Precies dertig jaar geleden zit ik nog boven in ons huis op kantoor, aan het werk zoals wel vaker. Die avond schrijf ik ook nog een heel epistel aan jou, mijn ongeboren kind dat ik over vier weken verwacht. Het wordt laat die avond. De volgende dag op pad voor de laatste “kraam”boodschappen. Jouw vader en ik zijn in Hengelo als ik opeens iets voel dat ik niet kan stoppen. Ik bel met de verloskundige die me direct doorverwijst naar het ziekenhuis voor controle. Binnen het uur lig ik in een ziekenhuisbed waar nog geen tien minuten later de eerste wee zich aandient. Jouw vader spoedt zich naar huis om wat spulletjes op te halen en wordt daar overvallen door jouw opa en oma die langskomen met oliebollen want het is Koninginnedag die dag, ook op een zaterdag net als dit jaar. Iedereen in de zenuwen natuurlijk want je komt vier weken te vroeg.
In het ziekenhuis gaat alles op topsnelheid. Binnen drie uur na die eerste wee wordt jij om 21:04 geboren. Mijn oh zo kleine meisje dat na een kort momentje in mijn armen direct bij me wordt weggehaald omdat je in de couveuse moet. Ik kan niet wachten tot ik naar je toe mag! En daar lig je dan, jouw beeld zo haarscherp op mijn netvlies gebrand in dat eerste uur van jouw leven.
En och lief prachtkind, jij en ik weten dat jouw leven niet over rozen ging, dat er heel veel obstakels en diepe dalen waren maar gelukkig ook hoogtepunten met heel veel liefde.
Je hebt veel overwonnen lieve dochter , we zijn op onze weg samen steeds meer verstrengeld geraakt. Onze navelstreng is onverbrekelijk voor eeuwig.
En nu tikt de klok door, op naar morgen, jouw geboortedag en de herinneringen buitelen in overvloed door mijn hoofd. Nog één nachtje slapen, weet ik nu.
Bijna dertig jaar later…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten