Het is 4 mei, Dodenherdenking 2024.
Mijn papa en mama, die beiden als kind de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt zijn er niet meer, hun verhalen nog wel. Hoewel mijn vlag wat rommelig in mijn groot gegroeide boompjes hangt ben ik toch blij dat ik vlag. Niet de vlag halfstok hangen vanavond voelt niet goed. Het is me van jongs af aan met de paplepel ingegoten. Herdenken met twee minuten stilte.
Papa, geboren in Rotterdam en die als 10-jarige jongen die stad heeft zien branden. De hongersnood zo voor altijd in zijn herinnering, juist omdat zijn ouders, mijn opa en oma, hem wegstuurden naar het platteland waar wel voedsel was. Mijn mama, geboren en opgegroeid in Winsum die een Joods vriendinnetje spoorloos heeft zien verdwijnen. Haar ouders die onderduikers hadden, mijn opa die slager was en illegaal slachtte om mensen van voedsel te voorzien. Flarden van verhalen, steeds in kleine stukjes maar nog steeds helder op mijn netvlies. Het zijn kleine flarden van een ondenkbare tijd.
De vlag hangt halfstok en mag straks in top. Van herdenken naar Bevrijdingsdag, voor ons, in het besef dat er nog zovele oorlogen daarna waren en zijn. In al die oorlogen waren en zijn er mensen die gevochten hebben en nog steeds vechten voor onze vrijheid.
Vrijheid, een woord waarvan we de enorme inhoud vaak niet eens beseffen, een groot geschenk.
Ik herdenk in dankbaarheid..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten