Ademloos blij...

Ik heb drie bijzondere kinderen. Bijzonder, omdat ze “anders” zijn, elk in hun eigen Zijn. Drie prachtige kinderen met elk hun eigen rugzak vol ervaringen. Drie kinderen voor wie het leven anders liep, zo niet volgens wat men als “standaard” bestempelt. 

Mijn oudste dochter, mijn prachtkind zoals ik haar altijd noem. Inmiddels heeft zij een een stempelkaart vol met diagnoses. Toch knokt zij zich haar leven door, vanuit diepe dalen weer langzaam richting haar top. Niemand weet wat zij doorstaat, ik kan mij er inmiddels iets bij voorstellen, maar nooit zoals het echt voor haar is. Dat is in het nu niet meer erg, dat niet weten van mij. Zij weet dat ik haar accepteer zoals zij is, en ik weet dat zij is zoals zij is, mijn mooie prachtkind met haar ongekend talent.

Mijn oudste zoon die zijn zo heel eigen weg zo heeft gevonden. Binnen zijn eigen kaders, zijn eigen verlangens volgt hij zijn pad. Ik hou van hem en hij houdt van mij, en van zijn zus en broertje. Nooit gefaked, altijd 100% puur. Dat kan niet anders met klassiek autisme. Faken bestaat niet, sociaal gewenst gedrag evenmin. Alles is puur. Geweldig om zijn visie op liefde en geluk te horen. “Iedereen mag zichzelf zijn”, daar kan menigeen nog veel van leren..

Mijn jongste zoon, niet autistisch maar met zijn eigen volle rugzak en inmiddels ook met zijn eigen stempelkaart. Half januari is ook hij uitgevlogen en volgt zijn eigen pad. Ik zie zijn zelfvertrouwen groeien, zie zijn kwetsbaarheid langzaam transformeren in zijn eigen kracht, een kracht die hij nu eindelijk zelf gaat voelen. Vanavond liet hij mij twee muzieknummers horen die hem raakten, met de voor deze mama noodzakelijke lyrics eronder. En dat weet hij, dus heeft hij die al opgezocht. Na het luisteren praten en tranen bij mij, niet van verdriet maar van blijdschap, blij dat hij groeit en eindelijk bloeit.

Een bijzondere week dit met mijn bijzondere kinderen.

Ik voel me rijk, dankbaar en gelukkig,

en vooral ademloos blij...