Zo’n dag waarop alles samenvalt, in alle puurheid..

Vandaag is het de 27e geboortedag van mijn zoon, een dag die ik altijd met hem vier in kleine familiekring. Dit jaar gaat het anders. Hij geeft aan niet zoveel meer te hebben met zijn verjaardag dus hij wil het niet vieren. Voor mij is dat even slikken omdat hij sinds jaar en dag ervoor kiest zijn verjaardag bij mij te vieren en het daarmee ook zo’n mooi gezinsmoment is. Maar zijn motto respecterend dat iedereen zichzelf mag zijn accepteer ik natuurlijk zijn keus, al voelt het wel als wennen en een beetje verdrietig toch wel.

Ik ga naar mijn werk, er staat vandaag een foto-expositie op de planning in de bieb in Zutphen over de mooiste gezichten van Zutphen. Prachtige karakteristieke foto’s met elk een verhaal, met scherpte en gevoel gemaakt door Frank Mossink. Frank komt samen met zijn zoon die bijna afgestudeerd kunstdocent is. Samen met hen doe ik een rondje door de bieb om de mooiste opzet te bepalen waarbij ik mag meekijken door hun ogen en zij door de mijne. Het is prachtig om te doen en tijdens een koffiemomentje hebben we een mooi gesprek waarbij de eigenheid en het eigen-zijn een hoofdrol speelt in een prachtige verbinding.

De foto’s krijgen met zorg elk hun eigen plek en hun verhaal. Ik ga naar huis en voel even dat gemis van geen verjaardag vieren met mijn zoon. Maar we bellen en tijdens dat gesprek voel ik de liefde en verbondenheid zoals altijd, waardoor het gemis omslaat in blijdschap en trots op wie mijn zoon is.

En dan is het zo’n dag, zo’n dag waarop alles samenvalt in volstrekte harmonie, in alle puurheid..

Mooie mensen, ze zijn er écht nog wel..!

In de waan van de dag is het helaas vaak verbijsterend hoe mensen zich kunnen gedragen, met name op social media. Intolerant, hard oordelend en vaak veroordelend. Ik word er soms echt verdrietig van. 

Gelukkig zijn er ook lichtjes en mooie verhalen die mij sterken in de overtuiging dat er nog veel mooie mensen zijn. Vanavond werd dat weer eens bevestigd. 

Na mijn werk in Eerbeek vandaag reed ik terug naar huis, binnendoor via Wilp-Achterhoek. Net voordat ik het dorp binnenreed hoorde ik een raar geluid en voelde ik dat er iets mis was met mijn auto. Zo snel mogelijk langs de kant om bij het uitstappen te zien waar ik al bang voor was, een lekke achterband. Omdat ik echt niet wist hoe ik dit zelf kon doen maar een melding naar de ANWB, iets dat ook via de app leek te moeten. Mijn locatie was niet bekend, zo meldde de app, dus in welke straat ik stond? Ik had geen idee dus hield een passerende fietster aan om te vragen welke straat dit was. Zij wist het ook niet zeker maar zei, misschien via Google Maps? Terwijl ik druk aan het puzzelen was kwam er uit één van de huizen een jonge man aangelopen, of hij mij misschien kon helpen? Hij was nog in werkkleding, waarschijnlijk klaar om te eten want het was tegen zes uur. “Lekke band” constateerde hij droog en vroeg of ik een reserveband had. Ik had werkelijk geen idee. Hij keek onder de auto en jawel, daar lag inderdaad een reserveband onder, een thuiskomertje zoals hij zei. Samen kijken naar hoe die bevestigd was en hij haalde thuis nog wat gereedschap op. In alle rust kreeg ik een lesje band verwisselen en binnen een half uur kon ik met het thuiskomertje mijn weg naar huis vervolgen. Hij wees er nog wel met klem op dat ik niet harder mocht dan 80. Dat stond met koeienletters op de band maar ik was erg blij dat hij me dat nog expliciet zei. Heel rustig naar huis gereden en onderweg de lekke band afgegeven bij de garage waar ik ook alweer door twee supervriendelijke jongens werd geholpen, al was de werkplaats al dicht.

En nu ben ik veilig thuis en kijk terug op een mooie beleving. Niet die lekke band natuurlijk, maar wel op het feit dat er zomaar opeens een behulpzaam mens staat.

Dus ja, mooie mensen, ze zijn er écht nog wel..!!