Misschien wel juist omdat het lente is?

Gisteren was het een eerste zonovergoten lentedag. Blije mensen op straat en overvolle terrasjes. Ook voor mij een heerlijke lentedag waarvan ik samen met mijn lieve dochter heb genoten. Niet op een overvol terras maar in de rust en intimiteit van een gezellig restaurantje binnen.

Dochter blij, ik blij, samen blij.

Het voelt extra dierbaar omdat het drie weken geleden is dat een goede vriendin van haar volkomen onverwacht is overleden. Jong en vol toekomstplannen vol verwachting en dan toch zomaar ineens weg, definitief. Ook ik kende haar en had een bijzondere band met haar. Dat maakt de beleving met mijn prachtkind extra kostbaar, omdat het zomaar over kan zijn, kwetsbaar als het leven is. Dus wordt de spreuk “pluk de dag, Carpe Diem” weer zoveel meer dan een tegeltjeswijsheid, een diep besef.

Vanavond mijmer ik erover. Mijmeren was een favoriet woord van mijn papa en zo val ik terug in de tijd en in de herinneringen. Herinneringen van verliezen en afscheid nemen voor altijd. Daarbij kolkt dan mijn aversie naar boven tegen het woord “gecondoleerd”. Met name de laatste jaren krijg ik dat woord niet meer uit mijn strot en zeer waarschijnlijk heeft dat te maken met met jeugd. De aversie tegen dat woord wordt steeds sterker. Ik kies ervoor om bij condoleances (dat woord heb ik geen moeite mee) iets anders of gewoon niets te zeggen. Of juist misschien wel genoeg, met woorden zonder woorden. Met een blik, een extra handdruk, een omhelzing. Maar niet dat -voor mij- zo kille, hulpeloze “gecondoleerd”, hoe goed bedoeld ook.

Waarom dit nu zomaar bij mij opkomt? Ik weet het niet maar niets is zomaar. Misschien juist wel omdat gisteren zo’n ongelooflijk kostbaar moment was, intens en vol liefde zonder maskers, puur en ongerept.

De zon schijnt, de bloembollen barsten open, de bomen en struiken ontluiken in hun frisse groen. Het leven lijkt in alles voluit tot bloei te komen, dus..

misschien wel juist omdat het lente is?

Galerie The Waverly, een fenomenale voorstelling..

Het is een paar weken geleden als een goede vriendin me vraagt of ik zin heb om mee te gaan naar een voorstelling van haar zoon Pepijn. Natuurlijk zeg ik ja want die voorstellingen zijn altijd leuk en bijzonder. Wat later begrijp ik dat het geen cabaret is maar een voorstelling die gaat over dementie/Alzheimer met Anne-Wil Blankers in de hoofdrol. Anne-Wil was (is) een actrice waar mijn moeder fan van was. Dat maakt het extra bijzonder dus ik kijk ernaar uit.

Vanavond is het zover. De voorstelling is in Orpheus in Apeldoorn en het publiek bestaat voor het grootste deel uit ouderen. Voorafgaand aan de voorstelling waarschuwt vriendin mij dat het behoorlijk aangrijpend is. Ik heb het stuk al gegoogeld en een pakje zakdoekjes in mijn tas gestopt die ik gedurende de voorstelling ook hard nodig heb.

Want oh wat is het onvoorstelbaar herkenbaar en rakend. Het verdwalen in de tijd, de verwarring bij de hoofdpersoon én haar familie. De langzame aftakeling zo zichtbaar verbeeld, zo herkenbaar ook. De wanhoop en frustraties bij de familie, de machteloze en kansloze strijd met daarbij ook gelukkig de noodzakelijke humor, soms licht maar ook gitzwart. Ik heb ademloos gekeken en beleefd, gelachen maar ook zó gehuild! Wat me het meeste geraakt heeft is de subtiele verandering die Anne-Wil zo in detail neerzet in woorden, herhalende zinnen maar vooral in haar manieren van steeds meer kwetsbaar bewegen. Haar manier van lopen, stapjes, stampen met die onbeschrijfelijke wanhoop en verwarring, het raakt me tot op het bot, in elke vezel.

In een recensie lees ik later dat iemand schrijft dat ze niet begrijpt dat er op bepaalde hartverscheurende momenten gelachen wordt omdat ze wel wil schreeuwen “zo is het echt!”. Dat gevoel deel ik, al besef ik dat lachen soms ook uit ongemak kan zijn.

Maar lieve mama, ik begrijp waarom je zo fan was van Anne-Wil Blankers, want wat heeft zij dit onbeschrijfelijk goed neergezet. Weer thuis kijk ik even naar boven, buiten, naar de volle maan en de heldere sterren en ik zeg: “dag lieve mama, het was zó mooi vanavond, je zou genoten hebben.”

Galerie The Waverly, een fenomenale voorstelling..