Na een slapeloze nacht start ik de dag op met koffie en mijn telefoon.
De avond daarvoor heb ik al drie foto’s opgezocht van en met mijn mama, mijn mama die vandaag 8 juni 2020 92 jaar zou zijn geworden.
Ik start op en krijg een herinnering op Facebook, met daarin één van de drie door mij uitgekozen foto’s. Daarmee is de keuze bepaald en ik deel de herinnering aan deze dag op dit moment.
Een moment zo vol van lading, zo vol van veel..
Een moment geknipt door mijn Lief die er ook niet meer is.
Een moment van gemis van meer dan meer dan...
Mijn mama, mijn oermama, die tot op het laatst zo volledig mama was.
Mijn Lief die die foto nam, onwetend van wat kwam, te snel, te volledig, te definitief.
Ik kijk naar de foto en voel het moment.
Zie in mijn ogen de adoratie en de de liefde.
Weet in mijn donder het weten van toen..
Het weten van de eindigheid..
Vandaag zou mijn mama jarig zijn geweest, 92 jaar zijn geworden.
Mijn papa, bijna 91, viert deze dag in oneindige liefde.
Natuurlijk ben ik daarbij en deel zijn vreugde, liefde, herinneringen en verdriet.
Ik deel en voel en huil.
“Waarom moet je zo huilen”, vraagt mijn vader.
Waarom is het zo intens?
Omdat ik ben zoals ik ben lieve papa..
En al begrijpt hij het niet, hij accepteert het.
Hij gaat mee in mijn herinneringen, mee in mijn voelen en in mijn verdriet.
Mee in mijn lachen, mijn schateren om herinneringen, mee in alles wat zo mooi was en is..
We delen, we voelen, we begrijpen soms wel en soms niet..
Maar we weten,
Dit is een mooie dag, dit was een mooie dag..!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten