Vandaag is zo’n dag met een randje..

Vandaag, maandag, is de sterfdag van mijn lieve papa, alweer drie jaar geleden. Soms voelt het als al veel langer geleden maar in deze dagen voelt het als gisteren. De aanloop naar deze dag is al een poosje bezig.

Ik ga door mijn foto’s barstensvol mooie herinneringen en herbeleef talloze momenten. Momenten uit mijn jeugd en uit mijn volwassen leven, soms ook pijnlijk maar gelukkig vaker mooi en zo dierbaar. De film in mijn hoofd is gestart en de stopknop werkt niet. Ook zonder de foto’s op mijn telefoon volgen zoveel beelden elkaar op, door elkaar buitelend in de tijd, niet chronologisch maar elk beeld zo intens. 

Lieve papa, ik hoor je stem nog zó duidelijk, zie je blik nog zó helder en weet je nog altijd dicht om mij heen. Plotselinge momenten die ik met open hart en handen aangrijp en koester. Terwijl ik dit schrijf zie ik jou lieve papa, met een liefdevolle en goedkeurende blik.

“Stuur je dit de wereld in?”, vroeg je bij een mooie foto. En dat deed ik dan en las jou de reacties voor waar je van genoot en waarover je steeds weer oprecht verbaasd was. Maar lieve papa, je leeft, samen met mama, voort in zovele harten. Voor mijn kinderen en ook voor mij zijn jullie samen het bewijs dat échte onvoorwaardelijke liefde bestaat, wat een mooie erfenis is dat! 

Dus laat ik de film spelen zonder pauzeknop, met tranen, een lach en met liefde in overvloed. Met de blijvende herinnering aan jullie liefde, onvoorwaardelijk, voor altijd.

Vandaag is zo’n dag met een randje…

In liefdevolle herinnering papa 🩶

Regulier of speciaal onderwijs, maar altijd inclusief..

Het achtuurjournaal vandaag. Na het wereldnieuws een slot-item over de toename van leerlingen in het speciaalonderwijs, dit tegen het beleid van de overheid in. Ik zie een blij meisje voor de camera vertellen hoe gelukkig ze is op de Daniël de Brouwerschool in Wilp, dichtbij waar ik zelf woon dus dat triggert me extra. Zij floreert op die school, voelt zich niet meer buitengesloten en wordt niet meer gepest. Ze bloeit op.

Extra getriggerd ook omdat ik zelf met mijn oudste zoon de waarde heb leren kennen van het speciaalonderwijs. Ook extra omdat ik van dichtbij de bijna onmogelijke opdracht zie bij leerkrachten die zich moeten voegen naar de nieuwe norm van inclusief onderwijs waar ieder kind zichzelf moet kunnen zijn met gelijke kansen en tijd in het regulier onderwijs. Een terugkerende discussie waarbij ik inmiddels niet meer weet hoe ouders hier hedentendage instaan. Mijn kinderen zijn inmiddels volwassen.

Ik weet wel hoe ik hier zelf in sta, met volle overtuiging. Als moeder van een zoon die “anders” was en is werd ik al snel geconfronteerd met het feit dat hij in het reguliere (adaptieve) onderwijs niet kon functioneren. Niet voor hemzelf en ook niet voor de bevlogen en betrokken leerkrachten. Sommige kinderen hebben nu eenmaal een andere aanpak en begeleiding nodig en daar is niks mis mee. Maar daar moet wel ruimte voor zijn en kennis en kunde. Dat kan en mag je niet verwachten van een leerkracht met een grote klas waarin hij of zij elk kind de juiste aandacht wil kunnen geven wat in alle realiteit simpelweg onmogelijk is, hoe bevlogen ook.

Dus ik was blij dat mijn zoon naar het speciaal onderwijs kon gaan en nee, ook daar ging alles niet vlekkeloos maar wél met meer ruimte en specifieke kennis en kunde. De bevlogenheid van de leerkrachten maakte geen verschil, elke leerkracht doet het vanuit zijn of haar donder, zo weet ik uit ervaring. 

Was en is mijn kind “anders”? Ja, hoewel het maar net is hoe je dat “anders” definieert. Mijn oudste dochter is ook “anders” en heeft in het regulier onderwijs heel veel onbegrip ervaren. Toch heeft ze het gered, ook weer door zo’n speciale leerkracht in fases waarbij juist dat verschil bepalend was en is. Oudste zoon heeft zich ontwikkeld met zijn talenten die opgemerkt zijn juist door trajecten binnen de Gemeente Voorst met een doorverwijzing naar Eega, de moeite van het googelen meer dan waard.

Ik weet zeker dat mijn zoon het binnen het regulier onderwijs niet gered zou hebben, ondanks bevlogen leerkrachten. Ik weet zeker dat mijn dochter wellicht meer baat gehad zou hebben met een aangepaste vorm van onderwijs waarbij ze mogelijk meer rust en zelfvertrouwen gehad zou hebben maar dat is een aanname en hoop. Dat zij zich heeft kunnen ontwikkelen tot wie zij nu is, is te danken aan haar vechtlust en aan de steun die zij van enkele parels van leerkrachten heeft gekregen. Parels die zoals in een oester zeldzaam zijn.

Niet omdat “de leerkracht” niet wil maar omdat het simpelweg onmogelijk is om elk kind, hoe mooi ook, hoe inclusief ook, op dezelfde lijn te zetten met kinderen zonder een diagnose.

Voor de goede orde, voor mij is een diagnose geen minderwaardigheidsverklaring, geen tekortkoming. Juist met een diagnose zou het mogelijk moeten zijn om het kind het juiste onderwijs te geven, in veiligheid, voor zowel het kind als de leerkracht. Overigens, ook zonder diagnose zijn er kinderen die behoefte hebben aan extra ondersteuning en begeleiding.

In mijn huidige werkomgeving zie ik prachtige mensen die als leerkracht afgehaakt zijn en nu hun kennis en kunde met hart en ziel inzetten voor juist die specifieke leerlingen vanuit een ander perspectief. Daar word ik heel warm van.

Inclusiviteit heeft niets te maken met speciaalonderwijs. Elk kind, elk mens is uniek, is inclusief. Speciaalonderwijs heeft niets met inclusiviteit te maken maar met de behoefte van een kind met een beperking of een stoornis of een specifieke ondersteuning. Speciaalonderwijs voorziet daarin met leerkrachten die daarvoor opgeleid zijn en die helaas ook steeds minder tijd en ruimte krijgen voor hun zo belangrijke vak.

Wat al die leerkrachten, actief of afgehaakt, bindt is hun bezieling. Bezieling voor het onderwijs aan onze kinderen, onze toekomst.

In onderwijs, regulier of speciaal, maar altijd inclusief. Inclusiviteit is menszijn, met respect en acceptatie van en naar elkaar, maar wél in een passende omgeving.

(Geschreven vanuit mijn donder als moeder van..)

Pure ruimte..

Soms neemt het leven een onverwachte wending door de stappen die je maakt, of is het omgekeerd? Dat je stappen kunt maken door een wending van het leven? Hoe dan ook, ik zit met een grote glimlach thuis op mijn bank na een weekend vol onverwachte ontmoetingen en gebeurtenissen en ook vandaag ging het gewoon verder.

Sinds twee weken ga ik (op proef) naar een koor in Twello, StemmIn. Een voornemen dat ik al had sinds januari maar het kwam er zoals zoveel niet van. Te vol, te veel, te intens. Begin mei maakte ik de overstap van de bibliotheek in Zutphen naar Twello. Een lang proces maar oh wat een goede keuze was dat voor mij. Liefde en passie voor de reuring en diversiteit in Zutphen hield me lang tegen maar na de knoop te hebben doorgehakt blijkt Twello een warme haven, net zo liefdevol maar iets minder intens, en dat is waaraan ik onbewust behoefte had. En zo wentel ik me steeds meer in de bubbel van Twello, met dezelfde passie en reuring als in Zutphen, maar even een versnelling lager. Dat terugschakelen heeft er voor gezorgd dat ik meer rust voel en daardoor eindelijk weer meer ruimte voor nieuwe dingen of voor dingen die ik al te lang heb laten liggen, zoals schrijven en beeldhouwen. Die laatste twee heb ik het afgelopen jaar zo verwaarloosd! Maar de hemel is helderder geworden, de rust daalt in en er komt ruimte, steeds meer ruimte. Ruimte waarin ik eindelijk de stap heb gemaakt om lid te worden van een koor dat direct al warm en vrolijk aanvoelt. En vanuit die warmte ruimte om gewoon ongecompliceerd naar een zo mooi klein festival te gaan, Twello Unplugged op het heerlijke schapenweitje.

Genieten van de grote mensen en kleine mensjes want oh wat is het prachtig om die kleintjes ongeremd te zien opgaan in de muziek, veilig en omarmd. De sfeer was uniek, warm en intiem, Twello puur, Twello Unplugged, wat een aanwinst!

Het is nu maandagavond terwijl ik dit schrijf. Ik betrap mezelf erop dat ik een grote glimlach op mijn gezicht heb. Dat zegt iets wezenlijks over mijn beleving en ik ben echt niet de enige, zo heb ik inmiddels wel gehoord.

Ja alles, alles kan een mens gelukkig maken, maar voor mij is puur het toverwoord.

Pure ruimte..

Mag ik vragen om de Zandtovenaar?

Ik kom thuis, thuis in mijn eigen veilige huisje met mijn heerlijke tuintje. Thuiskomen na een lange en intensieve “HEI-dag” met collega’s van BIJ de bieb op de heerlijke locatie bij Buitenpost waar ik een paar jaar geleden nog met zoveel plezier werkzaam was. Dat maakt dus drie keer thuis, bij de bieb, bij Buitenpost en in mijn eigen huisje.

Na even heerlijk landen met een zonnetje in mijn tuin verhuis ik naar binnen om te gaan koken. Dat moet ik nog steeds gaan doen want ik las eerst even de nieuwsberichten op NOS waarna ik besloot de tv maar even aan te zetten. De kop waardoor ik dat besluit nam was die van en over Wilders. “Wilders wil “binnen enkele weken” alle grenzen dicht voor asielzoekers, anders is de PVV weg”.  Ik klikte het videomoment aan en na de warme dag trok er een ijskoude wind door mij heen, kilte tot op het bot. En ja, in nuances heeft hij mogelijk best een punt, maar dat zijn slechts nuances in een grote pan van afwijzing en vooral modder. En die modder associeer ik niet met de fysieke modder van het blotevoetenpad, maar met giftige dampen vanuit breinen die niet meer in verbinding zijn met onze aarde en met alles en iedereen die daarop leeft. Een soort van vervroegd gecreëerde ijstijd, auteur de heer Wilders, bewonderaar van Poetin.

Grenzen dicht. Sluiting van AZC’s. Terugsturen van mensen naar Syrië omdat het daar nu veilig is. Zomaar een paar punten van de PVV die zegt zijn handschoenen uit te doen. Ik krijg daar een heel akelig gevoel bij. Mijn associatie durf ik niet eens te benoemen maar het heeft iets te maken met de Tweede Wereldoorlog.

Terwijl ik dit schrijf hoor ik vanuit de verte de tv, over Trump, over Poetin, over Gaza, over macht en onmacht, over bombardementen, vernietiging en totale waanzin. Daarbij lijkt Wilders nog een peuter in de zandbak. Die zandbak waarin vaak juist die eerste grenzen gezocht en bepaald werden en worden. Zandbakken overal in de wereld, klein of groot, bedoeld om samen in te spelen, alleen maar liever met anderen, met elkaar. Samen grenzen verkennen, stellen en ook verdedigen, maar wel samen, met open vizier en oog voor elkaar.

Juist dat laatste, oog voor elkaar, lijkt steeds vaker en meer te verzanden in die ooit zo overzichtelijke zandbak. Mijn zandbak vroeger was niet altijd veilig maar wel vertrouwd. Mijn zandbak in het nu is verrijkt met nieuwe bezoekers met elk hun reisverhaal. Helaas is dat reisverhaal vaak een vluchtverhaal met heel veel angsten, zorgen en verdriet. Deze reizigers hebben eindelijk een veilige haven bereikt, zo hopen en vertrouwen zij. Een vertrouwen dat met de recente uitspraken van Wilders (ik zeg geen meneer meer) volledig onderuit wordt gehaald zonder enige nuance. Iets dat mij doet terugdenken aan een kreet die ik niet zelf heb meegemaakt maar die mij door overlevering én door geschiedenislessen is meegegeven: “ Ausländer raus!”. Een kreet met een foute en na later bleek een vernietigende lading.

Mag ik vragen om de Zandtovenaar?

80 jaar vrijheid, voor mij en hopelijk ooit voor jullie..

Ik ben thuis na een heerlijke week vakantie met een tripje langs de Moezel. Dodenherdenking op een Duitse hotelkamer, vreemd maar misschien wel juist daardoor extra bewust. Vandaag dus weer thuis en voor de tv voor het bevrijdingsconcert op NPO1 waar ik bewust op heb afgestemd. Vele woorden die mij treffen maar vooral die van Stef Bos die vertelt hoe hij zijn kinderen voorleest uit de verhalen van zijn moeder. Dat triggert, met in mijn herinnering de verhalen van mijn eigen vader en moeder.

Papa, die als kind Rotterdam heeft zien branden, in de hongerwinter is weggestuurd naar het platteland zodat hij veilig was en te eten had. Mama, die een joods vriendinnetje nooit meer terugzag en zich nog zo scherp de Duitse soldaten in haar geboortedorp Winsum herinnerde waarbij zij haar toen geheel eigen versie zong van Rosamunde. De tekst kan ik nog moeiteloos zingen, hard en oh zo waar. Ik ga die tekst hier niet opschrijven omdat ze van die tijd was en voor nu alleen maar de pijn en wanhoop van toen vertelde, maar de woorden zingen onontkoombaar in mijn hoofd als een mantra van lang geleden terwijl ik die tijd zelf niet heb meegemaakt.

Niet de tijd, wel de verhalen, zowel van mijn papa als van mijn mama. Honger in Rotterdam versus platteland in Groningen. Mijn ene opa die met bonnen zijn gezin moest onderhouden, mijn andere opa die clandestien slachtte als slager en zo zijn eigen gezin en vele anderen letterlijk in leven hield. Verhalen die naar boven borrelen terwijl ik op de achtergrond kijk en luister naar het bevrijdingsconcert op NPO1. Kinderen voor kinderen zingen en dansen vol hoop en passie. Ouderen vertellen hun verschrikkingen vanuit hun overleven. Zangers zingen over het thema, anderen vertellen hun verhaal. Noraly, die “moorkop” genoemd werd maar vanavond vertelt over vrijheid en non-vrijheid. “Leef niet in angst”. Weinig woorden maar met een enorme impact.

En ik bedenk me de vluchtelingen van nu, onbekend en onbemind maar vooral ook gekend en bemind. Ik ken hun namen, slechts enkele van velen maar elke naam staat voor een mens. Een mens op de vlucht, een mens zoekend naar veiligheid en geluk, een mens zoekend naar de menselijkheid die henzelf zo kenmerkt.

En dus noem ik hierbij met eerbied en respect de namen van die enkelen die ik zelf mocht ontmoeten op mijn pad. Mensen die gevlucht zijn, mensen op zoek naar vrijheid, naar verbinding vanuit hun hart. Mensen die zoeken, hopen en verlangen naar een veilig en liefdevol bestaan in dit land dat hen opving (zo zien zij dat nog steeds allemaal zelf vanuit hun donder!).

Dus. namens mijn opa’s, oma’s, mijn papa en mijn mama, die allemaal weten wat onvrijheid was, en namens mijzelf die op mocht groeien in vrijheid, een liefdevol dankjewel en woord van hoop voor hen die mijn pad mochten kruisen.

Emre, Seham, Walah, Sümeyye, Bilal, Nurdan, Omer & Irem, dank voor wat jullie mij geleerd en gegeven hebben.

80 jaar vrijheid, voor mij en hopelijk ook ooit voor jullie..

Bijna dertig jaar later…

Precies dertig jaar geleden zit ik nog boven in ons huis op kantoor, aan het werk zoals wel vaker. Die avond schrijf ik ook nog een heel epistel aan jou, mijn ongeboren kind dat ik over vier weken verwacht. Het wordt laat die avond. De volgende dag op pad voor de laatste “kraam”boodschappen. Jouw vader en ik zijn in Hengelo als ik opeens iets voel dat ik niet kan stoppen. Ik bel met de verloskundige die me direct doorverwijst naar het ziekenhuis voor controle. Binnen het uur lig ik in een ziekenhuisbed waar nog geen tien minuten later de eerste wee zich aandient. Jouw vader spoedt zich naar huis om wat spulletjes op te halen en wordt daar overvallen door jouw opa en oma die langskomen met oliebollen want het is Koninginnedag die dag, ook op een zaterdag net als dit jaar. Iedereen in de zenuwen natuurlijk want je komt vier weken te vroeg. 

In het ziekenhuis gaat alles op topsnelheid. Binnen drie uur na die eerste wee wordt jij om 21:04 geboren. Mijn oh zo kleine meisje dat na een kort momentje in mijn armen direct bij me wordt weggehaald omdat je in de couveuse moet. Ik kan niet wachten tot ik naar je toe mag! En daar lig je dan, jouw beeld zo haarscherp op mijn netvlies gebrand in dat eerste uur van jouw leven.

En och lief prachtkind, jij en ik weten dat jouw leven niet over rozen ging, dat er heel veel obstakels en diepe dalen waren maar gelukkig ook hoogtepunten met heel veel liefde. 

Je hebt veel overwonnen lieve dochter , we zijn op onze weg samen steeds meer verstrengeld geraakt. Onze navelstreng is onverbrekelijk voor eeuwig.

En nu tikt de klok door, op naar morgen, jouw geboortedag en de herinneringen buitelen in overvloed door mijn hoofd. Nog één nachtje slapen, weet ik nu.

Bijna dertig jaar later…

Dág mooie bieb Zutphen, wat was je een warm bad..!

Vandaag, donderdag 24 april is het dan echt zover, mijn laatste werkdag in de bieb in Zutphen. Tien dagen geleden al een warm afscheid van “mijn” vrijwilligers, drie dagen later een verrassingsafscheid van mijn collega’s van Team Service en vandaag dan echt de laatste werkdag waarbij ik denk dat ik alles al gehad heb. Dat blijkt niet zo te zijn.

Deze laatste dag word ik verrast en verwend met wéér zulke lieve attenties van collega’s. Cadeautjes met een lief kaartje en ook weer prachtige woorden waar ik stil van word maar oh zo blij mee ben. Deze laatste werkdag is mijn kers op een heel bijzondere taart.

Een taart, gemaakt van multi-culti ingrediënten uit alle windstreken. Versierd met alle kleuren uit de regenboog. Met een smaak en topping die hun weerga niet kennen, kortom een wereldfeestje, en dat in prachtig Zutphen. Zutphen met haar antroposofische bevolking vol geur en kleur en inclusiviteit. Jong en oud, een bonte warme mengelmoes van mensen met als verbinding de liefde voor boeken, voor lezen, voor leren, voor samen delen en vooral voor samen léven.

Wat heb ik al die indrukken opgeslorpt, wat heb ik genoten van die diversiteit, van toevallige toerist tot vaste bezoeker met elk hun eigenheid en eigen-zijn.

Ik schrijf dit met een grote glimlach terwijl de beelden in mij naar boven komen. De beelden van nieuwkomers die zo graag een bijdrage willen leveren aan het land dat hen heeft opgevangen. De beelden van de veelheid van klassen, van ISK en praktijkonderwijs tot vrije school, VO, MBO en alles daartussen en eromheen. De bevlogen leerkrachten die dat begeleiden en onze bevlogen leesmediacoaches die hierbij de verbinding maken en zijn. De groeiende activiteiten voor jong en oud, van Bieblab tot digitale ondersteuning voor wie dat nodig heeft. Dat alles gefaciliteerd door bevlogen collega’s, hoe mooi is dat! En ja, ik besef dat ik het woord bevlogen al drie keer herhaald heb en dat is onbewust en daarmee geen toeval.

“Vaste” medewerkers met elk hun competentie, vrijwilligers met elk hun achtergrond én motivatie om dit te doen en zich hiervoor in te zetten. Het is een magische cocktail waarbij ieders ervaring gemixt wordt tot die steeds weer nieuwe of juist vertrouwde smaak. Een cocktail, eigenlijk is dat precies het juiste woord. Gemixt door en bestaand uit verschillende ingrediënten, vervolgens door elkaar gehusseld, “shaken of stirred”, alias James Bond.

Juist die mix maakt de magie, juist die mix is onmisbaar, juist die mix maakt de bieb als ontmoetingsplek zo mooi, zo wezenlijk en zo onmisbaar.

En ja, Zutphen wat ben je mooi!!

Maar straks na mijn overstap naar Twello vind ik ook daar weer die verbinding. Misschien kleiner maar in de kern net zo waardevol. En dus blijft mijn grote glimlach, van afscheid naar nieuw begin vol vertrouwen en verwachting en een nieuwe taart, met wie weet wat voor nieuwe kers!

Dág mooie bieb Zutphen, wat was je een warm bad..!

(Foto vaste bezoeker Johnny in het kader van pure verbinding)