Ik ben thuis na een heerlijke week vakantie met een tripje langs de Moezel. Dodenherdenking op een Duitse hotelkamer, vreemd maar misschien wel juist daardoor extra bewust. Vandaag dus weer thuis en voor de tv voor het bevrijdingsconcert op NPO1 waar ik bewust op heb afgestemd. Vele woorden die mij treffen maar vooral die van Stef Bos die vertelt hoe hij zijn kinderen voorleest uit de verhalen van zijn moeder. Dat triggert, met in mijn herinnering de verhalen van mijn eigen vader en moeder.
Papa, die als kind Rotterdam heeft zien branden, in de hongerwinter is weggestuurd naar het platteland zodat hij veilig was en te eten had. Mama, die een joods vriendinnetje nooit meer terugzag en zich nog zo scherp de Duitse soldaten in haar geboortedorp Winsum herinnerde waarbij zij haar toen geheel eigen versie zong van Rosamunde. De tekst kan ik nog moeiteloos zingen, hard en oh zo waar. Ik ga die tekst hier niet opschrijven omdat ze van die tijd was en voor nu alleen maar de pijn en wanhoop van toen vertelde, maar de woorden zingen onontkoombaar in mijn hoofd als een mantra van lang geleden terwijl ik die tijd zelf niet heb meegemaakt.
Niet de tijd, wel de verhalen, zowel van mijn papa als van mijn mama. Honger in Rotterdam versus platteland in Groningen. Mijn ene opa die met bonnen zijn gezin moest onderhouden, mijn andere opa die clandestien slachtte als slager en zo zijn eigen gezin en vele anderen letterlijk in leven hield. Verhalen die naar boven borrelen terwijl ik op de achtergrond kijk en luister naar het bevrijdingsconcert op NPO1. Kinderen voor kinderen zingen en dansen vol hoop en passie. Ouderen vertellen hun verschrikkingen vanuit hun overleven. Zangers zingen over het thema, anderen vertellen hun verhaal. Noraly, die “moorkop” genoemd werd maar vanavond vertelt over vrijheid en non-vrijheid. “Leef niet in angst”. Weinig woorden maar met een enorme impact.
En ik bedenk me de vluchtelingen van nu, onbekend en onbemind maar vooral ook gekend en bemind. Ik ken hun namen, slechts enkele van velen maar elke naam staat voor een mens. Een mens op de vlucht, een mens zoekend naar veiligheid en geluk, een mens zoekend naar de menselijkheid die henzelf zo kenmerkt.
En dus noem ik hierbij met eerbied en respect de namen van die enkelen die ik zelf mocht ontmoeten op mijn pad. Mensen die gevlucht zijn, mensen op zoek naar vrijheid, naar verbinding vanuit hun hart. Mensen die zoeken, hopen en verlangen naar een veilig en liefdevol bestaan in dit land dat hen opving (zo zien zij dat nog steeds allemaal zelf vanuit hun donder!).
Dus. namens mijn opa’s, oma’s, mijn papa en mijn mama, die allemaal weten wat onvrijheid was, en namens mijzelf die op mocht groeien in vrijheid, een liefdevol dankjewel en woord van hoop voor hen die mijn pad mochten kruisen.
Emre, Seham, Walah, Sümeyye, Bilal, Nurdan, Omer & Irem, dank voor wat jullie mij geleerd en gegeven hebben.
80 jaar vrijheid, voor mij en hopelijk ook ooit voor jullie..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten