Vandaag is het zover, de Human Library in de bibliotheek in Twello. Levende boeken die geleend en gelezen kunnen worden, en ik mag daarbij gastvrouw zijn in de functie van “promotor”. Dat laatste valt nog niet mee want het is rustig in de bibliotheek. Toch heeft zich een aantal mensen aangemeld en druppelen er ook spontaan bezoekers binnen. Er is een drempel om in gesprek te gaan en sommige mensen nemen die drempel waarbij er grenzen worden overgegaan met prachtig nieuwe vergezichten.
Een rustig moment op deze middag. Een moment waarop ik zelf de kans heb om een levend boek te lenen. Er zijn elf titels die ik onmogelijk allemaal kan lezen als ze al niet gereserveerd zijn. Ik mag aanschuiven bij Naqib als het boek Vluchteling. Naqib blijkt een man die al meer dan twintig jaar in Nederland is. Hij is vluchteling uit Afghanistan en heeft na twintig (!) jaar nog steeds geen verblijfsvergunning. Zijn opleiding en ervaring worden in ons land niet erkend, toch heeft hij alles aangegrepen om onderdeel te worden van onze samenleving, samen met zijn zoontje, nu inmiddels zoon. Ik neem plaats aan zijn tafel en kijk in een paar open en liefdevolle ogen. Naqib vertelt en ik hang aan zijn lippen, onder de indruk van wat hij heeft meegemaakt maar nog meer onder de indruk van hoe hij dit omzet in blijdschap, liefde en vooral acceptatie. Rumi is zijn grote inspiratiebron. Naqib vertelt mij over Rumi en het soefisme, beeldend en verbeeldend. Hij vertelt mij over zijn leven hier en hoe blij hij is in dit prachtige land. Zijn ogen stralen.
In mij schieten als in een caleidoscoop de beelden voorbij van intolerantie en vooroordelen. De hardheid, de meedogenloosheid. Tegenover mij zit een man vol tolerantie en mededogen. Acceptatie van wat is, is zijn mantra. Ons gesprek gaat van twintig minuten naar dertig en meer. Het glas water blijft staan, de koffie wordt koud, zijn broodje blijft onaangeroerd liggen. Ik mocht dit boek lenen maar heb slechts de korte samenvatting kunnen lezen, net iets meer dan de achterflap. Maar wat menig boek niet voor elkaar krijgt lukt Naqib wel. Hij laat mij gaan met een gevoel van vrede, van acceptatie en vertrouwen.
Ik moet even landen na het gesprek, ben erdoor geraakt. Dankjewel Naqib.
Het onkruid in mijn hoofd ga ik wieden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten