Gevlinderd met de Troostdichter..

Het is begin november wanneer ik naar een voorlichtingsavond van mijn bieb ga. Een voorlichtingsavond in het kader van de Human Library, inmiddels omgedoopt tot Living Library. Als gastvrouw bij de Bibliotheek Twello ga ik kennismaken met de levende boeken. Één daarvan is Boudewijn Betzema, hij is troostdichter. 

Troostdichter?, wat houdt dat in?

Er ontstaat een gesprek tussen ons en ik voel een onmiddellijke klik en sympathie. Naast mij zit een man met open ogen en, zoals later blijkt, een open hart. Een zuiver hart dat openstaat voor de medemens, een hart dat troost wil bieden. Boudewijn heeft een piepklein troosthuisje in Zwolle waar mensen zomaar kunnen binnenlopen. Zijn liefste wens is een troosthuisje in Deventer, zijn woonplaats. Een vast plekje waar mensen kunnen komen voor die zo broodnodige troost die zo vaak ontbreekt. Ik ben benieuwd naar zijn troostwandelingen die hij “vlinderdagen” noemt, tijd om vrij te kunnen vlinderen. Ik vind het prachtig en maak een afspraak. Helaas moet ik die eerste afspraak afzeggen door omstandigheden die bij het leven horen, en zo ook met de tweede afspraak. Maar vandaag is het zover. Ik ga vlinderen met Boudewijn. Enigszins onzeker (wat staat mij te wachten, wat wil ik wel en niet vertellen), beginnen we onze wandeling bij het pontje in Deventer. Hoe lang ik wil lopen, vraagt Boudewijn. Ik zeg dat ik met mijn behoorlijk moeilijke voeten maximaal 45 minuten kan lopen, misschien 1 uur. Het wordt ruim anderhalf, bijna twee uur, moeiteloos. 

Ik stort mijn hart uit en Boudewijn luistert, luistert echt. Niet alleen met zijn oren maar ook met zijn ogen, met zijn hele hart. Wat ik voel is mededogen, zonder oordeel, zonder mening, alleen maar liefdevol luisteren. Mijn tranen stromen een groot deel van de wandeling, ik laat ze stromen zonder zakdoekje en het voelt volkomen natuurlijk. Het voelt bevrijdend en geeft weer ruimte voor een lach en liefde voor het leven.

Terug bij het pontje voel ik bijna spijt dat de wandeling al over is, hoewel mijn voetjes daar inmiddels anders over denken. We nemen afscheid van elkaar en ik stap in mijn auto om terug naar huis te gaan. Pas in de auto voel ik hoe verkleumd mijn handen zijn, ik heb er tijdens de wandeling niets van gemerkt. Eenmaal thuis doe ik mijn wandelschoenen uit en mijn warme pantoffels aan. Zo geniet ik in de bank na van een bijzondere wandeling en een heel bijzondere ervaring.

Want hoeveel mensen kunnen echt luisteren, écht luisteren? Met open hart en ziel? 

Ik heb vandaag zo iemand ontmoet. Ik heb gevlinderd, vrij en opgelucht.

Gevlinderd met de Troostdichter..