten koos hij voor hutspot, dus hutspot werd het.

Maar eerst even samen praten, over zijn werk, zijn werkstukken op de draaibank, wat er goed ging en wat er minder goed ging. Over groeven en gleuven, opspantechnieken en toleranties.

Stralend en overtuigd van zichzelf, hoe mooi is dat..

Hij vertelde over zijn online vriendschappen, over zijn plannen voor de zomervakantie.

Ik zit naast hem en geniet van zijn enthousiasme en open blik.

Mijn zoon, mijn zoon met de diagnose klassiek autisme, wat is hij gegroeid!

Mijn zoon, wat ben je van een prachtig kind een prachtige jonge man geworden!

We hebben het over de decembermaand en alles wat daarin is.

Ik vertel hem hoe trots ik op hem ben, we halen samen herinneringen op en ik lees hem een stukje voor uit mijn boek in wording, een stukje dat over hem gaat.

Hij luistert aandachtig en zegt daarna dat hij het prachtig vindt.

We praten over autisme, over hoe hij daarover denkt en hoe ik dat beleef en zie.

Het is een warm en volwassen gesprek, vol wederzijds begrip en respect.

Hij neemt zijn trein terug later dan gepland, omdat we nog in gesprek zitten..

Ik weet hoe bijzonder en veelzeggend dát is..!

Met een hele warme knuffel nemen we afscheid, ik zie hem gaan en doe met een enorme trotse glimlach de voordeur achter hem dicht, stuur hem daarna nog even een appje hoe fijn en bijzonder ik het samen praten en eten heb gevonden.

Hij ook, zo krijg ik terug..

Lieve bijzondere zoon, dankjewel voor deze mooie avond, mama zit hier met een hele grote glimlach..

geluksmomentje...

(foto Toscane 2014)