Vandaag is het de 27e geboortedag van mijn zoon, een dag die ik altijd met hem vier in kleine familiekring. Dit jaar gaat het anders. Hij geeft aan niet zoveel meer te hebben met zijn verjaardag dus hij wil het niet vieren. Voor mij is dat even slikken omdat hij sinds jaar en dag ervoor kiest zijn verjaardag bij mij te vieren en het daarmee ook zo’n mooi gezinsmoment is. Maar zijn motto respecterend dat iedereen zichzelf mag zijn accepteer ik natuurlijk zijn keus, al voelt het wel als wennen en een beetje verdrietig toch wel.
Ik ga naar mijn werk, er staat vandaag een foto-expositie op de planning in de bieb in Zutphen over de mooiste gezichten van Zutphen. Prachtige karakteristieke foto’s met elk een verhaal, met scherpte en gevoel gemaakt door Frank Mossink. Frank komt samen met zijn zoon die bijna afgestudeerd kunstdocent is. Samen met hen doe ik een rondje door de bieb om de mooiste opzet te bepalen waarbij ik mag meekijken door hun ogen en zij door de mijne. Het is prachtig om te doen en tijdens een koffiemomentje hebben we een mooi gesprek waarbij de eigenheid en het eigen-zijn een hoofdrol speelt in een prachtige verbinding.
De foto’s krijgen met zorg elk hun eigen plek en hun verhaal. Ik ga naar huis en voel even dat gemis van geen verjaardag vieren met mijn zoon. Maar we bellen en tijdens dat gesprek voel ik de liefde en verbondenheid zoals altijd, waardoor het gemis omslaat in blijdschap en trots op wie mijn zoon is.
En dan is het zo’n dag, zo’n dag waarop alles samenvalt in volstrekte harmonie, in alle puurheid..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten