Lustrum, een tijdperk van vijf jaar…

Lieve Sjef,

Al een paar weken hik ik er tegenaan. Vijf jaar geleden sinds jouw laatste Kerst en Oud & Nieuw. Vijf jaar geleden dat je deze aarde en ons verliet. Jouw laatste adem ga ik nooit vergeten. Vandaag is die dag, en die hakt er harder in dan voorgaande jaren. Waarom?, ik weet het niet. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk, toch voelt deze dag anders. Vijf jaar, het is een eerste lustrum. Maar een lustrum is gekoppeld aan een viering, een feestelijke gebeurtenis, en dat is dit niet. Toch voelt het als een mijlpaal, die periode van vijf jaren zonder jou en dus past voor mij het woord lustrum als de afbakening van een tijdsbestek. Een reinigingsritueel uit de Romeinse tijd is ook een definitie, dat klinkt als mooi en bijzonder, en daarom passend bij jou, en misschien ook wel bij mij.

Vijf jaren sinds jij ging.

Vijf jaren zonder jou.

Vijf jaren bomvol herinneringen.

Beelden, geuren, een lach en een traan.

Vechten en doorgaan.

Vallen en opstaan.

Vijf jaren.

Nog maar zo kort.

Al zo lang.

Niet te bevatten.

Ik spit door mijn vele foto’s heen op zoek naar die ene. Die foto die jij enthousiast bewerkt hebt toen er nog geen app voor was. Één van onze ontelbare strandfoto’s, dit keer in Andy Warhol stijl. Ik zoek, vind en glimlach bij de herinnering. Felle primaire kleuren, zo passend bij jou.
Mijn Lief vol passie voor het leven, de kleuren zelf in vol ornaat, zo mijn primaat.

Vanavond, op het tijdstip dat jij ging, drink ik jouw en daarmee onze favoriete borrel.
Een Four Roses, geen truintje maar een huilbui zoals jij dat noemde.
Daarna kijk ik naar boven en glimlach, in de volle overtuiging dat je teruglacht.
Even weer dichtbij mij en bij zovelen die van jou hielden, kleurrijk en vol passie.

Voor altijd in mijn hart, in eeuwigheid verbonden.

Lustrum, een tijdperk van vijf jaar…