Ik kom thuis, thuis in mijn eigen veilige huisje met mijn heerlijke tuintje. Thuiskomen na een lange en intensieve “HEI-dag” met collega’s van BIJ de bieb op de heerlijke locatie bij Buitenpost waar ik een paar jaar geleden nog met zoveel plezier werkzaam was. Dat maakt dus drie keer thuis, bij de bieb, bij Buitenpost en in mijn eigen huisje.
Na even heerlijk landen met een zonnetje in mijn tuin verhuis ik naar binnen om te gaan koken. Dat moet ik nog steeds gaan doen want ik las eerst even de nieuwsberichten op NOS waarna ik besloot de tv maar even aan te zetten. De kop waardoor ik dat besluit nam was die van en over Wilders. “Wilders wil “binnen enkele weken” alle grenzen dicht voor asielzoekers, anders is de PVV weg”. Ik klikte het videomoment aan en na de warme dag trok er een ijskoude wind door mij heen, kilte tot op het bot. En ja, in nuances heeft hij mogelijk best een punt, maar dat zijn slechts nuances in een grote pan van afwijzing en vooral modder. En die modder associeer ik niet met de fysieke modder van het blotevoetenpad, maar met giftige dampen vanuit breinen die niet meer in verbinding zijn met onze aarde en met alles en iedereen die daarop leeft. Een soort van vervroegd gecreëerde ijstijd, auteur de heer Wilders, bewonderaar van Poetin.
Grenzen dicht. Sluiting van AZC’s. Terugsturen van mensen naar Syrië omdat het daar nu veilig is. Zomaar een paar punten van de PVV die zegt zijn handschoenen uit te doen. Ik krijg daar een heel akelig gevoel bij. Mijn associatie durf ik niet eens te benoemen maar het heeft iets te maken met de Tweede Wereldoorlog.
Terwijl ik dit schrijf hoor ik vanuit de verte de tv, over Trump, over Poetin, over Gaza, over macht en onmacht, over bombardementen, vernietiging en totale waanzin. Daarbij lijkt Wilders nog een peuter in de zandbak. Die zandbak waarin vaak juist die eerste grenzen gezocht en bepaald werden en worden. Zandbakken overal in de wereld, klein of groot, bedoeld om samen in te spelen, alleen maar liever met anderen, met elkaar. Samen grenzen verkennen, stellen en ook verdedigen, maar wel samen, met open vizier en oog voor elkaar.
Juist dat laatste, oog voor elkaar, lijkt steeds vaker en meer te verzanden in die ooit zo overzichtelijke zandbak. Mijn zandbak vroeger was niet altijd veilig maar wel vertrouwd. Mijn zandbak in het nu is verrijkt met nieuwe bezoekers met elk hun reisverhaal. Helaas is dat reisverhaal vaak een vluchtverhaal met heel veel angsten, zorgen en verdriet. Deze reizigers hebben eindelijk een veilige haven bereikt, zo hopen en vertrouwen zij. Een vertrouwen dat met de recente uitspraken van Wilders (ik zeg geen meneer meer) volledig onderuit wordt gehaald zonder enige nuance. Iets dat mij doet terugdenken aan een kreet die ik niet zelf heb meegemaakt maar die mij door overlevering én door geschiedenislessen is meegegeven: “ Ausländer raus!”. Een kreet met een foute en na later bleek een vernietigende lading.
Mag ik vragen om de Zandtovenaar?
