Op de valreep van de afsluiting van de Human Library in Twello mag ik gelukkig nog even het levende boek lezen van Irene. Haar titel is Vrouw met Autisme en natuurlijk intrigeert mij dat, als moeder van drie kinderen waarvan twee met autisme. Ons gesprek is niet vooraf ingepland en dus spontaan. Spontaan en onverwacht past niet in het plaatje van autisme dus ik ben al blij dat Irene ja zegt. Wanneer je het niet weet zie je niets bijzonders of afwijkends aan Irene. Wanneer je het wel weet en herkent zie je subtiele signalen, maar alleen omdat je het weet of meent te herkennen vanuit eigen beleving.
Ik zeg haar dat ik benieuwd ben naar haar verhaal omdat ik zelf een dochter heb met autisme en nog een boel andere stempels. Dat mijn prachtkind pas op achttienjarige leeftijd is gediagnosticeerd, in tegenstelling tot haar broertje bij wie het al op driejarige leeftijd duidelijk was. Ze glimlacht en vertelt dat zij, nu 39 jaar, haar diagnose pas kreeg toen ze 26 jaar was. De leeftijd van mijn dochter nu. Eigenlijk hebben we een gesprek van woorden zonder woorden, met een zuiver begrip van en voor elkaar.
Irene is intelligent en hoog opgeleid. Ze vertelt over haar strijd tegen onbegrip en onbekendheid, aan haar is toch niets te zien? Ik vertel haar over mijn dochter, mijn prachtkind die altijd tegen datzelfde oordeel aanloopt. Er is toch niets aan haar te zien? Ons gesprek is mooi, met wederzijds begrijpen, bijna zonder woorden maar vooral met voelen, letterlijk invoelen en (h)erkennen. Zij is mooi, Irene. Ik zie en voel haar zoals ik mijn dochter zie en voel. Een stempelboekje vol maar zo puur in haar zijn.
Vrouwen met autisme worden ten opzichte van jongens en mannen veel later gediagnosticeerd omdat zij zich “gemakkelijker” aanpassen aan sociale rolpatronen. Ik schrijf “gemakkelijker” tussen aanhalingstekens omdat dat schijn is. Het tegendeel is waar. Juist die aanpassing zorgt voor meer onbegrip en heel veel stress met alle gevolgen van dien.
Hebben we veel gepraat met woorden? Nee, we hebben vooral gevoeld en herkend, erkend.
Dankjewel Irene voor jouw moed en openheid. Ik kijk naar mijn dochter en zie mijn prachtkind, zoals ik jou zie als een prachtvrouw. Jullie maken de wereld een stukje mooier voor wie wil zien.
Vrouw met autisme..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten